لخته‌های خونی در شریان‌های منتهی به قلب می‌توانند باعث بروز سندرم‌های حاد کرونری شوند: آنژین ناپایدار (احساس تنگی در قفسه سینه) یا نوعی از حمله قلبی (انفارکتوس میوکارد بدون بالا رفتن قطعه ST؛ NSTEMI). داروهایی که از تشکیل لخته‌های خونی پیشگیری کرده (مانند آسپرین) یا خون را رقیق می‌کنند (مانند هپارین) می‌توانند این مشکل را برطرف کنند. هپارین تجزیه نشده (unfractionated heparin; UFH) و هپارین با وزن مولکولی پائین (low molecular weight heparin; LMWH) دو نوع از هپارین هستند. این مرور کارآزمایی‌ها نشان داد که UFH و LMWH در صورت تجویز برای بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار پُر-خطر یا NSTEMI در مرحله حاد درمان، علاوه بر درمان استاندارد با آسپرین، بیشتر از دارونما از بروز حملات قلبی پیشگیری می‌کنند اما مورتالیتی، نیاز به پروسیجرهای ریواسکولاریزاسیون (revascularization) یا آنژین عود کننده را کاهش نمی‌دهند. اگرچه گزارش‌های محدودی از عوارض جانبی وجود داشت، هپارین‌ها باعث بروز موارد بیشتری از خونریزی مینور یا جزئی شدند.
در مقایسه با دارونما، بیماران تحت درمان با هپارین‌ها در معرض خطر مشابهی از مورتالیتی، ریواسکولاریزاسیون، آنژین عود کننده، و ترومبوسیتوپنی قرار داشتند. با این حال، میان کسانی که با هپارین‌ها درمان شدند، خطر انفارکتوس میوکارد کمتر و بروز خونریزی مینور یا جزئی بیشتر گزارش شد. به‌طور کلی، شواهد ارزیابی شده در این مرور با توجه به رویکرد درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) با کیفیت پائین طبقه‌بندی شدند. بنابراین، نتایج ارائه شده در این مرور باید با احتیاط تفسیر شوند.
سندرم‌های حاد کرونری بدون بالا رفتن قطعه ST؛ (non-ST elevation acute coronary syndromes; NSTEACS) طیفی را از بیماری‌ها از جمله آنژین ناپایدار (unstable angina) و انفارکتوس میوکارد بدون بالا رفتن قطعه ST؛ (non-ST segment myocardial infarction; NSTEMI) در بر می‌گیرند. علیرغم درمان با آسپیرین، بتا-بلاکرها و نیتروگلیسیرین، آنژین ناپایدار/NSTEMI هم‌چنان با موربیدیتی و مورتالیتی قابل توجهی همراه هستند. اگرچه شواهد نشان می‌دهد که هپارین با وزن مولکولی پائین (LMWH) موثرتر از هپارین تجزیه نشده (UFH) است، داده‌های محدودی برای حمایت از نقش هپارین‌ها به عنوان یک کلاس دارویی در درمان NSTEACS وجود دارد. این یک به‌روزرسانی از مروری است که آخرین بار در سال 2008 منتشر شد.
تعیین تاثیر هپارین‌ها (UFH و LMWH) در مقایسه با دارونما (placebo) برای درمان بیماران مبتلا به سندرم‌های حاد کرونری بدون بالا رفتن قطعه ST (آنژین ناپایدار یا NSTEMI).
برای این به‌روزرسانی، هماهنگ کننده جست‌وجوی کارآزمایی‌های گروه قلب در کاکرین به جست‌وجو در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین در کتابخانه کاکرین (2013، شماره 12)؛ MEDLINE (OVID؛ 1946 تا هفته 1 ژانویه 2014)؛ EMBASE (OVID؛ 1947 تا هفته 02 ژانویه 2014)؛ CINAHL (1937 تا 15 ژانویه 2014) و LILACS (1982 تا 15 ژانویه 2014) پرداخت. محدودیت‌های زبانی را اعمال نکردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده درباره UFH یا LMWH وریدی در برابر دارونما در افراد مبتلا به سندرم‌های حاد کرونری بدون بالا رفتن قطعه ST (آنژین ناپایدار یا NSTEMI).
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کیفیت مطالعات را ارزیابی و مستقلا داده‌ها را استخراج کردند.
هیچ مطالعه جدیدی برای این به‌روزرسانی وجود نداشت. هشت مطالعه (3118 شرکت‌کننده) در این مرور وارد شدند. هیچ شواهدی را مبنی بر وجود تفاوت در میزان مورتالیتی کلی بین گروه‌های تحت درمان با هپارین و دارونما پیدا نکردیم (خطر نسبی (RR): 0.84؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.36 تا 1.98). هپارین‌ها در مقایسه با دارونما، وقوع انفارکتوس میوکارد را در بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار و NSTEMI کاهش دادند (RR: 0.40؛ 95% CI؛ 0.25 تا 0.63، تعداد مورد نیاز برای حصول یک منفعت (number needed to benefit; NNTB) = 33). در مطالعات هپارین در مقایسه با مطالعات کنترل، گرایش به بروز خونریزی‌های ماژور بیشتر بود (RR: 2.05؛ 95% CI؛ 0.91 تا 4.60). بر اساس یک مجموعه داده محدود، به نظر می‌رسید هیچ تفاوتی از لحاظ وقوع ترومبوسیتوپنی (thrombocytopenia) بین بیماران درمان شده با هپارین‌ها در مقایسه با کنترل وجود نداشت (RR: 0.20؛ 95% CI؛ 0.01 تا 4.24). ارزیابی خطر کلی سوگیری (bias) در این مطالعات محدود بود زیرا بیشتر مطالعات جزئیات کافی را برای ارزیابی خطر بالقوه سوگیری ارائه ندادند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.