خطر عود بیماری در زنان مبتلا به سرطان آندومتر مرحله I (زودهنگام) اندک است. در کمتر از 10% از زنانی که فقط با جراحی درمان شده‌اند، بیماری پس از جراحی عود می‌کند. این خطر برای برخی از زنان با عوامل خطر بالا از جمله انواع سلول‌های تهاجمی (درجه 3) و تهاجم عمیق به عضله (مرحله IC) به‌طور قابل‌توجهی بیشتر است (و ممکن است دو برابر باشد). پرتودرمانی با اشعه خارجی (external beam radiotherapy; EBRT) پس از جراحی، خطر عود سرطان اولیه را در لگن در مقایسه با فقط جراحی تا حدود دو سوم کاهش می‌دهد، اما خطر مرگ‌ومیر را کم نمی‌کند.
این روش خطر ذاتی عوارض جانبی مرتبط با درمان طولانی‌مدت را به همراه دارد و در مرحله I سرطان آندومتر باید از مصرف روتین آن خودداری شود. با این حال، با توجه به شواهد موجود، نمی‌توانیم احتمال مزیت EBRT را برای زنان مبتلا به بیماری مرحله I پُر-خطر رد کنیم. به نظر می‌رسد براکی‌تراپی واژینال (vaginal brachytherapy; VBT) در کاهش عود موضعی منطقه‌ای (locoregional) مفید باشد و ممکن است با عوارض جانبی کمتری نسبت به EBRT همراه باشد.
EBRT خطر عود موضعی منطقه‌ای را کاهش می‌دهد اما تاثیر قابل‌توجهی بر مرگ‌ومیرهای مرتبط با سرطان یا بقای کلی ندارد. این روش با موربیدیتی قابل‌توجه و کاهش کیفیت زندگی همراه است. هیچ مزیت بقای قابل اثباتی از EBRT کمکی برای سرطان آندومتر مرحله I پُر-خطر وجود ندارد، با این حال، متاآنالیزهای این زیر گروه قدرت کافی نداشت و هم‌چنین شامل زنانی با خطر متوسط تا بالا بود، بنابراین نمی‌توانیم مزیت جزئی را در زیر گروه پُر-خطر رد کنیم. هنگامی که از EBRT برای درمان سرطان آندومتر غیر عارضه‌دار و کم خطر (IA/B درجه 1/2) استفاده می‌شود، ممکن است عوارض جانبی بر بقای پس از سرطان آندومتر داشته باشد. برای گروه با خطر متوسط تا متوسط به بالا، VBT به‌تنهایی برای اطمینان از کنترل واژینال در مقایسه با EBRT کافی به نظر می‌رسد. انجام پژوهش‌های بیشتری برای هدایت مدیریت بالینی ضایعاتی که به درستی پُر-خطر هستند، مورد نیاز است. علاوه بر این، تعاریف ارائه شده برای خطر نیز باید استاندارد شوند.
این یک نسخه به‌روز شده از مرور اصلی کاکرین است که در شماره 2، سال 2007 منتشر شد. نقش پرتودرمانی (هم پرتودرمانی با اشعه خارجی (external beam radiotherapy; EBRT) لگن و هم براکی‌تراپی داخل حفره‌ای واژینال (vaginal brachytherapy; VBT)) در مرحله I سرطان آندومتر پس از هیسترکتومی (hysterectomy) بحث‌برانگیز است.
ارزیابی اثربخشی پرتودرمانی کمکی پس از انجام جراحی مرحله I سرطان آندومتر.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ و پایگاه ثبت تخصصی را تا پایان سال 2005 برای دستیابی به مرور اصیل جست‌وجو کرده، و برای این نسخه به‌روز شده، جست‌وجو را تا ژانویه 2012 گسترش دادیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) را وارد کردیم که پرتودرمانی کمکی پس از جراحی (EBRT یا VBT یا هر دو) را در برابر عدم انجام پرتودرمانی یا VBT در زنان مبتلا به سرطان آندومتر مرحله I مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را ارزیابی کرده و داده‌ها را با استفاده از یک فرم که به‌طور خاص برای جمع‌آوری داده‌ها طراحی شده بود، استخراج کردند. پیامد اولیه بقای کلی بود. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از مرگ‌ومیرهای مرتبط با سرطان آندومتر، عود موضعی منطقه‌ای (locoregional) و عود دوردست (distant). متاآنالیز با استفاده از نرم‌افزار Cochrane Review Manager نسخه 5.1 انجام شد.
هشت کارآزمایی را وارد کردیم. هفت کارآزمایی (3628 زن) EBRT را با عدم EBRT (یا VBT) و یک کارآزمایی (645 زن) VBT را با عدم درمان اضافی مقایسه کردند. سطح کیفیت شش مورد از هشت کارآزمایی را در حد بالا در نظر گرفتیم. داده‌های زمان-تا-رویداد (time-to-event) برای همه کارآزمایی‌ها و همه پیامدها در دسترس نبودند.
EBRT (با یا بدون VBT) در مقایسه با عدم استفاده از EBRT (یا VBT به تنهایی) برای مرحله I کارسینوم آندومتر، عود موضعی منطقه‌ای را به‌طور قابل‌توجهی کاهش داد (داده‌های زمان-تا-رویداد: پنج کارآزمایی، 2965 زن؛ نسبت خطر (HR): 0.36؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.25 تا 0.52؛ و داده‌های دو حالتی (dichotomous): هفت کارآزمایی، 3628 زن؛ خطر نسبی (RR): 0.33؛ 95% CI؛ 0.23 تا 0.47). این کاهش خطر عود موضعی منطقه‌ای به معنای بهبود بقای کلی (داده‌های زمان-تا-رویداد: پنج کارآزمایی، 2,965 زن؛ HR: 0.99؛ 95% CI؛ 0.82 تا 1.20؛ و داده‌های دو حالتی: هفت کارآزمایی، 3628 زن؛ RR: 0.98؛ 95% CI؛ 0.83 تا 1.15) یا بهبود بقای مرتبط با سرطان آندومتر (داده‌های زمان-تا-رویداد: پنج کارآزمایی، 2965 زن؛ HR: 0.96؛ 95% CI؛ 0.72 تا 1.28؛ و داده‌های دو حالتی: هفت کارآزمایی، 3628 زن؛ RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.81 تا 1.29) یا بهبود نرخ عود دوردست (داده‌های دو حالتی: هفت کارآزمایی، 3628 زن؛ RR: 1.04؛ 95% CI؛ 0.80 تا 1.35) نیست.
EBRT منجر به بهبود پیامدهای بقا در زیر گروه‌هایی با خطر متوسط یا پُر-خطر نشد، اگرچه داده‌های پُر-خطر محدود بوده و نمی‌توان مزیت EBRT را برای زنان پُر-خطر رد کرد. یک کارآزمایی (PORTEC-2)، EBRT را با VBT در گروه با خطر متوسط تا بالا مقایسه کرده و گزارش داد که VBT در تضمین کنترل واژینال با تفاوتی غیر قابل‌توجه در نرخ عود موضعی منطقه‌ای در مقایسه با EBRT موثر بود (5.1% در برابر 2.1%؛ HR: 2.08؛ 95% CI؛ 0.71 تا 6.09؛ P = 0·17). در زیر گروه بیماران کم خطر (IA/B و درجه 1/2)، EBRT خطر مرگ‌ومیرهای مرتبط با کارسینوم آندومتر (از جمله مرگ‌ومیرهای مرتبط با درمان) را افزایش داد (دو کارآزمایی، 517 زن؛ RR: 2.64؛ 95% CI؛ 1.05 به 6.66) اما در رابطه با بقای کلی با کمبود داده مواجه هستیم. کیفیت شواهد را برای زیر گروه بیماران کم خطر در سطح پائین ارزیابی کردیم.
EBRT در مقایسه با عدم استفاده از EBRT با افزایش قابل‌توجه سمیّت حاد شدید (دو کارآزمایی، 1328 بیمار، RR: 4.68؛ 95% CI؛ 1.35 تا 16.16)، افزایش سمیّت دیرهنگام شدید (شش کارآزمایی، 3501 زن؛ RR: 2.58؛ 95% CI؛ 1.61 تا 4.11) و کاهش قابل‌توجه در نمرات کیفیت زندگی و عملکرد رکتال و مثانه به مدت بیش از 10 سال پس از تصادفی‌سازی (یک کارآزمایی، 351 زن) همراه بود.
یک کارآزمایی از VBT در برابر عدم درمان کمکی در زنان با ضایعات کم خطر، کاهش غیر قابل‌توجهی را در عود موضعی منطقه‌ای در گروه VBT در مقایسه با گروه بدون درمان کمکی گزارش کرد (RR: 0.39؛ (95% CI؛ 0.14 تا 1.09). تفاوت معنی‌داری در پیامدهای بقا در این کارآزمایی وجود نداشت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.