یک‌صد و هجده مطالعه با 138 گروه درمانی و 17,364 شرکت‌کننده وارد این مرور شدند. پنجاه‌وهفت مورد از این مطالعات در نسخه اولیه این مرور وارد شدند، در حالی که 61 مورد دیگر اضافه شدند، از جمله 27 مطالعه روی مداخلاتی که در نسخه اصلی در نظر گرفته نشدند. مداخلات شامل تجویز آمیودارون (amiodarone)، بتا-بلاکرها (beta-blockers)، سوتالول (sotalol)، منیزیوم (magnesium)، ضربان‌ساز دهلیزی (atrial pacing) و پریکاردیوتومی خلفی (posterior pericardiotomy) بودند. هر یک از مداخلات مورد مطالعه نرخ بروز فیبریلاسیون دهلیزی پس از جراحی را پس از جراحی قلب در مقایسه با یک مداخله کنترل به‌طور قابل توجهی کاهش دادند. به نظر می‌رسد که بتا-بلاکرها (نسبت شانس (OR): 0.33؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.26 تا 0.43؛ I² = 55%) و سوتالول (OR: 0.34؛ 95% CI؛ 0.26 تا 0.43؛ I² = 3%) اثربخشی مشابهی دارند در حالی که اثربخشی منیزیوم ممکن است نسبتا کمتر باشد (OR: 0.55؛ 95% CI؛ 0.41 تا 0.73؛ I² = 51%). آمیودارون (OR: 0.43؛ 95% CI؛ 0.34 تا 0.54؛ I² = 63%)، ضربان‌ساز دهلیزی (OR: 0.47؛ 95% CI؛ 0.36 تا 0.61؛ I² = 50%) و پریکاردیوتومی خلفی (OR: 0.35؛ 95% CI؛ 0.18 تا 0.67؛ I² = 66%) همگی اثربخش شناخته شدند. مداخله پروفیلاکتیک توانست تا حدود دو‌-سوم روز از طول مدت بستری در بیمارستان کاسته و هزینه درمان بیمارستانی را تا حدود 1250 دلار آمریکا کاهش دهد. همچنین، مشخص شد که مداخله خطر بروز سکته مغزی پس از جراحی را کاهش می‌دهد، اگرچه این میزان کاهش فاقد اهمیت آماری بود (OR: 0.69؛ 95% CI؛ 0.47 تا 1.01؛ I² = 0%). هیچ تاثیر قابل‌ توجهی از مداخله بر مورتالیتی ناشی از همه علل یا مورتالیتی قلبی‌عروقی به دست نیامد.