داروهای ضدافسردگی اغلب در افراد مسن عوارض جانبی ایجاد می‌کنند، که ممکن است اثربخشی درمان افسردگی را محدود کنند. ECT می‌تواند جایگزین مهمی برای درمان دارویی در سالمندان افسرده باشد. این مرور شامل جست‌وجوی متون علمی برای یافتن مطالعاتی با روش انجام خوب (تصادفی‌سازی شده) بود که ECT را با ECT شبیه‌سازی شده و با داروهای ضدافسردگی مقایسه کردند. این مرور فقط چهار مطالعه را یافت که همه آنها در روش انجام خود مشکلات جدی داشتند. بنابراین، در حال حاضر، نمی‌توان نتیجه‌گیری محکمی داشت در مورد اینکه ECT موثرتر از داروهای ضدافسردگی است یا خیر، یا در مورد بی‌خطری یا عوارض جانبی انجام ECT در افراد مسن مبتلا به افسردگی.
هیچ یک از اهداف این مرور نتوانستند به اندازه کافی بررسی شوند، زیرا شواهد قطعی و تصادفی‌سازی شده وجود ندارند. با توجه به مشکلات خاص در درمان سالمندان افسرده، یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده با طراحی خوب باید انجام شود که در آن اثربخشی ECT با یک یا چند داروی ضدافسردگی مقایسه شود.
بروز اختلالات افسردگی در سنین بالا شایع بوده، و پیامدهای جدی سلامت را مانند افزایش موربیدیتی، ناتوانی و مورتالیتی به همراه دارد. ضعف و نحیف بودن افراد مسن ممکن است اثربخشی و بی‌خطری (safety) دارودرمانی را به‌طور جدی مختل کند. بنابراین، الکتروشوک درمانی (electroconvulsive therapy; ECT) می‌تواند جایگزینی برای درمان با داروهای ضدافسردگی باشد.
ارزیابی کارایی و بی‌خطری استفاده از ECT در مقایسه با ECT شبیه‌سازی شده یا داروهای ضدافسردگی در افراد مسن افسرده.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده CCDAN را در 21/1/2007؛ MEDLINE 1966-2006؛ EMBASE 1980-2006؛ Biological abstracts 1985-2006؛ CINAHL 1982-2006؛ Lilacs از 1982 به این سو؛ Psyclit 1887-2006؛ Sigle 1980-2006 را جست‌وجو کردیم. فهرست منابع مقالات مرتبط بررسی شدند. مجله ECT، مجله بین‌المللی روان‌پزشکی سالمندان (International Journal of Geriatric Psychiatry) و مجله آمریکایی روان‌پزشکی سالمندان (American Journal of Geriatric Psychiatry) مورد جست‌وجوی دستی قرار گرفتند.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده از انجام ECT در افراد مسن (> 60 سال) مبتلا به افسردگی، با یا بدون ابتلا به بیماری‌های هم‌زمان، مانند بیماری عروق مغزی، دمانس (از جمله نوع آلزایمر و عروقی) و بیماری پارکینسون، وارد شدند.
دادهها توسط دو نفر از نویسندگان مرور به صورت مستقل از هم استخراج شدند. تفاوت میانگین وزن‌دهی‌شده (weighted mean difference; WMD) میان گروه‌ها برای دادههای پیوسته (continuous data) محاسبه شد.
شواهد تصادفی‌سازی شده، اندک بود. فقط چهار کارآزمایی برای ورود واجد شرایط بودند، یک مورد کارآیی ECT واقعی را در مقابل ECT شبیه‌سازی شده، دو کارآزمایی کارآیی ECT یک طرفه را در مقابل دو طرفه و دیگری کارآیی ECT را یک بار در هفته با ECT سه بار در هفته مقایسه کردند. همه کارآزمایی‌ها کاستی‌های عمده در روش‌شناسی (methodology) داشتند؛ گزارش‌ها عمدتا فاقد اطلاعات ضروری برای انجام یک آنالیز کمّی (quantitative) بودند. اگرچه یافته‌های یک مطالعه (35 شرکت‌کننده) به این نتیجه رسیدند که ECT واقعی نسبت به ECT شبیه‌سازی شده برتری دارد، این نتیجه‌گیری‌ها باید با احتیاط تفسیر شوند. فقط نتایج یکی از کارآزمایی‌ها (29 شرکت‌کننده) که ECT یک طرفه را با دو طرفه مقایسه کرد، قابل آنالیز بود، و اثربخشی قانع‌کننده‌ای را از ECT یک طرفه نسبت به ECT دو طرفه نشان نداد، WMD؛ 6.06 (95% CI؛ 5.20- تا 17.32). شواهد تصادفی‌سازی شده در مورد اثربخشی و بی‌خطری انجام ECT در سالمندان افسرده مبتلا به دمانس، اختلالات عروقی مغزی یا بیماری پارکینسون هم‌زمان، به‌طور کامل وجود نداشت. به دلیل فقدان شواهد تصادفی‌سازی شده و وجود نواقص روش‌شناسی، عوارض جانبی احتمالی نتوانستند به اندازه کافی مورد بررسی قرار گیرند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.