داروهای آنتی‌سایکوتیک اصلی‌ترین درمان برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی هستند، و اگرچه موثر هستند، همچنان برخی از افراد را دچار نشانه‌های ناراحت‌کننده و/یا عوارض جانبی ناتوان‌کننده می‌کنند. مداخلات مراقبت‌های سلامت بی‌خطرتر و موثرتر، مورد نیاز هستند.
طب سنتی چینی (traditional Chinese medicine; TCM) بیش از 2000 سال است که برای درمان اختلالات سلامت روان از جمله اسکیزوفرنی استفاده می‌شود. زمانی که گیاهان چینی در زمینه زیست‌پزشکی غربی استفاده شوند، ممکن است دارای خواص آنتی‌سایکوتیک نیز باشند. در این مرور، کارآزمایی‌های مرتبط با تاثیرات هر دو رویکرد را برای درمان اسکیزوفرنی جست‌وجو کرده و آنها را یافتیم. روش‌شناسی (methodology) طب سنتی چینی برای اسکیزوفرنی مورد ارزیابی قرار گرفته است، اما مطالعه مورد نظر از نظر حجم نمونه و طول مطالعه برای راهنمایی عملکرد خوب، بسیار محدود بود. با این حال، این مطالعه پیشگام نشان می‌دهد که TCM را می‌توان از نظر کارآمدی آن برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی ارزیابی کرد، و باید انجام‌دهندگان کارآزمایی‌ها را تشویق کند تا کارآزمایی‌های بیشتر و جامع‌تری را در این زمینه انجام دهند.
استفاده از گیاهان چینی در زمینه پزشکی غربی، بدون استفاده از روش‌شناسی TCM، در شش کارآزمایی مورد ارزیابی قرار گرفته است، اگرچه این موارد نیز با حجم نمونه و طول مطالعه محدود شده‌اند. نتایج این شش کارآزمایی نشان می‌دهند که استفاده از گیاهان چینی به تنهایی برای مدیریت نشانه‌های روان‌پریشی ممکن است تاثیری نداشته باشد، اما اگر همراه با داروهای آنتی‌سایکوتیک غربی استفاده شوند، می‌تواند از نظر وضعیت روانی، عملکرد عمومی و کاهش عوارض جانبی مفید باشند. با این حال، پیش از ارزیابی تاثیرات TCM برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی با اطمینان واقعی، انجام کارآزمایی‌های بیشتری لازم است.
زمانی که داروهای گیاهی چینی، که در زمینه زیست‌پزشکی غربی ارایه می‌شوند، با داروهای آنتی‌سایکوتیک ترکیب شوند، ممکن است برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی مفید باشند. طب سنتی چینی همچنین مورد ارزیابی قرار نگرفته است، اما نتایج یک مطالعه پیشگام که سعی در ارزیابی TCM داشت، باید انجام کارآزمایی‌های بیشتری را تشویق کند.
نکته: ارزیابی 45 استناد موجود در بخش در انتظار طبقه‌بندی این مرور، ممکن است نتیجه‌گیری‌های نویسندگان این مطالعه را که یک‌بار بررسی شده‌اند، تغییر دهند.
طب سنتی چینی (traditional Chinese medicine; TCM) تا زمان توسعه داروهای آنتی‌سایکوتیک در دهه 1950، شکل اصلی درمان را در چین برای بیماری‌های روان‌پزشکی تشکیل می‌داد. داروهای آنتی‌سایکوتیک به مداخله اولیه برای اسکیزوفرنی تبدیل شده‌اند، اگرچه داروهای گیاهی هنوز می‌توانند بخشی از درمان باشند.
مرور داروهای گیاهی چینی، که به تنهایی یا به عنوان بخشی از رویکرد TCM استفاده می‌شوند، برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی و سایکوزهای مرتبط.
جست‌وجوهای الکترونیکی را در پایگاه ثبت گروه اسکیزوفرنی در کاکرین (دسامبر 2003)، بانک اطلاعاتی تجزیهوتحلیل و بازیابی متون علمی پزشکی سنتی چینی (TCMLARS) (اکتبر 2003)، بانک اطلاعاتی زیست‌پزشکی چین (CBM) (دسامبر 2003)، زیرساخت‌های دانش ملی چین (China National Knowledge Infrastructure) (می 2004) و بانک اطلاعاتی طب مکمل (AMED) (دسامبر 2003) انجام دادیم. با مرکز کاکرین در چین، حوزه طب مکمل کاکرین و نویسندگان اول مطالعات واردشده تماس گرفته و فهرست منابع را برای مطالعات بیشتر بررسی کردیم.
همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده مرتبط را شامل افراد مبتلا به بیماری‌های شبه-اسکیزوفرنی وارد کردیم، که به داروهای گیاهی چینی، از جمله هر گونه گیاه چینی (تکی یا مخلوط)، در مقایسه با دارونما (placebo)/عدم درمان یا داروهای آنتی‌سایکوتیک اختصاص داده شدند.
این جست‌وجو را در جولای 2012 به‌روز کرده و 45 کارآزمایی جدید را به بخش در انتظار طبقه‌بندی افزودیم.
ما به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج کرده و نسبت خطر (relative risk; RR) تاثیرات ثابت، 95% فاصله اطمینان (CI) را برای داده‌های دو حالتی (dichotomous data) و در صورت لزوم، تعداد افراد مورد نیاز برای درمان (numbers needed to treat; NNT) را بر اساس قصد درمان (intention-to-treat; ITT) محاسبه کردیم. برای داده‌های پیوسته (continuous data)، تفاوت میانگین وزن‌دهی‌شده (weighted mean difference; WMD) را محاسبه کردیم.
فقط یک کارآزمایی کوچک از هفت مطالعه واردشده، واقعا TCM را برای اسکیزوفرنی ارزیابی کرد. کارآزمایی‌های دیگر گیاهان چینی را برای اسکیزوفرنی بررسی کردند. ما یک مطالعه را پیدا کردیم که داروهای گیاهی چینی را با داروهای آنتی‌سایکوتیک مقایسه کرد. داده‌های مربوط به پیامد وضعیت عمومی «بدون تغییر/بدتر شدن (no change/worse)»، به نفع افراد اختصاص‌یافته به داروهای آنتی‌سایکوتیک (n=90؛ RR: 1.88؛ 95% CI؛ 1.2 تا 2.9؛ NNH: 4؛ 95% CI؛ 2 تا 12) بودند. شش کارآزمایی، داروهای گیاهی چینی را در ترکیب با داروهای آنتی‌سایکوتیک در مقابل داروهای آنتی‌سایکوتیک به تنهایی مقایسه کردند. یک کارآزمایی نشان داد که وضعیت عمومی «بهبود نیافته/بدتر شدن (not improved/worse)» به نفع ترکیب داروی گیاهی/آنتی‌سایکوتیک بود (n=123؛ RR: 0.19؛ 95% CI؛ 0.1 تا 0.6؛ NNT: 6؛ 95% CI؛ 5 تا 11). دو مطالعه (103=n) همچنین دریافتند که داده‌های کوتاه‌مدت از مقیاس برداشت عمومی بالینی (Clinical Global Impression)، به نفع گروه داروهای گیاهی و آنتی‌سایکوتیک (WMD: -0.46؛ 95% CI؛ 0.9- تا 0.1-) در مقایسه با گروه‌هایی بودند که فقط داروهای آنتی‌سایکوتیک را مصرف کردند. افراد کمتری در گروه آزمایش در مقایسه با افرادی که فقط داروهای آنتی‌سایکوتیک را دریافت کردند، مطالعه را بسیار زودتر ترک کردند (1004=n؛ 6 RCT؛ RR: 0.30؛ 95% CI؛ 0.16 تا 0.58؛ NNT: 21؛ 95% CI؛ 18 تا 35). عارضه جانبی یبوست در گروه درمان در مقایسه با افرادی که داروهای آنتی‌سایکوتیک را دریافت کردند، به‌طور قابل‌توجهی کمتر گزارش شد (n=67؛ 1 RCT؛ RR: 0.03؛ 95% CI؛ 0.0 تا 0.5؛ NNH: 2؛ 95% CI؛ 2 تا 4).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.