سرطان متاستاتیک پستان قابل درمان است، اما درمان قطعی ندارد. زنان مبتلا به سرطان پیشرفته پستان، به‌طور میانگین حدود 2 سال شانس زنده ماندن دارند، اگرچه برخی از زنان ممکن است سال‌های بیشتری را زندگی کنند. بنابراین، بررسی گزینه‌های مختلف درمان با شیمی‌درمانی، مهم است. شیمی‌درمانی می‌تواند بقا را در زنان مبتلا به سرطان متاستاتیک پستان بهبود بخشد، اما باعث بروز عوارض جانبی هم می‌شود. نکته جالب توجه این است که با افزودن داروهای شیمی‌درمانی بیشتر، خصوصا با توجه به آسیب احتمالی ناشی از درمان با دوز بیشتر و درمان شدیدتر، فایده‌ای حاصل می‌شود یا خیر. در این مرور، اهمیت افزودن یک یا چند داروی شیمی‌درمانی به رژیم شیمی‌درمانی بررسی شد. ما دریافتیم که افزودن دارو/داروهای شیمی‌درمانی به یک رژیم درمانی، باعث کوچک شدن بیشتر تومور شده که در تصویربرداری قابل مشاهده است، اما سمیّت آن را نیز افزایش داد. شواهد کافی برای تعیین این که مداخله مذکور بر زمان سپری شده تا پیشرفت بیماری و بقای کلی بیمار تاثیرگذار است یا خیر، وجود ندارد.
افزودن یک یا چند دارو به رژیم درمانی، مزیت معناداری را از نظر آماری برای پاسخ تومور به درمان در زنان مبتلا به سرطان متاستاتیک پستان نشان می‌دهد اما نتایج به هیچ تفاوتی در زمان بقا یا زمان سپری شده تا پیشرفت بیماری اشاره نکردند. تاثیر مثبت مداخله بر پاسخ تومور به درمان نیز با افزایش خطر سمیّت همراه بود.
افزودن یک دارو یا داروهای شیمی‌درمانی به یک رژیم ثابت، یکی از روش‌هایی است که برای افزایش دوز و شدت درمان در سرطان متاستاتیک پستان استفاده می‌شود.
ارزیابی تاثیرات افزودن یک یا چند داروی شیمی‌درمانی به رژیم درمانی ثابت در زنان مبتلا به سرطان متاستاتیک پستان.
پایگاه ثبت تخصصی گروه سرطان پستان در کاکرین (تا آگوست 2009) را با استفاده از کدهایی برای «سرطان پیشرفته پستان» و «شیمی‌درمانی»، جست‌وجو کردیم. این یک به‌روزرسانی از مرور اصلی کاکرین است که در شماره 3، 2006 منتشر شد.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده با یک رژیم خط اول و حداقل دو داروی شیمی‌درمانی در مقایسه با همان رژیم به علاوه افزودن یک یا چند داروی شیمی‌درمانی در زنان مبتلا به سرطان متاستاتیک پستان.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را از کارآزمایی‌های منتشر شده استخراج کردند. در صورت امکان، نسبت‌های خطر(HRs) را برای پیامدهای زمان سپری شده تا وقوع رویداد (time-to-event) استخراج کرده، و از مدل اثر-ثابت (fixed-effect models) برای متاآنالیز استفاده کردیم. نرخ پاسخ به درمان را در قالب متغیرهای دو-حالتی آنالیز کرده و داده‌های سمیّت را در صورت وجود به دست آوردیم.
تعداد 17 کارآزمایی را که روی 22 مقایسه درمانی به ارائه گزارش پرداختند (2674 بیمار تصادفی‌سازی شده)، شناسایی کردیم. پانزده کارآزمایی (20 مقایسه درمانی) نتایج مربوط به پاسخ تومور را به درمان و 11 کارآزمایی (14 مقایسه درمانی) داده‌های مربوط به پیامدهای زمان سپری شده تا وقوع رویداد را برای بقای کلی (overall survival; OS) گزارش کردند. تعداد 1532 مورد مرگ‌ومیر در 2116 زن تصادفی‌سازی شده در کارآزمایی‌های افزودن یک دارو به رژیم درمانی و کنترل (فقط رژیم درمانی) گزارش شد. هیچ تفاوت قابل ردیابی در بقای کلی میان این بیماران به چشم نخورد، با HR کلی معادل 0.96 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.87 تا 1.07؛ P = 0.47) و ناهمگونی معنادار گزارش نشد. هیچ تفاوتی را در زمان سپری شده تا پیشرفت بیماری میان این رژیم‌های درمانی نیافتیم؛ با HR کلی معادل 0.93 (95% CI؛ 0.81 تا 1.07؛ P = 0.31) و ناهمگونی غیر-معنادار. افزودن یک دارو به این رژیم درمانی، نتایج را به نفع نرخ کلی پاسخ تومور به درمان برد (نسبت شانس: 1.21؛ 95% CI؛ 1.01 تا 1.44؛ P = 0.04)، هر چند که ناهمگونی معناداری را برای این پیامد میان کارآزمایی‌ها مشاهده کردیم. در موارد اندازه‌گیری شده، بروز مسمومیت‌های حاد مانند آلوپسی، حالت تهوع و استفراغ و لکوپنی، با افزودن یک دارو شایع‌تر بودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.