زرد زخم یا ایمپتیگو (impetigo) باعث ایجاد زخم‌های تاول‌مانند می‌شود. زخم‌ها می‌توانند با چرک پر شوند و پوسته ایجاد کنند، و خاراندن آنها عفونت را گسترش می‌دهد. زرد زخم توسط باکتری ایجاد می‌شود. این بیماری مسری است و معمولا در کودکان رخ می‌دهد. زرد زخم شایع‌ترین عفونت باکتریایی پوست است که پزشکان مراقبت‌های اولیه آن را در کودکان می‌بینند. گزینه‌های درمانی شامل آنتی‌بیوتیک‌های موضعی (کرم‌های آنتی‌بیوتیکی)، آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی و محلول‌های ضدعفونی‌کننده هستند. هیچ درمان استاندارد مورد توافق برای آن وجود ندارد، و شواهدی در مورد اینکه چه مداخله‌ای بهترین اثرگذاری را دارد، روشن نیست.
ما 68 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را شناسایی کردیم که درمان‌های مختلف را برای زرد زخم مقایسه کردند. در مجموع، این مطالعات 26 درمان خوراکی و 24 درمان موضعی را از جمله دارونما (placebo) ارزیابی کرده، و نتایج 5708 شرکت‌کننده شرح داده شدند.
به‌طور کلی، آنتی‌بیوتیک‌های موضعی نسبت به دارونمای موضعی، میزان بهبودی بهتری را نشان دادند.
دو کرم آنتی‌بیوتیکی، موپیروسین (mupirocin) و اسید فوزیدیک (fusidic acid)، حداقل به اندازه آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی در مواردی که بیماری گسترده نیست، موثر هستند. هیچ شواهد بارزی وجود نداشت که نشان دهد هر یک از این آنتی‌بیوتیک‌های موضعی که بیشتر مورد مطالعه قرار گرفتند، موثرتر از دیگری بودند.
موپیروسین موضعی نسبت به آنتی‌بیوتیک خوراکی، اریترومایسین خوراکی، برتری داشت.
ما دریافتیم که آنتی‌بیوتیک خوراکی، پنی‌سیلین خوراکی، برای زرد زخم موثر نیست، در حالی که دیگر آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی (مانند اریترومایسین و کلوگزاسیلین) می‌توانند کمک کنند.
مشخص نیست که آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی نسبت به آنتی‌بیوتیک‌های موضعی برای افراد مبتلا به زرد زخم گسترده، برتری دارند یا خیر.
شواهدی وجود ندارد که نشان دهد استفاده از محلول‌های ضدعفونی‌کننده باعث بهبودی در بیماری زرد زخم می‌شوند. وقتی 2 مطالعه با 292 شرکت‌کننده ترکیب شدند، آنتی‌بیوتیک‌های موضعی به‌طور قابل توجهی بهتر از درمان‌های ضدعفونی‌کننده بودند.
عوارض جانبی گزارش‌شده برای درمان‌های موضعی، خفیف و با فراوانی اندک بودند؛ درمان‌ها گاهی منجر به خارش، سوزش یا لک شدن پوست شدند. آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی بسته به آنتی‌بیوتیک خاص، در 2% تا 30% از شرکت‌کنندگان، عوارض گوارشی را مانند حالت تهوع و اسهال ایجاد کردند.
در سرتاسر جهان، باکتری‌هایی که باعث ابتلا به زرد زخم می‌شوند، نسبت به آنتی‌بیوتیک‌هایی که معمولا مورد استفاده قرار می‌گیرند، مقاومت رو به رشدی را نشان می‌دهند. برای یک درمان موضعی جدید، رتاپامولین (retapamulin)، هنوز هیچ مقاومتی گزارش نشده است.
شواهد خوبی وجود دارد مبنی بر اینکه موپیروسین موضعی و اسید فوزیدیک موضعی به همان اندازه یا بیشتر از درمان خوراکی موثر هستند. به دلیل عدم انجام مطالعات در افراد مبتلا به زرد زخم گسترده، مشخص نیست که مصرف آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی نسبت به آنتی‌بیوتیک‌های موضعی در این گروه برتری دارند یا خیر. فوزیدیک اسید و موپیروسین اثربخشی مشابهی دارند. پنی‌سیلین به اندازه دیگر آنتی‌بیوتیک‌ها موثر نبود. فقدان شواهدی برای حمایت از عوامل ضدعفونی در مدیریت زرد زخم وجود دارد.
زرد زخم یا ایمپتیگو (impetigo) یک عفونت باکتریایی پوستی شایع و سطحی است که بیشتر در کودکان دیده می‌شود. هیچ درمان استانداردی وجود ندارد که مورد توافق کلی قرار گیرد، و دستورالعمل‌های بالینی در این زمینه به‌طور گسترده‌ای متفاوت هستند. گزینه‌های درمانی شامل بسیاری از آنتی‌بیوتیک‌های مختلف خوراکی و موضعی، همچنین ضدعفونی‌کننده‌ها هستند. این یک نسخه به‌روز شده از مرور اصیل است که در سال 2003 منتشر شد.
ارزیابی تاثیرات درمان‌ها برای زرد زخم، از جمله مداخلات غیردارویی و «انتظار برای برطرف شدن خودبه‌خودی آن».
بانک‌های اطلاعاتی زیر را تا جولای 2010 جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت تخصصی گروه پوست در کاکرین، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE (از سال 2005)؛ EMBASE (از سال 2007) و LILACS (از سال 1982). همچنین برای یافتن کارآزمایی‌های در حال انجام، پایگاه‌های ثبت کارآزمایی آنلاین را جست‌وجو کرده، و فهرست منابع مطالعات جدید را که در به‌روزرسانی این جست‌وجو یافت شدند، به صورت دستی جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده از درمان‌ها برای زرد زخم اولیه، ثانویه، غیرتاولی ( non-bullous)، و دارای تاول (bullous).
دو نویسنده مستقل تمام مراحل گردآوری داده‌ها را انجام دادند. ارزیابی‌های کیفی و گردآوری داده‌ها را در دو مرحله مجزا انجام دادیم.
تعداد 57 کارآزمایی را در نسخه اولیه این مرور گنجاندیم. برای این به‌روزرسانی، 1 مورد از آن کارآزمایی‌ها حذف شد و 12 کارآزمایی جدید اضافه شدند. بنابراین، تعداد کل کارآزمایی‌های واردشده به 68 مورد، با 5578 شرکت‌کننده رسیدند، که 50 درمان مختلف را از جمله دارونما (placebo) گزارش کردند. بیشتر کارآزمایی‌ها در مورد زرد زخم اولیه بودند یا نوع آن را مشخص نکردند.
برای بسیاری از مواردی که از نظر خطر سوگیری (bias) ارزیابی شدند، اکثر مطالعات اطلاعات کافی را ارائه ندادند. پانزده کارآزمایی هم شرکت‌کنندگان و هم ارزیابان پیامد را کورسازی (blinding) کردند.
در 6 مطالعه با 575 شرکت‌کننده، درمان با آنتی‌بیوتیک موضعی نرخ بهبودی بهتری نسبت به دارونما (خطر نسبی (RR) تجمعی: 2.24؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.61 تا 3.13) نشان داد. در 4 مطالعه با 440 شرکت‌کننده، شواهد بارزی مبنی بر اینکه یکی از رایج‌ترین آنتی‌بیوتیک‌های موضعی مورد مطالعه (موپیروسین (mupirocin) و اسید فوزیدیک (fusidic acid)) موثرتر از دیگری بود (RR: 1.03؛ 95% CI؛ 0.95 تا 1.11)، وجود نداشت.
در 10 مطالعه با 581 شرکت‌کننده، موپیروسین موضعی کمی بهتر از اریترومایسین خوراکی ظاهر شد (RR تجمعی: 1.07؛ 95% CI؛ 1.01 تا 1.13). تفاوت معنی‌داری در نرخ درمان با آنتی‌بیوتیک‌های موضعی در مقایسه با دیگر آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی وجود نداشت. با این حال، تفاوت‌هایی در پیامد درمان با آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی مختلف دیده شد: در 2 مطالعه با 79 شرکت‌کننده، پنی‌سیلین (RR تجمعی: 1.29؛ 95% CI؛ 1.07 تا 1.56)، و در 2 مطالعه با 166 شرکت‌کننده، کلوگزاسیلین (cloxacillin) (RR تجمعی: 1.59؛ 95% CI؛ 1.21 تا 2.08) برتر از اریترومایسین نبودند.
شواهد کافی برای منفعت حاصل از محلول‌های ضدعفونی‌کننده وجود نداشت. زمانی که 2 مطالعه با 292 شرکت‌کننده ترکیب شدند، آنتی‌بیوتیک‌های موضعی به‌طور قابل توجهی بهتر از درمان‌های ضدعفونی‌کننده بودند (RR: 1.15؛ 95% CI؛ 1.01 تا 1.32).
تعداد عوارض جانبی گزارش‌شده کم بوده، و بیشتر آنها خفیف بودند. عوارض جانبی ناشی از درمان با آنتی‌بیوتیک خوراکی در مقایسه با درمان موضعی شایع‌تر بودند. تاثیرات گوارشی بیشترین تفاوت را به خود اختصاص دادند.
در سرتاسر جهان، باکتری‌هایی که باعث ابتلا به زرد زخم می‌شوند، نسبت به آنتی‌بیوتیک‌هایی که معمولا مورد استفاده قرار می‌گیرند، مقاومت رو به رشدی را نشان می‌دهند. برای یک درمان موضعی جدید، رتاپامولین (retapamulin)، هنوز هیچ مقاومتی گزارش نشده است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.