این خلاصه از مرور کاکرین، آنچه را که از تحقیقات در مورد تاثیرات داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) بر درد جانبی آرنج (lateral elbow pain)، که تحت عنوان آرنج تنیس‌بازان (tennis elbow) نیز شناخته می‌شود، می‌دانیم، ارائه می‌کند. مرور، که شامل 13 کارآزمایی با 664 شرکت‌کننده بود، موارد زیر را نشان می‌دهد:
در افراد مبتلا به درد جانبی آرنج:
- NSAIDهای موضعی (که به صورت ژل روی پوست استعمال می‌شود) ممکن است موفقیت درمان را بهبود بخشد.
- به دلیل کیفیت پائین شواهد، ما مطمئن نیستیم که NSAIDهای موضعی باعث بهبود درد می‌شوند یا خیر.
- استفاده از NSAIDها روی پوست ممکن است منجر به ایجاد بثورات پوستی شود.
- به دلیل کیفیت پائین شواهد، مطمئن نیستیم که مصرف NSAIDهای خوراکی به شکل قرص، باعث بهبود درد یا عملکرد می‌شوند یا خیر.
- NSAIDها به شکل قرص احتمالا منجر به افزایش درد معده و اسهال می‌شوند، اما به دلیل کیفیت پائین شواهد، از برآوردهای دقیق مطمئن نیستیم.
عملکرد و کیفیت زندگی بیماران گزارش نشدند.
ما اطلاعات دقیقی درباره عوارض جانبی و پیامدها، به‌ویژه برای عوارض جانبی نادر اما جدی، در اختیار نداریم. NSAIDها ممکن است باعث بروز مشکلات معده، کلیه یا قلب شده، و NSAIDهایی که روی پوست استعمال می‌شوند، ممکن است بثورات پوستی را ایجاد کنند.
درد جانبی آرنج چیست و NSAIDها چه هستند؟
درد جانبی آرنج یا آرنج تنیس‌بازان می‌تواند بدون دلیل ایجاد شده یا به دلیل فشار زیاد روی تاندون آرنج ایجاد شود. این وضعیت می‌تواند باعث شود قسمت خارجی آرنج (اپی‌کوندیل جانبی (lateral epicondyle)) و قسمت فوقانی ساعد دردناک و حساس به لمس شود. درد می‌تواند 6 ماه تا 2 سال طول بکشد، و ممکن است خود‌به‌خود بهبود یابد. درمان‌های زیادی برای درمان درد آرنج استفاده شده‌اند، اما مشخص نیست که این درمان‌ها موثر هستند، یا اینکه درد به‌خودی‌خود تسکین می‌یابد.
داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) (مانند ایبوپروفن، دیکلوفناک، سلکوکسیب) می‌توانند برای کنترل درد استفاده شوند. NSAIDها را می‌توان به‌صورت ژل مستقیما روی پوست استعمال کرده یا به شکل قرص مصرف کرد.
بهترین تخمین از آنچه برای افراد مبتلا به درد جانبی آرنج که از NSAID استفاده می‌کنند، رخ می‌دهد
درد (نمرات بالاتر به معنای درد بدتر یا شدیدتر):
- افرادی که از ژل NSAID در مقایسه با ژل دارونما (placebo) استفاده کردند، درد خود را 1.6 امتیاز کمتر در یک مقیاس 0 تا 10 امتیازی پس‌از 4 هفته ارزیابی کردند (16% بهبودی مطلق).
- افرادی که از ژل NSAID مصرف کردند، درد خود را 2.14 امتیاز در یک مقیاس 0 تا 10 امتیازی پس‌از 4 هفته ارزیابی کردند.
- افرادی که از ژل دارونما استفاده کردند، درد خود را 3.78 امتیاز در یک مقیاس 0 تا 10 امتیازی ارزیابی کردند.
موفقیت درمان:
- 24 نفر بیشتر در هر 100 نفر بهبودی وضعیت خود را با NSAIDهای موضعی گزارش کردند (24% بهبودی مطلق).
- 73 نفر در هر 100 نفر که از ژل NSAID استفاده کردند، بهبود یافتند.
- 49 نفر در هر 100 نفر که از ژل دارونما استفاده کردند، بهبود یافتند.
عوارض جانبی:
- 1 نفر بیشتر در هر 100 نفر که از ژل NSAID استفاده کردند، دچار عوارض جانبی خفیف مانند بثورات پوستی در محل استعمال ژل شدند (0% اختلاف مطلق، از 5% کمتر تا 6% بیشتر).
- 2 نفر در هر 100 نفر پس از استفاده از ژل NSAID دچار عوارض جانبی شدند.
- 1 نفر در هر 100 نفر که از ژل دارونما استفاده کردند، دچار عوارض جانبی شدند.
شواهد محدودی وجود دارد که بتوان از آنها نتیجه‌گیری محکمی در مورد فواید یا مضرات NSAIDهای موضعی یا خوراکی در درمان درد جانبی آرنج گرفت. اگرچه داده‌های پنج کارآزمایی کنترل‌شده با دارونما نشان می‌دهد که NSAIDهای موضعی ممکن است در بهبود درد (تا 4 هفته) مفید باشند، توزیع غیرطبیعی داده‌ها و دیگر مسائل روش‌شناسی (methodology) مانع از نتیجه‌گیری قطعی شد. برخی از افراد ممکن است دچار بثورات پوستی خفیف و گذرا شوند. شواهد در مورد فواید NSAIDهای خوراکی متناقض است، اگرچه استفاده از NSAIDهای خوراکی ممکن است در برخی افراد منجر به بروز عوارض جانبی دستگاه گوارش شود. هیچ مقایسه مستقیمی میان NSAIDهای خوراکی و موضعی در دسترس نبود. برخی کارآزمایی‌ها فواید بیشتری را از تزریق گلوکوکورتیکوئید نسبت به NSAIDها در کوتاه‌مدت نشان دادند، اما این یافته در همه مطالعات آشکار نبود و در تنها مطالعه‌ای که شامل پیامدهای طولانی‌مدت بود، تا 6 ماه آشکار نشد.
درد جانبی آرنج (lateral elbow pain) یا آرنج تنیس‌بازان (tennis elbow) یک وضعیت شایع است که باعث درد در آرنج و ساعد می‌شود. این مشکل اگرچه خود-محدودشونده است، می‌تواند با ناتوانی قابل توجهی همراه باشد و اغلب منجر به غیبت از کار می‌شود. وضعیت مذکور اغلب با داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) موضعی و خوراکی درمان می‌شود. این یک نسخه به‌روز شده از مروری است که نخستین‌بار در سال 2002 منتشر شد (تاریخ جست‌وجو: 11 اکتبر 2012).
ارزیابی فواید و مضرات NSAIDهای موضعی و خوراکی برای درمان افراد مبتلا به درد جانبی آرنج.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ CINAHL و SciSearch را تا 11 اکتبر 2012 جست‌وجو کردیم. هیچ نوع محدودیتی در زبان نگارش مقاله اعمال نشد.
مطالعات در صورتی وارد شدند که کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCT یا CCT) بوده و NSAIDهای موضعی یا خوراکی را با دارونما (placebo) یا مداخله دیگری مقایسه کرده، یا دو NSAID را در بزرگسالان مبتلا به درد جانبی آرنج مقایسه کردند. پیامدهای مورد نظر عبارت بودند از درد، عملکرد، کیفیت زندگی، قدرت چنگ زدن دست بدون درد، موفقیت کلی درمان، از دست دادن کار و عوارض جانبی.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مطالعات را برای ورود انتخاب کرده، داده‌ها را استخراج کرده، و ارزیابی خطر سوگیری (bias) را انجام دادند.
پانزده کارآزمایی، شامل 759 شرکت‌کننده و گزارش 17 مقایسه، در مرور وارد شدند. چهار کارآزمایی جدید شناسایی‌شده از به‌روزرسانی جست‌وجو، همراه با 11 مورد از 14 کارآزمایی که در مرور اصلی گنجانده شدند، وارد شدند (مشخص شد که سه کارآزمایی موجود در مرور قبلی معیارهای ورود را ندارند). از هشت کارآزمایی که NSAIDهای موضعی را مورد مطالعه قرار دادند (301 شرکت‌کننده)، پنج کارآزمایی NSAIDهای موضعی را با دارونما، یک کارآزمایی درمان دستکاری (manipulative therapy) و NSAIDهای موضعی را با درمان دستکاری به‌تنهایی، یک کارآزمایی زالودرمانی (leech therapy) را با NSAIDهای موضعی، و یک کارآزمایی دو NSAID موضعی متفاوت را مقایسه کردند. از هفت کارآزمایی که NSAIDهای خوراکی را بررسی کردند (437 شرکت‌کننده)، دو مورد NSAIDهای خوراکی را با دارونما، یک کارآزمایی NSAIDهای خوراکی و بانداژ را با بانداژ به‌تنهایی، سه کارآزمایی NSAIDهای خوراکی را با تزریق گلوکوکورتیکوئید، یک مورد NSAIDهای خوراکی را با گشادکننده‌های عروقی (vasodilator)، و دو کارآزمایی دو NSAID خوراکی متفاوت را مقایسه کردند. هیچ‌یک از کارآزمایی‌ها NSAIDهای موضعی را با NSAIDهای خوراکی مستقیما مقایسه نکرد. تعداد کمی از کارآزمایی‌ها از آنالیز قصد درمان (intention-to-treat) استفاده کردند، و حجم نمونه بیشتر آنها کوچک بود. میانه (median) دوره پیگیری 2 هفته (محدوده 1 هفته تا 1 سال) گزارش شد.
شواهدی با کیفیت پائین از سه کارآزمایی (153 شرکت‌کننده) به‌دست آمد که NSAIDهای موضعی نسبت به دارونما از نظر کاهش درد در کوتاه‌مدت به‌طور قابل‌توجهی موثرتر بودند (تفاوت میانگین (MD): 1.64-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.42- تا 0.86-؛ تعداد افراد مورد نیاز برای درمان برای رسیدن به مزیت درمان (numbers needed to treat; NNT): 7؛ 95% CI؛ 3 تا 21 در یک مقیاس 0 تا 10). شواهدی با کیفیت پائین از یک کارآزمایی (85 شرکت‌کننده) به‌دست آمد که شرکت‌کنندگان بیشتری اثربخشی مناسب، خوب یا عالی را با NSAIDهای موضعی در مقابل دارونما در 28 روز (14 روز درمان) گزارش کردند (خطر نسبی (RR): 1.49؛ 95% CI؛ 1.04 تا 2.14). هیچ شرکت‌کننده‌ای در نتیجه عوارض جانبی از مطالعه خارج نشد، اما برخی مطالعات بروز عوارض جانبی خفیفی را مانند راش در 2.5% از افرادی که در معرض NSAIDهای موضعی قرار گرفتند در مقایسه با 1.3% از افرادی که با دارونما درمان شدند، گزارش کردند.
شواهدی با کیفیت پائین و متناقض در مورد مزایای NSAIDهای خوراکی که از دو کارآزمایی به‌دست آمدند، قابل تجمیع نبودند. یک کارآزمایی بهبودی بسیار بیشتری را در درد در مقایسه با دارونما نشان داد، و کارآزمایی دیگر هیچ تفاوت بین گروهی را پیدا نکرد؛ هیچ‌یک از کارآزمایی‌ها تفاوتی را در عملکرد مشاهده نکردند. یک کارآزمایی خروج یک بیمار را از گروه داروهای NSAID به دلیل بروز عوارض جانبی گزارش کرد. استفاده از NSAIDهای خوراکی در مقایسه با دارونما با افزایش خطر عوارض جانبی گوارشی در یک کارآزمایی همراه بود. کارآزمایی دیگر، قطع درمان را به دلیل بروز عوارض جانبی گوارشی در چهار شرکت‌کننده که NSAID مصرف کردند، گزارش کرد و شرکت‌کننده دیگری در پاسخ به NSAIDهای خوراکی دچار واکنش آلرژیک شد.
شواهد بسیار اندک و متناقضی در مورد تاثیرات مقایسه‌ای NSAIDهای خوراکی و تزریق گلوکوکورتیکوئید به دست آمد. یک کارآزمایی بهبودی قابل توجهی را در درد با تزریق گلوکوکورتیکوئید گزارش کرد، و دیگری هیچ تفاوت بین گروهی را پیدا نکرد؛ موفقیت درمان بین گروه‌ها مشابه بود (RR از اثربخشی مناسب، خوب یا عالی: 0.74؛ 95% CI؛ 0.43 تا 1.26). پس‌از تزریق ممکن است درد گذرا رخ دهد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.