آمنیوتومی به همراه اکسی‌توسین داخل وریدی برای القای زایمان

اکسی‌توسین (oxytocin) داخل وریدی و آمنیوتومی (amniotomy) به خوبی با دیگر اشکال مورد استفاده در سه ماهه سوم (ترم کامل) برای زایمان مقایسه می‌شود.

گاهی لازم است برای شروع زایمان به مادر کمک شود. روش‌های مختلفی وجود دارند که یا دهانه رحم را رسیده می‌کنند یا باعث می‌شوند رحم شروع به انقباض کند. اکسی‌توسین دارویی است که برای تحریک انقباضات رحم استفاده می‌شود. آمنیوتومی (پاره کردن کیسه آب) به ایجاد انقباضات کمک می‌کند. مرور کارآزمایی‌ها نشان داد که اکسی‌توسین همراه با آمنیوتومی به خوبی با دیگر اشکال القای زایمان مقایسه می‌شود. با این حال، خطرات نامطلوب آمنیوتومی شامل درد و ناراحتی، خونریزی، عفونت احتمالی در رحم و کاهش ضربان قلب نوزاد است. خطر عفونت به دنبال آمنیوتومی به ویژه در مناطقی که HIV شایع است، مهم است.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان: 

اطلاعاتی در مورد اثربخشی و بی‌خطری آمنیوتومی و اکسی‌توسین داخل وریدی وجود ندارد. بر اساس این مرور، هیچ توصیه‌ای برای عملکرد بالینی نمی‌توان ارایه داد. آمنیوتومی و اکسی‌توسین داخل وریدی ترکیبی از دو روش برای القای زایمان است و هر دو روش در عملکرد بالینی مورد استفاده قرار می‌گیرند. اگر قرار است استفاده از آنها ادامه یابد، مقایسه اثربخشی و بی‌خطری این روش‌ها، و تعیین اینکه در چه شرایط بالینی ممکن است یکی بر دیگری ارجح باشد، مهم است.

[نکته: سه استناد موجود در بخش «در انتظار طبقه‌بندی» این مرور ممکن است نتیجه‌گیری‌هایی را که یک بار مورد ارزیابی قرار گرفته‌اند، تغییر دهند.]

خلاصه کامل را بخوانید...
پیشینه: 

القای زایمان (induction of labour) یک مداخله رایج مامایی است. آمنیوتومی (amniotomy) به تنهایی برای القای زایمان به‌طور جداگانه بررسی می‌شود و اکسی‌توسین به تنهایی برای القای زایمان برای ورود در کتابخانه کاکرین آماده می‌شود. این مرور به استفاده از ترکیب این دو روش برای القای زایمان در سه ماهه سوم بارداری می‌پردازد. این مطالعه یکی از سری مرورها برای بررسی روش‌های رسیده شدن دهانه رحم (cervical ripening) و القای زایمان با استفاده از روش‌شناسی (methodology) استاندارد است.

اهداف: 

تعیین اثربخشی و بی‌خطری (safety) آمنیوتومی و اکسی‌توسین داخل وریدی برای القای زایمان در سه ماهه سوم بارداری از بهترین شواهد موجود.

روش‌های جست‌وجو: 

پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین، پایگاه ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین و فهرست منابع مقالات را جست‌وجو کردیم. تاریخ انجام آخرین جست‌وجو: می 2001. جست‌وجو در پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین را در 21 سپتامبر 2009 به‌روز کرده و نتایج را به بخش در انتظار طبقه‌بندی این مرور اضافه کردیم.

معیارهای انتخاب: 

کارآزمایی‌های بالینی که آمنیوتومی را به همراه اکسی‌توسین داخل وریدی برای رسیده شدن دهانه رحم در سه ماهه سوم بارداری یا القای زایمان، با دارونما (placebo)/عدم درمان، یا دیگر روش‌های ذکر شده در فهرست از پیش تعریف‌شده روش‌های القای زایمان، مقایسه کردند.

گردآوری و تجزیه‌وتحلیل داده‌ها: 

ارزیابی کیفیت کارآزمایی و استخراج داده‌ها توسط هر دو داور انجام شدند. یک استراتژی برای مقابله با حجم زیاد و پیچیدگی داده‌های کارآزمایی مرتبط با القای زایمان ایجاد شد. این شامل یک روش دو-مرحله‌ای برای استخراج داده‌ها بود. استخراج داده‌های اولیه به صورت متمرکز انجام شد، و به دنبال یک روش‌شناسی استاندارد در یک سری مرورهای اولیه که با روش‌های القای زایمان مرتب شدند، گنجانده شدند. هدف آن بود که داده‌ها از مرورهای اولیه به مجموعه‌ای از مرورهای ثانویه اضافه شوند، که بر اساس دسته‌بندی زنان مرتب شدند.

نتایج اصلی: 

هفده کارآزمایی شامل 2566 زن وارد شدند. آمنیوتومی و اکسی‌توسین داخل وریدی در مقایسه با آمنیوتومی تنها باعث شد زنان کمتری طی 24 ساعت از راه واژینال زایمان نکنند (نسبت خطر (relative risk): 0.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.001 تا 0.49). این یافته بر اساس نتایج یک مطالعه منفرد روی 100 زن بود. با توجه به نتایج ثانویه، آمنیوتومی و اکسی‌توسین داخل وریدی در مقایسه با دارونما، به زایمان واژینال ابزاری بسیار کمتری منجر شد (RR: 0.18؛ 95% CI؛ 0.05 تا 0.58). آمنیوتومی و اکسی‌توسین داخل وریدی منجر به خونریزی پس از زایمان بیشتری نسبت به پروستاگلاندین‌های واژینال شد (RR: 5.5؛ 95% CI؛ 1.26 تا 24.07). زنان بسیار بیشتری از آمنیوتومی و اکسی‌توسین داخل وریدی در مقایسه با پروستاگلاندین‌های واژینال ناراضی بودند ( RR: 53؛ 95% CI؛ 3.32 تا 846.51).

یادداشت‌های ترجمه: 

این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.

Tools
Information