حدود چهار-پنجم سکته‌های مغزی به دلیل انسداد یک شریان در مغز رخ می‌دهند. هنگامی که شریان مسدود می‌شود، بخشی از مغز آسیب می‌بیند، که به آن، انفارکتوس مغزی می‌گویند. اگر یک شریان بزرگ مسدود شود، ناحیه آسیب مغزی می‌تواند بزرگ باشد. حدود 24 تا 48 ساعت پس از وقوع یک انفارکتوس بزرگ، مغز می‌تواند متورم شده و باعث افزایش خطرناک فشار در داخل سر شود. جراحی برای برداشتن مقداری از استخوان جمجمه در ناحیه متورم مغز، فشار را کاهش می‌دهد. نتایج حاصل از کارآزمایی‌های بالینی اخیر نشان دادند که جراحی خطر مرگ‌ومیر را کاهش داد. با این حال، بازماندگان دارای ناتوانی متوسط تا شدید بودند که نیاز به کمک در فعالیت‌های زندگی روزمره خود پیدا کردند. این نتایج فقط برای افراد 60 سال یا کمتر اعمال می‌شود.
رفع فشار با جراحی، خطر مرگ‌ومیر و مرگ یا ناتوانی شدید را که به صورت mRS > 4 در بیماران منتخب 60 سال یا کمتر مبتلا به انفارکتوس شدید یک نیمکره و ادم تعریف شد، کاهش می‌دهد. بهترین معیارها برای انتخاب بیمار و برای زمان‌بندی جراحی کاهش فشار هنوز تعریف نشده‌اند. از آنجایی که بقای بیمار ممکن است به قیمت ناتوانی قابل توجه باشد، جراحی باید فقط زمانی درمان انتخابی باشد که بتوان بر اساس ترجیحات آنها فرض کرد که به نفع بیماران است. از آنجایی که همه کارآزمایی‌ها زودتر از موعد متوقف شدند، تخمین بیش از حد اندازه تاثیرگذاری (effect size) مداخله را نمی‌توان رد کرد.
انفارکتوس بزرگ مغزی (cerebral infarction) موارد مرگ‌ومیر بالایی دارد. علی‌رغم استفاده از درمان‌های دارویی مرسوم مانند هیپرونتیلاسیون، مانیتول، دیورتیک‌ها، کورتیکواستروئیدها و باربیتورات‌ها، پیامد این وضعیت همچنان ضعیف است. جراحی کاهش فشار (decompressive surgery) برای کاهش فشار داخل جمجمه در برخی موارد انجام می‌شود، اگرچه شواهد از مزایای بالینی آن تا همین اواخر در دسترس نبوده است. این یک نسخه به‌روز شده از مرور کاکرین است که نخستین‌بار در سال 2002 منتشر شد.
بررسی تاثیرات جراحی کاهش فشار در بیماران مبتلا به سکته مغزی ایسکمیک حاد شدید همراه با ادم مغزی، و قضاوت در مورد اینکه جراحی کاهش فشار در بهبود بقا (survival) یا بقای بدون ناتوانی شدید، موثر است یا خیر.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سکته مغزی (stroke) در کاکرین (آخرین جست‌وجو در اکتبر 2010)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) ( کتابخانه کاکرین ، شماره 7؛ 2010)، MEDLINE (1966 تا اکتبر 2010)، EMBASE (1980 تا اکتبر 2010)، و Science Citation Index (اکتبر 2010) را جست‌وجو کردیم. همچنین فهرست منابع مقالات مرتبط را بررسی کردیم.
مطالعات تصادفی‌سازی و کنترل‌شده از جراحی کاهش فشار همراه با درمان طبی در مقابل درمان طبی به تنهایی در بیماران مبتلا به انفارکتوس مغزی تایید شده از نظر بالینی و رادیولوژیکی همراه با ادم مغزی.
یک نویسنده عناوین مقالات را ارزیابی کرده و مطالعات مرتبط را بازیابی کرد. همان نویسنده داده‌ها را با بحث میان همه نویسندگان برای روشن شدن موضوع، استخراج کرد. پیامدها عبارت بودند از مرگ‌ومیر در پایان دوره پیگیری، مرگ یا نمره ناتوانی بر اساس مقیاس اصلاح‌شده رنکین (modified Rankin Scale; mRS) > 3 در پایان دوره پیگیری، مرگ‌ومیر یا ناتوانی شدید که به صورت mRS > 4 در 12 ماه تعریف شد و ناتوانی به صورت نمره mRS برابر با 4 یا 5 در 12 ماه تعریف شد. نتایج با استفاده از نسبت شانس پتو (Peto OR) با 95% فاصله اطمینان (CIs) ارایه شدند.
ما سه کارآزمایی را در این مرور وارد کردیم، که شامل 134 بیمار با سن 60 سال یا کمتر بودند. پنجره زمانی مداخله، 30 ساعت از وقوع سکته مغزی در دو مطالعه و 96 ساعت در یک مطالعه بود. همه کارآزمایی‌ها زودتر از موعد متوقف شدند. کاهش فشار مغز با جراحی، خطر مرگ‌ومیر بیمار را در پایان دوره پیگیری (OR: 0.19؛ 95% CI؛ 0.09 تا 0.37) و خطر مرگ‌ومیر یا ناتوانی را بر اساس تعریف mRS > 4 در 12 ماه (OR: 0.26؛ 95% CI؛ 0.13 تا 0.51) کاهش داد. مرگ یا ناتوانی بر اساس تعریف mRS > 3 در پایان دوره پیگیری، تفاوتی میان گروه‌های درمانی نداشت (OR: 0.56؛ 95% CI؛ 0.27 تا 1.15).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.