آنوریسم، یک برآمدگی موضعی در یک عروق خونی است که با خطر پارگی مواجه است. جراحی برای آنوریسم آئورت نیازمند بستن آئورت، بزرگ‌ترین شریان بدن، است. این امر باعث کاهش خونرسانی و اکسیژن به طناب نخاعی (ایسکمی) شده و آسیب بافتی می‌تواند منجر به فلج نسبی یا ناقص اندام‌های تحتانی (پارزی (paresis)) و پاراپلژی (paraplegia) (فلج پاها و قسمت تحتانی بدن) شود. این نواقص اغلب غیرقابل برگشت هستند. فشار مایع مغزی‌نخاعی (cerebrospinal fluid; CSF) در طول بستن آئورت افزایش یافته و در نتیجه فشار پرفیوژن طناب نخاعی کاهش می‌یابد. با قطع شدن خونرسانی بیشتر به طناب نخاعی، احتمال پاراپلژی افزایش می‌یابد. درمان‌های مختلفی برای کاهش آسیب ایسکمیک طناب نخاعی مورد استفاده قرار می‌گیرند، از جمله شانت‌های خونی موقت (مانند بای‌پس دیستال دهلیزی فمورال و اتصال مجدد عروق بین-دنده‌ای و کمر)، مداخلات دارویی (برای محافظت از قلب و رگ‌های خونی مغز)، سرد کردن اپیدورال و درناژ CSF. درناژ CSF از ناحیه کمر ممکن است فشار CSF را کاهش دهد، جریان خون را به طناب نخاعی بهبود بخشد و خطر آسیب ایسکمیک طناب نخاعی را کم کند.
شواهد موجود از استفاده از درناژ CSF به عنوان یک روش حفاظتی به‌طور کامل پشتیبانی نمی‌کند. نویسندگان مرور، جست‌وجوی کاملی را در متون علمی پزشکی انجام دادند و سه کارآزمایی تصادفی‌سازی شده را شامل 287 شرکت‌کننده شناسایی کردند که تحت جراحی آنوریسم‌های آئورت توراکوابدومینال (thoracoabdominal) با خطر بالا قرار گرفتند. همه مطالعات از درناژ CSF به علاوه دیگر اقدامات محافظت از طناب نخاعی استفاده کردند. در اولین کارآزمایی با 98 بیمار، نواقص عصبی در اندام‌های تحتانی حدود یک سوم از بیماران با یا بدون درناژ رخ دادند. این نواقص در 21 نفر (68%) طی 24 ساعت پس از جراحی و در 10 نفر (32%) بین سه و 22 روز پس از جراحی مشاهده شد. کارآزمایی دوم روی 33 بیمار گزارش داد که استفاده از ترکیبی از درناژ CSF و پاپاورین (papaverine) در مقایسه با گروه کنترل در ناحیه طناب نخاعی (داخل نخاعی)، نرخ نواقص عصبی پس از جراحی را کاهش داد. در سومین کارآزمایی با حضور 145 بیمار، درناژ حین جراحی آغاز شد و تا 48 ساعت پس از جراحی ادامه یافت. میزان وقوع پاراپلژی یا پاراپارزی (paraparesis) با درناژ CSF کمتر بود (2.7% از بیماران با درناژ در مقایسه با 12.2% در گروه کنترل).
داده‌های محدودی در حمایت از نقش CSFD در جراحی آنوریسم توراسیک و توراکوابدومینال به منظور پیشگیری از آسیب عصبی وجود دارد. انجام مطالعات بالینی و تجربی بیشتری مورد نیاز است.
طی جراحی آنوریسم آئورت، بستن متقاطع (cross-clamping) می‌تواند منجر به خونرسانی ناکافی به طناب نخاعی و در نتیجه نقص عصبی شود. درناژ مایع مغزی‌نخاعی (cerebrospinal fluid drainage; CSFD) ممکن است فشار پرفیوژن را به طناب نخاعی افزایش داده و در نتیجه باعث کاهش خطر آسیب ایسکمیک طناب نخاعی شود.
تعیین تاثیر CSFD در طول جراحی آنوریسم آئورت توراسیک و توراکوابدومینال (thoracoabdominal aortic aneurysm; TAAA) بر خطر ایجاد آسیب نخاعی.
برای این نسخه به‌روز شده، هماهنگ‌کننده جست‌وجو در کارآزمایی‌های گروه بیماری‌های عروق محیطی در کاکرین به جست‌وجو در پایگاه ثبت تخصصی (آخرین جست‌وجو در تاریخ 31 می 2012) و CENTRAL (سال 2012، شماره 5) پرداخت تا به مقالاتی دسترسی پیدا کند که کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را در مورد اثربخشی درناژ مایع مغزی‌نخاعی برای انجام جراحی آنوریسم آئورت توراسیک و توراکوابدومینال توصیف کردند. فهرست منابع مقالات مرتبط بررسی شدند.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده با موضوع تاثیر استفاده از CSFD در طول جراحی توراسیک و TAAA.
هر دو نویسنده به‌طور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی‌ها را ارزیابی کردند. SNK داده‌ها را استخراج کرده و GS آنها را تایید کرد.
سه کارآزمایی با مجموع 287 شرکت‌کننده که تحت جراحی نوع یک یا دو TAAA قرار گرفتند، وارد این مرور شدند.
در اولین کارآزمایی با 98 شرکت‌کننده، نواقص عصبی در اندام‌های تحتانی در 14 نفر (30%) از گروه CSFD و 17 نفر (33%) از گروه کنترل رخ دادند. این نواقص در 21 نفر (68%) طی 24 ساعت پس از جراحی و در 10 نفر (32%) بین سه و 22 روز پس از جراحی مشاهده شدند. CSFD در پیشگیری از آسیب ایسکمیک طناب نخاعی، مزیت قابل توجهی را نشان نداد.
کارآزمایی دوم با حضور 33 شرکت‌کننده، از ترکیبی از CSFD و پاپاورین داخل نخاعی (intrathecal papaverine) استفاده کرد. در مقایسه با گروه کنترل، کاهشی با اهمیت آماری در نرخ نواقص عصبی پس از جراحی مشاهده شد (P = 0.039). آنالیز پس از ورود فقط یک سوم از حجم نمونه تخمینی به این کارآزمایی انجام شد.
در کارآزمایی سوم، ترمیم TAAA روی 145 شرکت‌کننده انجام شد. CSFD حین جراحی شروع شد و تا 48 ساعت پس از جراحی هم ادامه یافت. پاراپلژی (paraplegia) یا پاراپارزی (paraparesis) در 9 نفر از 74 شرکت‌کننده (12.2%) در گروه کنترل در مقایسه با 2 نفر از 82 شرکت‌کننده (2.7%) گروه CSFD رخ داد (0.03 = P). به‌طور کلی، CSFD منجر به 80% کاهش در نسبت خطر (relative risk) نواقص پس از جراحی شد. در این متاآنالیز، نسبت شانس (OR) برابر با 0.48 به دست آمد (95% فاصله اطمینان (CI): 0.25 تا 0.92). مقدار OR برای کارآزمایی‌های فقط CSFD برابر با 0.57 بود (95% CI؛ 0.28 تا 1.17) و برای آنالیز قصد درمان (intention-to-treat) در مطالعات فقط CSFD، بدون تغییر باقی ماند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.