آرتریت روماتوئید چیست و ورزش چیست؟
آرتریت روماتوئید (rheumatoid arthritis) یک بیماری مفصلی است که اغلب دست و مچ دست را درگیر می‌کند. ورزش دست شامل حرکت، تقویت (با استفاده از تجهیزاتی مانند خمیر بازی یا خمیر پزشکی (putty))، یا آموزش عملکردی است.
ویژگی‌های مطالعه
ما هفت مطالعه را یافتیم که ورزش دست را با درمان‌های غیر-ورزشی در 841 بزرگسال مبتلا به آرتریت روماتوئید مقایسه کردند.
نتایج کلیدی
بر اساس یک تست 0-تا-80-امتیازی عملکرد دست (نمرات بالاتر به معنای عملکرد بهتر)، افرادی که ورزش‌های دست را انجام دادند، عملکرد خود را در کوتاه-مدت (کم‌تر از 3 ماه) 1.1 امتیاز بالاتر رتبه‌بندی کردند. افرادی که ورزش نکردند به عملکرد خود امتیاز 75 دادند.
در یک مقیاس 0-تا-100 (نمرات بالاتر به معنای عملکرد بهتر)، افرادی که ورزش کردند در مقایسه با افرادی که ورزش نکردند، عملکرد دست خود را در میان-مدت (3 تا 11 ماه) 5 امتیاز بالاتر و در بلند-مدت (12 ماه یا بیشتر) 4 امتیاز بالاتر رتبه‌بندی کردند. افرادی که ورزش نکردند به عملکرد دست خود 52.1 امتیاز دادند.
در یک مقیاس درد 0-تا-100-میلی‌متری (نمرات پائین‌تر به معنای درد کم‌تر)، افرادی که ورزش کردند در کوتاه-مدت درد خود را 28 میلی‌متر کم‌تر رتبه‌بندی کردند. افرادی که ورزش نکردند، درد خود را در جایگاه 68 میلی‌متر قرار دارند. در یک مقیاس 0- تا 100-امتیازی (نمرات پائین‌تر به معنای درد کم‌تر)، افرادی که ورزش کردند درد خود را در میان-مدت 3 امتیاز کم‌تر و در بلند-مدت 4 امتیاز کم‌تر رتبه‌بندی کردند. افرادی که ورزش نکردند به درد خود 51.4 امتیاز دادند.
افرادی که ورزش کردند در کوتاه-مدت به 3% و 4% بهبودی در قدرت چنگ انداختن دست چپ و راست دست یافتند. در افرادی که ورزش نکردند، به ترتیب، 14.3 کیلوگرم و 15.6 کیلوگرم اندازه‌گیری شد. افرادی که ورزش کردند هم در میان-مدت و هم در بلند-مدت 1% بهبودی را در میانگین قدرت چنگ انداختن هر دو دست داشتند. در افرادی که ورزش نکردند 13.2 کیلوگرم اندازه‌گیری شد.
افرادی که ورزش کردند در کوتاه-مدت 4% و 6% بهبودی را در قدرت نیشگون گرفتن دست چپ و راست کسب کردند. در افرادی که ورزش نکردند، به ترتیب، 1.2 کیلوگرم و 1.2 کیلوگرم اندازه‌گیری شد. افرادی که ورزش کردند در میان-مدت و بلند-مدت به 2% و 3% بهبودی در میانگین قدرت نیشگون گرفتن هر دو دست رسیدند. در افرادی که ورزش نکردند، 4 کیلوگرم اندازه‌گیری شد.
لازم به ذکر است که اگرچه ظاهرا نمرات بهتری در عملکرد دست، درد، و قدرت چنگ انداختن و نیشگون گرفتن با ورزش دست وجود داشت، این پیشرفت‌ها ممکن است با منافع بالینی مفید برابر نباشند.
هیچ مطالعه‌ای معیار روماتولوژی کالج آمریکا 50 (American College of Rheumatology 50 criteria) را ارزیابی نکرد (معیاری که نشان دهنده بهبودی معادل 50% یا بیشتر در نشانه‌های بیمار با درمانی است که دریافت می‌کند).
در مقایسه با شرکت‌کنندگان دریافت کننده مراقبت معمول، شرکت‌کنندگانی که ورزش دست را همراه با استراتژی‌هایی برای پایبندی به انجام برنامه درمانی دریافت کردند، 19% و 5% بیشتر احتمال داشت که در کم‌تر از یک سال و بیشتر از یک سال به انجام برنامه‌های خود پایبند بمانند.
یک مطالعه عوارض جانبی ناشی از ورزش را گزارش نکرد. مطالعات باقی‌مانده این پیامد را اندازه‌گیری نکردند.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد در سراسر پیامدها از بسیار پائین تا بالا متغیر بود. سطح کیفیت شواهد را به دلیل وجود مشکلات ناشی از عدم کورسازی شرکت‌کنندگان به درمان اختصاص داده شده و اندازه‌گیری‌ها، روش‌های تخصیص، و حجم نمونه کوچک مطالعه کاهش دادیم.
مشخص نیست که ورزش در کوتاه-مدت باعث بهبود عملکرد دست یا تسکین درد می‌شود یا خیر. ورزش احتمالا عملکرد دست را اندکی بهبود می‌بخشد، اما از نظر درد تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در میان-مدت و بلند-مدت دیده می‌شود. مشخص نیست که ورزش در کوتاه-مدت وضعیت چنگ گرفتن و نیشگون گرفتن را بهبود می‌بخشد یا خیر، و احتمالا تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در میان-مدت و بلند-مدت بر جای می‌گذارد. پاسخ ACR50 نامشخص است. افرادی که همراه با ورزش استراتژی‌های پایبندی را به ورزش نیز دریافت کردند، احتمالا در میان-مدت پایبندتر از افرادی بودند که ورزش دریافت نکردند، اما تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در بلند-مدت داشت. ورزش دست احتمالا منجر به بروز عوارض جانبی نمی‌شود. تحقیقات آینده باید عملکرد دست و مچ دست را به عنوان پیامد اولیه در نظر بگیرند، ورزش را بر اساس دستورالعمل TIDieR توصیف کرده، و استراتژی‌های رفتاری را ارزیابی کنند.
آرتریت روماتوئید (rheumatoid arthritis) یک پلی‌آرتریت التهابی است که اغلب روی دست‌ها و مچ دست‌ها تاثیر می‌گذارد. ورزش دست برای بهبود حرکت و قدرت، و در نتیجه عملکرد دست، تجویز می‌شود.
تعیین منافع و آسیب‌های ورزش دست در بزرگسالان مبتلا به آرتریت روماتوئید.
تا جولای 2017 به جست‌وجو در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین)؛ MEDLINE؛ Embase؛ CINAHL؛ AMED؛ (PEDro) Physiotherapy Evidence Database؛ Otseeker؛ Web of Science؛ ClinicalTrials.gov و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (WHO ICTRP) پرداختیم.
تمام کارآزمایی‌های کنترل شده و تصادفی‌سازی و شبه-تصادفی‌سازی شده‌ای را بررسی کردیم که به مقایسه ورزش دست با هر درمان غیر-ورزشی پرداختند.
از روش‌های استاندارد روش‌شناسی استفاده کردیم که توسط گروه عضلانی‌اسکلتی در کاکرین توصیه شد.
در این مرور هفت مطالعه را شامل 841 فرد (20 تا 94 ساله) وارد کردیم. اکثر مطالعات از معیارهای تشخیصی معتبر استفاده کرده و شامل برنامه‌های در منزل بودند.
شواهدی با کیفیت بسیار پائین (به علت وجود خطر سوگیری (bias) و عدم دقت) از یک مطالعه نشان دهنده عدم قطعیت در مورد این موضوع بود که ورزش، عملکرد دست را در کوتاه-مدت (> 3 ماه) بهبود می‌بخشد یا خیر. در تست 0 تا 80 نقطه‌ای عملکرد دست (نمرات بالاتر به معنای عملکرد بهتر)، بیماران گروه ورزش (11 =n) 76.1 امتیاز و بیماران گروه کنترل (13 =n) 75 امتیاز کسب کردند.
شواهدی با کیفیت متوسط (به دلیل خطر سوگیری) از یک مطالعه نشان داد که ورزش در مقایسه با مراقبت معمول ممکن است عملکرد دست را (تفاوت میانگین (MD): 4.5؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.58 تا 7.42؛ 449 = n) در میان-مدت (3 تا 11 ماه) و در بلند-مدت (12 ماه یا بیشتر) (MD: 4.3؛ 95% CI؛ 0.86 تا 7.74؛ n = 438) اندکی بهبود ببخشد. میزان تغییر مطلق در مقیاس 0-تا-100ای عملکرد دست (نمرات بالاتر به معنای عملکرد بهتر) و تعداد افراد مورد نیاز جهت درمان تا حصول یک پیامد مثبت بیشتر (number needed to treat for an additional beneficial outcome; NNTB) به ترتیب، 5% (95% CI؛ 2% تا 7%)؛ 8 (95% CI؛ 5 تا 20) و 4% (95% CI؛ 1% تا 8%)؛ 9 (95% CI؛ 6 تا 27) گزارش شد. بهبودی 4% تا 5% نشان دهنده حداقل منفعت بالینی است.
شواهدی با کیفیت بسیار پائین (به دلیل خطر سوگیری و عدم دقت) از دو مطالعه نشان دهنده عدم قطعیت در مورد این موضوع بود که ورزش در مقایسه با عدم درمان باعث بهبود درد (MD: -27.98؛ 95% CI؛ 48.93- تا 7.03-؛ 124 = n) در کوتاه-مدت می‌شود یا خیر. تغییر مطلق در مقیاس 0-تا-100-میلی‌متری (نمرات بالاتر به معنای درد بیشتر) معادل 28-% (95% CI؛ 49-% تا 7%) و NNTB برابر با 2 (95% CI؛ 2 تا 11) گزارش شد.
شواهدی با کیفیت متوسط (به دلیل خطر سوگیری) از یک مطالعه حاکی از آن بود که احتمالا تفاوتی اندک یا عدم تفاوت بین تاثیر ورزش و مراقبت معمول بر درد در میان-مدت (MD: -2.8؛ 95% CI؛ 6.96- تا 1.36؛ 445 = n) و در بلند-مدت (MD: -3.7؛ 95% CI؛ 8.1- تا 0.7؛ 437 = n) وجود دارد. در یک مقیاس 0-تا-100، تغییرات مطلق به ترتیب 3-% (95% CI؛ 7-% تا 2%) و 4-% (95% CI؛ 8-% تا 1%) بودند.
شواهدی با کیفیت بسیار پائین (به دلیل خطر سوگیری و عدم دقت) از سه مطالعه (141 = n) نشان دهنده عدم قطعیت در مورد این موضوع بود که ورزش در مقایسه با عدم درمان قدرت محکم گرفتن اشیا را در کوتاه-مدت بهبود می‌بخشد یا خیر. تفاوت میانگین استاندارد شده برای دست چپ معادل با 0.44 (95% CI؛ 0.11 تا 0.78)، به بیان دیگر 3.5 کیلوگرم (95% CI؛ 0.87 تا 6.1)؛ و برای دست راست برابر با 0.46 (95% CI؛ 0.13 تا 0.8)، به بیان دیگر 4 کیلوگرم (95% CI؛ 1.13 تا 7)، بیان شد.
شواهدی با کیفیت بالا از یک مطالعه نشان داد که ورزش در مقایسه با مراقبت معمول منفعتی اندک یا عدم منفعت بر میانگین قدرت چنگ انداختن/محکم گرفتن (بر حسب کیلوگرم) هر دو دست در میان-مدت (MD: 1.4؛ 95% CI؛ 0.27- تا 3.07؛ 400 = n)، تغییر نسبی 11% (95% CI؛ 2-% تا 13%)؛ و در بلند-مدت (MD: 1.2؛ 95% CI؛ 0.62- تا 3.02؛ 355 = n)، تغییر نسبی 9% (95% CI؛ 5-% تا 23%) بر جای گذاشت.
شواهدی با کیفیت بسیار پائین (به دلیل خطر سوگیری و عدم دقت) از دو مطالعه (120 = n) نشان دهنده عدم قطعیت در مورد این موضوع است که ورزش در مقایسه با عدم درمان قدرت نیشگون گرفتن (برحسب کیلوگرم) را در کوتاه-مدت بهبود می‌بخشد یا خیر. MD و تغییر نسبی برای دست‌های چپ و راست به ترتیب، 0.51 (95% CI؛ 0.13 تا 0.9) و 44% (95% CI؛ 11% تا 78%) و 0.82 (95% CI؛ 0.43 تا 1.21) و 68% (95% CI؛ 36% تا 101%) بود.
شواهدی با کیفیت بالا از یک مطالعه نشان داد که ورزش در مقایسه با مراقبت معمول منفعتی اندک یا عدم منفعت بر میانگین قدرت نیشگون گرفتن هر دو دست در میان-مدت (MD: 0.3؛ 95% CI؛ 0.14- تا 0.74؛ 396 = n) و در بلند-مدت (MD: 0.4؛ 95% CI؛ 0.08- تا 0.88؛ 351 = n) داشت. تغییرات نسبی معادل 8% (95% CI؛ 4-% تا 19%) و 10% (95% CI؛ 2-% تا 22%) گزارش شدند.
هیچ مطالعه‌ای معیار 50 کالج روماتولوژی آمریکا (American College of Rheumatology 50 criteria) را ارزیابی نکرد.
شواهدی با کیفیت متوسط (به دلیل خطر سوگیری) از یک مطالعه نشان داد افرادی که ورزش را همراه با استراتژی‌هایی برای پایبندی به درمان دریافت کردند، احتمالا بیشتر از افرادی به درمان پایبند بودند که در میان-مدت فقط مراقبت معمول دریافت کردند (خطر نسبی: 1.31؛ 95% CI؛ 1.15 تا 1.48؛ 438 = n) و NNTB برابر با 6 (95% CI؛ 4 تا 10). در بلند-مدت، خطر نسبی 1.09 (95% CI؛ 0.93 تا 1.28؛ 422 = n) به دست آمد.
شواهدی با کیفیت متوسط (به دلیل خطر سوگیری) از یک مطالعه (246 = n) هیچ عارضه جانبی را با ورزش نشان ندادند. شش مطالعه دیگر عوارض جانبی را گزارش نکردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.