برخی از بیماران ممکن است استخوان کافی برای جای‌گذاری ایمپلنت‌های دندانی نداشته باشند، اما تکنیک‌های جراحی بسیاری امکان افزایش حجم استخوان را برای درمان ایمپلنت فراهم ساخته‌اند.
اینطور به نظر می‌رسد که ایمپلنت‌های کوتاه نسبت به ایمپلنت‌های معمولی جای‌گذاری شده در فک پایینی (مندیبل‌ها) تحلیل رفته که با استخوان گرفته شده از ران یا جایگزین‌های استخوانی (قطعاتی از استخوان گاو) تقویت شده‌اند، موثرتر باشند و باعث عوارض کمتری شوند. می‌توان استخوان را در جهت افقی و عمودی با استفاده از روش‌های مختلف بازسازی کرد، اما مشخص نیست که کدام روش ارجح است و عوارض آن به خصوص برای تقویت استخوان در جهت عمودی شایع است. برخی از جایگزین‌های استخوانی ممکن است منجر به عوارض و درد کمتری نسبت به گرفتن استخوان خود فرد از نقاط مختلف بدن وی شوند.
این نتیجه‌گیری‌ها مبتنی بر چند کارآزمایی با بیماران اندکی هستند که گاهی اوقات پیگیری کوتاه‌مدت داشته و اغلب در معرض خطر بالای سوگیری (bias) قضاوت شدند. با استفاده از روش‌های مختلفی می‌توان استخوان را به صورت افقی و عمودی تقویت کرد، اما مشخص نیست که کدام یک موثرترین روش است. به نظر می‌رسد که ایمپلنت‌های کوتاه، جایگزین بهتری برای گرافت عمودی استخوان در مندیبل‌های تحلیل رفته باشند. عوارض، به ویژه در تقویت عمودی استخوان، شایع هستند. برخی از جایگزین‌های استخوانی می‌توانند جایگزین ارحج و مناسبی برای استخوان اتوژنوس باشند. استئودیستراکشن استئوژنز (استخوان‌سازی تحت کشش استخوان) (osteodistraction osteogenesis)، بیش از سایر روش‌هایی که از سوی دیگر همزمان باعث تقویت افقی استخوان می‌شوند، منجر به تقویت عمودی استخوان می‌شود. پیچ‌های تیتانیومی ممکن است برای تثبیت گرافت استخوان onlay به پیچ‌های قابل جذب ترجیح داده شوند.
ایمپلنت‌های دندانی نیاز به استخوان کافی دارند تا به اندازه کافی تثبیت شوند. برای برخی از بیماران، درمان ایمپلنت نمی‌تواند گزینه‌ای بدون تقویت افقی یا عمودی استخوان باشد. انواع مختلفی از مواد و روش‌های جراحی برای تقویت استخوان وجود دارند و در دسترس هستند.
بررسی اینکه آیا و چه زمانی استفاده از روش‌های تقویت ضروری است و کدام روش برای تقویت افقی و عمودی استخوان موثرتر است.
ما پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان در کاکرین (Cochrane Oral Health Group Trials Register)؛ CENTRAL؛ MEDLINE و EMBASE را جست‌وجو کردیم. مجلات متعدد دندانپزشکی به صورت دستی جست‌وجو شدند. کتابشناسی‌های مقالات مروری کنترل شده و منابع شخصی جستجو شدند. با بیش از 55 شرکت تولید کننده ایمپلنت نیز تماس گرفته شد. آخرین جست‌جوی الکترونیکی در تاریخ 11 جون 2009 انجام شد.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) درباره روش‌ها و مواد مختلف تقویت افقی یا عمودی استخوان یا هر دو برای درمان ایمپلنت که پیامد درمان ایمپلنت را حداقل تا اتصال پایه گزارش کرده باشند. کارآزمایی‌ها به دو دسته گسترده تقسیم شدند: روش‌های تقویت افقی و تقویت عمودی.
غربالگری مطالعات واجد شرایط، ارزیابی کیفیت روش‌شناسی کارآزمایی‌ها و استخراج داده‌ها به‌صورت مستقل و تکراری انجام شد. برای به دست آوردن هر گونه اطلاعات از دست رفته با نویسندگان تماس گرفته شد. نتایج به‌صورت مدل‌های اثرات تصادفی با استفاده از میانگین تفاوت‌ها برای پیامدهای پیوسته و نسبت‌های خطر برای پیامدهای دو حالتی با 95% فواصل اطمینان بیان شد. واحد آماری تجزیهوتحلیل، بیمار بود.
از بین 18 کارآزمایی که به‌طور بالقوه قابلیت ورود را به این مرور داشتند، سیزده RCT وارد شدند. سه RCT (106 بیمار) با تقویت افقی و 10 کارآزمایی (218 بیمار) با تقویت عمودی سروکار داشتند. از آنجایی که روش‌های مختلفی در کارآزمایی‌های مختلف مورد ارزیابی قرار گرفتند، فقط یک متاآنالیز قابل انجام بود. هنگامی که مقایسه‌ها برای بررسی این موضوع انجام شدند که آیا روش‌های تقویت عمودی منفعت بیشتری نسبت به ایمپلنت‌های کوتاه دارند، متاآنالیز دو کارآزمایی شکست‌های بیشتر ایمپلنت را با نسبت شانس (OR) = 5.74؛ (95% فاصله اطمینان (CI)؛ 0.92 تا 35.82؛ معنی‌دار بودن خط مرزی، P = 0.06) و عوارض قابل‌توجه بیشتری را با OR: 4.97؛ (95% CI؛ 1.10 تا 22.40) در گروه تقویت عمودی نشان داد. در مقایسه میان روش‌های مختلف تقویت افقی (سه کارآزمایی) تفاوت‌های آماری معنی‌داری مشاهده نشد. در مقایسه میان روش‌های مختلف تقویت عمودی استخوان (هشت کارآزمایی) تفاوت‌های آماری معنی‌داری مشاهده نشد، به استثنای سه کارآزمایی که نشان دادند استخوان عمودی بیشتری را می‌توان با استئودیستراکشن نسبت به گرافت‌های اتوژنوس (autogenous) inlay (تفاوت میانگین: 3.25 میلی‌متر؛ 95% CI؛ 1.66 تا 4.84)، و با جایگزین کردن استخوان به جای استخوان اتوژنوس در بازسازی هدایت شده استخوان (تفاوت میانگین: 0.60 میلی‌متر؛ 95% CI؛ 0.21 تا 0.99) در مندیبل‌های خلفی آتروفی شده به دست آورد، و بیماران، قطعات جایگزین استخوان را به قطعات استخوان اتوژنوس گرفته شده از تاج استخوان لگن خاصره (iliac crest) ترجیح می‌دادند (OR: 0.03؛ 95% CI؛ 0.00 تا 0.64؛ P = 0.02).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.