تنگی‌نفس، شکایت اصلی افراد مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه (chronic obstructive pulmonary disease; COPD) است. این علامت در طول دوره «تشدید» یا «شعله‌وری» COPD، بدتر می‌شود. کارآزمایی‌هایی که ایپراتروپیوم بروماید را در برابر بتا-آگونیست‌ها مقایسه کردند، تفاوت‌های معنی‌داری را در تاثیرات کوتاه-مدت یا طولانی-مدت (24 ساعت) بر سهولت تنفس نشان ندادند. عوارض جانبی این داروها فقط توسط تعداد کمی از بیماران گزارش شد و عبارتند از خشکی دهان و ترمور و «احساس عجیب» پس از تجویز دارو.
هیچ شواهدی مبنی بر این که درجه گشاد-شدگی برونش با ایپراتروپیوم بروماید بیشتر از میزان استفاده از یک بتا2-آگونیست کوتاه-اثر باشد، به دست نیامد. به نظر نمی‌رسد که ترکیب یک بتا2-آگونیست و ایپراتروپیوم بیش از هر یک به‌تنهایی، تاثیر دارو را بر FEV1 افزایش دهد.
برونکودیلاتورهای استنشاقی، ستون اصلی درمان تشدید حاد بیماری مزمن انسدادی ریه (chronic obstructive pulmonary disease; COPD) را تشکیل می‌دهند. دو نوع عامل دارویی به‌طور معمول، به صورت تکی یا ترکیبی استفاده می‌شوند: عوامل آنتی‌کولینرژیک و آگونیست‌های بتا2-سمپاتومیمتیک.
ارزیابی تاثیر عوامل آنتی‌کولینرژیک بر عملکرد ریه و تنگی‌نفس در بیماران مبتلا به تشدید حاد COPD، در مقایسه با دارونما (placebo) یا آگونیست‌های کوتاه-اثر بتا-2.
پایگاه ثبت تخصصی کارآزمایی‌های گروه راه‌های هوایی در کاکرین را با اصطلاحات از پیش تعیین شده جست‌وجو کردیم. هم‌چنین برای یافتن گزارش‌های کارآزمایی بیشتر، منابع فهرست شده را در هر کارآزمایی وارد شده جست‌وجو کردیم. جست‌وجوها از اکتبر 2005 جاری انجام شده و سالانه به‌روز می‌شوند.
مطالعاتی را وارد کردیم که شرکتکنندگان آنها عبارت بودند از بیماران بزرگسال با تشخیص قطعی COPD و بر اساس معیارهای تعیین شده برای تشدید حاد COPD، نشانه‌های هم‌سو و سازگاری داشتند. همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای لحاظ شدند که به مقایسه ایپراتروپیوم بروماید (ipratropium bromide) یا اکسی‌تروپیوم بروماید (oxitropium bromide) با کنترل‌های مناسب پرداختند. درمان‌های کنترل مناسب شامل دارونما (placebo)، سایر عوامل گشاد کننده برونش، یا درمان‌های ترکیبی بودند. مطالعات مرتبط با آسم حاد یا بیماران تحت ونتیلاسیون مکانیکی، از مرور خارج شدند.
دو مرورگر، همه کارآزمایی‌هایی را که به نظر مرتبط می‌رسیدند، ارزیابی کرده و به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را برای ورود انتخاب کردند. تفاوت‌ها، با اجماع‌نظر برطرف شدند.
چهار کارآزمایی، تاثیرات کوتاه-مدت ایپراتروپیوم بروماید را در برابر یک بتا2-آگونیست مقایسه کردند. تغییرات کوتاه-مدت در FEV1 (تا 90 دقیقه)، تفاوت معنی‌داری را میان بیماران تحت درمان با بتا2-آگونیست و ایپراتروپیوم بروماید نشان نداد. تفاوت‌ها بین مطالعات، مشابه بوده و زمانی که ترکیب شدند: تفاوت میانگین وزن‌دهی شده (WMD) برابر با 0.0 لیتر (95% فاصله اطمینان (95% CI): 0.19- تا 0.19) گزارش شد. با افزودن ایپراتروپیوم به بتا2-آگونیست، افزایش قابل توجهی در تغییر FEV1 دیده نشد: WMD؛ 0.02 لیتر (95% CI؛ 0.08- تا 0.12). تاثیرات طولانی-مدت (24 ساعت) ترکیب درمان ایپراتروپیوم بروماید و بتا2-آگونیست مشابه بودند: WMD؛ 0.05 لیتر (95% CI؛ 0.14- تا 0.05).
هیچ یک از دو مطالعه، تغییرات قابل توجهی را در PaO2، چه کوتاه-مدت چه طولانی-مدت، با ایپراتروپیوم در برابر بتا-آگونیست پیدا نکردند، اگرچه یکی از آنها، افزایشی را در PaO2 در افراد دریافت کننده ایپراتروپیوم بروماید در دقیقه 60 نشان داد. عوارض جانبی دارویی شامل خشکی دهان و ترمور (لرزش) بودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.