سیستم ایمنی نقش کلیدی در دفاع خود بدن در برابر سلول‌های سرطانی ایفا می‌کند. غده تیموس نقش اصلی را در این امر بر عهده داشته و سلول‌های T، زیر مجموعه‌ای از لنفوسیت‌ها، را اصلاح می‌کند. مطالعات انجام شده روی پپتیدهای تیموس تاثیرات مختلفی را بر سیستم ایمنی نشان داده‌اند. دو گروه از پپتیدهای تیموس برای استفاده در درمان وجود دارند: عصاره‌های خالص شده از غدد تیموس حیوانی (عمدتا گوساله) و پپتیدهای غده تیموس، تولید شده به صورت صناعی.
هدف، پاسخ به این سوال است که استفاده از پپتیدهای تیموس می‌توانند پاسخ و تحمل‌پذیری شیمی‌درمانی یا رادیوتراپی استاندارد، یا درمان ترکیبی، را بهبود بخشند یا خیر. سوالات دیگر آن است که پپتیدها پیشرفت و عود بیماری را مهار می‌کنند یا کاهش می‌دهند، عمر بیماران مبتلا به سرطان را بیشتر می‌کنند و کیفیت زندگی را ارتقا می‌بخشند یا خیر.
این مرور به شواهد حاصل از 26 کارآزمایی بالینی با مجموع 2736 بیمار بزرگسال مبتلا به سرطان نگاه کرد. بسیاری از کارآزمایی‌ها کوچک بوده و کیفیت متوسطی داشتند. فقط سه مطالعه کمتر از 10 سال سن داشتند. تیموزین α 1 یک پپتید صناعی است که به عنوان یک گزینه درمانی برای بیماران مبتلا به ملانوم متاستاتیک، زمانی که علاوه بر شیمی‌درمانی استفاده می‌شود، امیدوار کننده ظاهر شده است. به دلیل کاهش تعداد گلبول‌های سفید و عفونت، مشکلات شدیدی در طول شیمی‌درمانی و رادیوتراپی رخ می‌دهند. این موارد با استفاده از عصاره تیموس خالص شده کاهش یافتند. با این حال، استفاده از عصاره تیموس خالص شده باید پیش از استفاده معمول از عصاره‌ها در بیماران بررسی شود. یافته‌ها قطعی نبوده و احتیاط توصیه می‌شود. به‌طور کلی، به نظر می‌رسد پپتیدهای تیموس به خوبی تحمل می‌شوند.
به‌طور کلی، هیچ شواهدی را نیافتیم مبنی بر اینکه افزودن pTE به درمان ضد نئوپلاستیک خطر مرگ‌ومیر یا پیشرفت بیماری را کاهش داده یا نرخ پاسخ تومور را به درمان ضد نئوپلاستیک بهبود می‌بخشد. برای تیموزین α1 ، روندی برای کاهش خطر مرگ و بهبود DFS وجود داشت. شواهد اولیه‌ای وجود داشت مبنی بر اینکه pTE خطر عوارض شدید عفونی را در بیماران تحت شیمی‌درمانی یا رادیوتراپی کاهش داد.
تصور می‌شود که عصاره تیموس خالص شده (purified thymus extracts; pTE) و پپتیدهای تیموس صناعی (synthetic thymic peptides; sTP) سیستم ایمنی بیماران مبتلا به سرطان را به منظور مبارزه با رشد سلول‌های توموری و مقاومت در برابر عفونت‌های ناشی از سرکوب سیستم ایمنی القا شده در اثر بیماری و درمان ضد نئوپلاستیک تقویت می‌کنند.
ارزیابی اثربخشی pTE و stTP در مدیریت سرطان.
ما CENTRAL ( کتابخانه کاکرین 2010، شماره 3)، MEDLINE؛ EMBASE؛ AMED؛ BIOETHICSLINE؛ BIOSIS؛ CATLINE؛ CISCOM؛ HEALTHSTAR؛ HTA؛ SOMED و LILACS (تا فوریه 2010) را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌ها تصادفی‌سازی شده از مصرف pTE یا stTP علاوه بر شیمی‌درمانی یا رادیوتراپی، یا هر دو، در مقایسه با همان رژیم درمانی با دارونما (placebo) یا عدم درمان بیشتر در بیماران بزرگسال مبتلا به سرطان.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را از کارآزمایی‌های منتشر شده استخراج کردند. نسبت‌های شانس (OR) را از نرخ بقای کلی (overall survival; OS) و بقای بدون بیماری (disease-free survival; DFS)، نرخ پاسخ تومور (tumour response; TR)، و نرخ عوارض جانبی (adverse effects; AE) مرتبط با درمان‌های ضد نئوپلاستیک استخراج کردیم. از مدل اثرات تصادفی (random-effects model) برای متاآنالیز (meta-analysis) استفاده کردیم.
تعداد 26 کارآزمایی (2736 بیمار) را شناسایی کردیم. بیست کارآزمایی pTE (تیموستیمولین (thymostimulin) یا تیموزین فراکشن 5) و شش کارآزمایی‌ها sTP (تیموپنتین (thymopentin) یا تیموزین α 1 ) را بررسی کردند. بیست و یک کارآزمایی نتایج را برای OS، شش مورد برای DFS، تعداد 14 کارآزمایی برای TR، نه کارآزمایی برای AE و 10 مورد برای بی‌خطری (safety) pTE و sTP گزارش دادند. افزودن pTE هیچ سودی برای OS (RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.79 تا 1.25)؛ DFS (RR: 0.97؛ 95% CI؛ 0.82 تا 1.16)؛ یا TR (RR: 1.07؛ 95% CI؛ 0.92 تا 1.25) نداشت. ناهمگونی برای همه این پیامدها در حد متوسط تا بالا بود. RR تجمعی برای OS با تیموزین α1 برابر با 1.21 (95% CI؛ 0.94 تا 1.56، P = 0.14) با ناهمگونی پائین؛ و 3.37 (95% CI؛ 0.66 تا 17.30، P = 0.15) برای DFS، با ناهمگونی متوسط، بود. pTE خطر عوارض شدید عفونی را کاهش داد (RR: 0.54؛ 95% CI؛ 0.38 تا 0.78؛ P = 0.0008؛ I² = 0%). RR برای نوتروپنی شدید در بیماران تحت درمان با تیموستیمولین 0.55 (95% CI؛ 0.25 تا 1.23، P = 0.15) گزارش شد. تحمل‌پذیری pTE و stTP خوب بود. اکثر کارآزمایی‌ها حداقل دارای خطر سوگیری (bias) متوسط بودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.