افراد مبتلا به دیابت اغلب دچار زخم پا می‌شوند (زخم‌های باز روی پا که از پوست عبور می‌کنند) که یک عارضه جدی است و خود می‌تواند منجر به عواقب جدی مانند قطع عضو شود. تمیز کردن و برداشتن بافت مرده و پینه (callus) از زخم‌ها یک روش رایج است که به آن «دبریدمان (debridement)» نیز می‌گویند و به روش‌های مختلفی، از جمله جراحی و پانسمان‌ها و ژل‌های خاص (مانند هیدروژل‌ها (hydrogels)) قابل انجام است. این مرور نشان داد که هیدروژل نسبت به گاز یا مراقبت استاندارد باعث بهبودی سریع‌تر می‌شود. شواهد برای دیگر استراتژی‌های دبریدمان نامشخص است.
شواهدی وجود دارد که هیدروژل سرعت بهبود زخم ناشی از دیابت را در پا در مقایسه با پانسمان‌های گاز یا مراقبت‌های استاندارد افزایش می‌دهد. شواهد کافی (یک کارآزمایی کوچک، فقط به صورت چکیده) در مورد تاثیرات درمان با لارو بر زخم ناشی از دیابت در پا وجود ندارد. برای ارزیابی تاثیرات طیف وسیعی از روش‌های دبریدمان پرکاربرد و خود دبریدمان فی‌نفسه، انجام تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.
تصور می‌شود که زخم پا 15% از افراد مبتلا به دیابت را در دوره‌ای از زندگی‌شان تحت تاثیر قرار می‌دهد. دبریدمان (debridement) عمدتا به عنوان یک مداخله موثر برای تسریع بهبودی زخم در نظر گرفته می‌شود. موثرترین روش در این زمینه نامشخص است.
ارزیابی تاثیرات مداخلات دبریدمان بر بهبود زخم‌های ناشی از دیابت در پا.
برای این چهارمین به‌روزرسانی، پایگاه ثبت تخصصی گروه زخم‌ها در کاکرین (جست‌وجو در 21 اپریل 2011)؛ پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین، 2011، شماره 2)؛ Ovid MEDLINE (2009 تا هفته 2 اپریل 2011)؛ Ovid MEDLINE (In-Process & Other Non-Indexed Citations؛ 20 اپریل 2011)؛ Ovid EMBASE (2009 تا هفته 15 سال 2011)؛ و EBSCO CINAHL (2009 تا 15 اپریل 2011) را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) که هر روشی را برای پاک‌سازی زخم‌های ناشی از دیابت در پا ارزیابی کرده و بهبودی کامل یا سرعت بهبودی را اندازه‌گیری کردند. هیچ محدودیتی برای مقالات/ کارآزمایی‌ها بر اساس زبان یا وضعیت انتشار وجود نداشت.
استخراج داده‌ها و ارزیابی کیفیت مطالعه توسط یک نویسنده مرور انجام شد و توسط ویرایشگر گروه زخم‌ها در کاکرین بررسی شدند.
شش RCT از دبریدمان شناسایی شدند: چهار مورد هیدروژل‌ها (hydrogel) را ارزیابی کردند، یک مطالعه که درمان با لارو (larvae) را در مقابل هیدروژل ارزیابی کرد و یک مورد، دبریدمان جراحی را بررسی کرد. ادغام سه RCT که هیدروژل را با گاز یا مراقبت استاندارد مقایسه کردند، نشان دادند که هیدروژل‌ها در بهبود زخم ناشی از دیابت در پا به‌طور قابل توجهی موثرتر هستند (نسبت خطر (relative risk): 1.84؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.3 تا 2.61). دبریدمان جراحی هیچ مزیت قابل توجهی را نسبت به درمان استاندارد نشان نداد. یک کارآزمایی کوچک، که فقط به صورت چکیده موجود است، نشان داد که لاروها در مقایسه با هیدروژل منجر به کاهش بیشتر در ناحیه زخم شدند، اما این شواهد با انتشار نتایج کامل کارآزمایی تایید نشد. دیگر روش‌های دبریدمان، مانند استفاده از ترکیبات آنزیمی یا دانه‌های پلی‌ساکارید، در مدیریت بالینی زخم ناشی از دیابت در پا مورد ارزیابی قرار نگرفته‌اند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.