بیست RCT معیارهای ورود را داشتند. درمان همزمان از عدم درمان تا هر برونکودیلاتور دیگر و کورتیکواستروئید (خوراکی و استنشاقی) متفاوت بود. پیامدهای زیر در مقایسه با دارونما به‌طور قابل توجهی متفاوت بودند.

حجم بازدمی اجباری در یک ثانیه (FEV1) با درمان بهبود یافت: تفاوت میانگین وزن‌دهی شده (WMD): 100 میلی‌لیتر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 40 تا 160 میلی‌لیتر. به‌طور مشابه برای ظرفیت حیاتی اجباری (FVC): WMD؛ 210 میلی‌لیتر؛ 95% CI؛ 100 تا 320. دو مطالعه بهبودی در حداکثر مصرف اکسیژن (VO2 max) را گزارش کردند؛ WMD؛ 195 میلی‌لیتر/دقیقه، 95% CI؛ 113 تا 278. در حالت استراحت، فشار اکسیژن شریانی در حالت استراحت (PaO2) و فشار دی‌اکسید کربن شریانی در حالت استراحت (PaCO2) هر دو با درمان بهبود یافتند (به ترتیب، WMD؛ 3.2 میلی‌متر جیوه؛ 95% CI؛ 1.2 تا 5.1، و WMD؛ 2.4- میلی‌متر جیوه؛ 95% CI؛ 3.5- تا 1.2-). تست‌های مسافت پیاده‌روی بهبود نیافتند (چهار مطالعه، تفاوت میانگین استانداردشده: 0.30، 95% CI؛ 0.01- تا 0.62)، همچنین امتیاز آنالوگ بصری برای تنگی نفس در دو مطالعه کوچک نیز بهبود نیافت (WMD: 3.6؛ 95% CI؛ 4.6- تا 11.8). نسبت خطر (relative risk) تهوع با تئوفیلین بیشتر بود (RR: 7.7؛ 95% CI؛ 1.5 تا 39.9). با این حال، ترجیح بیماران برای دریافت تئوفیلین بیشتر از دارونما بود (RR: 2.27؛ 95% CI؛ 1.26 تا 4.11). تعداد بسیار کمی از شرکت‌کنندگان به هر دلیلی از این مطالعات کناره‌گیری کردند.