زخم‌های قارچی (fungating wounds) گاهی در افراد مبتلا به سرطان پیشرفته ایجاد می‌شوند. هدف از مراقبت معمولا کاهش سرعت پیشرفت بیماری و بهبود کیفیت زندگی با تسکین نشانه‌های فیزیکی ناشی از زخم‌ها (نشت، بوی بد، درد و خطر خونریزی) با استفاده از پانسمان‌های مناسب و دیگر درمان‌های کاربردی است. شواهد ضعیفی وجود دارد که نشان می‌دهد محلول 6% میلتفوسین (miltefosine)، که به صورت مایع روی زخم‌های قارچی کوچک و سطحی روی پستان (در افراد مبتلا به سرطان پستان که قبلا رادیوتراپی، جراحی، هورمون‌درمانی یا شیمی‌درمانی داشته‌اند) استعمال می‌شود، ممکن است پیشرفت بیماری (یعنی افزایش زمان تا پیشرفت بیماری) را کُند کند. همچنین شواهد ضعیفی وجود دارد که پانسمان‌های فوم حاوی نقره ممکن است در کاهش بوی بد موثر باشند. با این حال، شواهد بسیار کمی در این حوزه از پزشکی وجود دارد، و آنچه وجود دارد برای ارائه دستورالعمل‌های روشن در عملکرد بالینی به منظور بهبود کیفیت زندگی یا مدیریت نشانه‌های زخم در افراد مبتلا به زخم‌های قارچی کافی نیست. انجام تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.
شواهد ضعیفی از یک کارآزمایی کوچک وجود دارد مبنی بر اینکه استفاده از محلول میلتفوسین 6% به صورت موضعی برای افراد مبتلا به ضایعات قارچی سطحی پستان (کوچکتر از 1 سانتی‌متر) که قبلا رادیوتراپی، جراحی، هورمون درمانی یا شیمی‌درمانی را برای سرطان پستان خود دریافت کردند، ممکن است پیشرفت بیماری را آهسته کند. همچنین شواهد ضعیفی وجود دارد که نشان می‌دهد پانسمان‌های فوم حاوی نقره ممکن است در کاهش بوی بد موثر باشند. برای ارائه یک جهت روشن برای عملکرد بالینی با توجه به بهبود کیفیت زندگی یا مدیریت بالینی نشانه‌های زخم مرتبط با زخم‌های قارچی، شواهد کافی در این مرور وجود ندارد. انجام پژوهش‌های بیشتر در این زمینه مورد نیاز است.
زخم‌های قارچی (fungating wounds) از بیماری بدخیم اولیه، ثانویه یا عودکننده ناشی شده و با سرطان پیشرفته مرتبط هستند. بخش کوچکی از بیماران ممکن است پس از اکسیزیون جراحی به بهبودی دست یابند، اما درمان معمولا تسکینی است. مدیریت درمانی زخم قارچی معمولا با هدف کاهش پیشرفت بیماری و بهتر کردن کیفیت زندگی با کاهش نشانه‌های فیزیکی زخم‌ها همچون ترشح زیاد، بدبو بودن، درد و خطر خونریزی، از طریق انتخاب پانسمان‌های مناسب و عوامل موضعی، انجام می‌شود.
مرور شواهد مرتبط با تاثیرات پانسمان‌ها و عوامل موضعی بر کیفیت زندگی، و نشانه‌های بیماری که بر کیفیت زندگی افراد مبتلا به زخم‌های بدخیم قارچی تاثیر می‌گذارند.
برای این به‌روزرسانی سوم، پایگاه ثبت تخصصی گروه زخم‌ها در کاکرین در آگوست 2013، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) ( کتابخانه کاکرین )؛ Ovid MEDLINE؛ Ovid MEDLINE (In-Process & Other Non-Indexed Citations)؛ Ovid EMBASE و EBSCO CINAHL را جست‌وجو کردیم.
مطالعات واجد شرایط شامل کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) یا، در غیاب آنها، کارآزمایی‌های بالینی کنترل‌شده (controlled clinical trials; CCTs) با گروه کنترل همزمان بودند.
استخراج داده‌ها و ارزیابی خطر سوگیری (bias) توسط یک نویسنده مرور انجام شده و صحت (accuracy) آنها را یک نویسنده دیگر بررسی کرد.
چهار کارآزمایی با مجموع 164 شرکتکننده وارد شدند. یک RCT در زنان مبتلا به ضایعات سطحی پستان، محلول 6% میلتفوسین (miltefosine) را با دارونما (placebo) مقایسه کرد و دریافت که میلتفوسین پیشرفت تومور را به تاخیر می‌اندازد. این مطالعه گزارش داد که زمان سپری‌شده تا شکست درمان در گروه میلتفوسین (میانه (median): 56 روز) به‌طور معنی‌داری طولانی‌تر از گروه دارونما (میانه: 21 روز) بود (0.007: p؛ آزمون log-rank). کارآزمایی دوم مترونیدازول موضعی را با دارونما مقایسه کرد، اما نتایج تا نقطه متقاطع (cross-over) از نظر آماری معنی‌دار نبودند. کارآزمایی سوم تاثیر پانسمان‌های فوم حاوی نقره را با پانسمان‌های فوم بدون نقره مقایسه کرد و نشان داد که بیماران بیشتری در گروه فوم با نقره نسبت به گروه فوم به تنهایی با کاهش بوی بد روبه‌رو شدند (0.049 = p). کارآزمایی چهارم تاثیر پانسمان‌های حاوی عسل مانوکا (manuka honey) را با پانسمان‌های حاوی نانوکریستال نقره مقایسه کرد و هیچ تفاوت آماری معنی‌داری را میان آنها در رابطه با اگزودا، بوی بد و درد زخم پیدا نکرد. با این حال، همه کارآزمایی‌ها دارای محدودیت‌های روش‌شناسی (methodology) بودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.