شواهد خوب حاکی از آن است که درمان با ایمونوگلوبولین داخل-وریدی طی مدت 10 روز پس از شروع علایم، ناهنجاری‌های عروق کرونر (آسیب قلبی) را در کودکان مبتلا به بیماری کاوازاکی کاهش می‌دهد. بیماری کاوازاکی، بیماری‌ای است که عمدتا کودکان زیر پنج سال را مبتلا می‌کند. علت این بیماری مشخص نیست. علایم آن عبارتند از تب پایدار و مداوم، قرمزی چشم‌ها و لب‌ها، زبان توت فرنگی، بثورات جلدی و غدد لنفاوی متورم. اگر بیماری کاوازاکی فورا تشخیص داده و درمان نشود، می‌تواند منجر به آسیب قلبی و گاهی مرگ بیمار شود. ایمونوگلوبولین داخل-وریدی، شامل تزریق آنتی‌بادی‌های تخلیص یافته از خون اهدایی است. مرور کارآزمایی‌ها نشان داد که ایمونوگلوبولین داخل-وریدی که طی مدت 10 روز نخست بیماری تجویز شود، بدون ایجاد عوارض جانبی جدی، خطر آسیب را به عروق کرونر قلب در کودکان کاهش می‌دهد.
کودکانی که معیارهای تشخیصی بیماری کاوازاکی را دارند، باید طی مدت 10 روز پس از شروع علایم، با IVIG (2 میلی‌گرم/کیلوگرم به صورت تک-دوز) درمان شوند.
بیماری کاوازاکی، شایع‌ترین علت بیماری قلبی اکتسابی در کودکان در کشورهای توسعه‌یافته است. در این بیماری، عروق کرونر تامین‌کننده خون قلب ممکن است آسیب ببینند. مزیت اصلی تشخیص به‌موقع، امکان پیشگیری از بروز این عارضه با درمان زودهنگام است. ایمونوگلوبولین داخل-وریدی (intravenous immunoglobulin; IVIG)، به‌طور گسترده‌ای برای این منظور استفاده می‌شود.
هدف از انجام این مرور، ارزیابی اثربخشی IVIG در درمان و پیشگیری از پیامدهای قلبی بیماری کاوازاکی در کودکان بود.
جست‌وجوهای الکترونیکی در پایگاه ثبت تخصصی گروه بیماری‌های عروق محیطی کاکرین؛ CENTRAL؛ MEDLINE؛ EMBASE و CINAHL انجام شدند (آخرین جست‌وجو در مارچ 2003). همچنین منابع را از نظر مقالات مرتبط جست‌وجو کرده و در صورت لزوم با نویسندگان تماس گرفتیم. به علاوه، برای شناسایی مطالعات منتشر نشده با متخصصان در این زمینه تماس گرفته شد.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) در مورد تجویز ایمونوگلوبولین داخل-وریدی در درمان بیماری کاوازاکی برای ورود به مرور واجد شرایط بودند.
در جست‌وجوی اولیه، پنجاه و نه کارآزمایی شناسایی شدند. در بررسی دقیق مشخص شد که فقط شانزده مورد از آنها همه معیارهای ورود را داشتند. داده‌های کارآزمایی‌ها استخراج شده و از نظر کیفیت، توسط حداقل دو مرورگر ارزیابی شدند. داده‌ها با استفاده از نسبت‌های خطر نسبی (relative risk ratios) برای داده‌های دو-حالتی یا با استفاده از تفاوت میانگین وزن‌دهی شده برای داده‌های پیوسته، برای متاآنالیز (meta-analysis) ترکیب کردند. یک مدل آماری تاثیرات تصادفی استفاده شد.
متاآنالیز IVIG در برابر دارونما (placebo)، شامل همه کودکان، کاهش قابل توجهی را در بروز ناهنجاری‌های جدید عروق کرونر (coronary artery abnormalities; CAAs) به نفع IVIG، در سی روز نشان داد: RR = 0.74؛ (95% CI؛ 0.61 تا 0.90). با این حال، هیچ تفاوت معنی‌داری با اهمیت آماری یافته نشد. یک تجزیه‌وتحلیل زیر-گروه که کودکان مبتلا به CAA را در زمان ورود به مطالعه حذف کرد، کاهش قابل توجهی را در بروز CAAهای جدید در کودکان دریافت‌کننده IVIG نشان داد: RR = 0.67؛ (95% CI؛ 0.46 تا 1.00). طی شصت روز، گرایشی به سمت مزیت از IVIG دیده شد (0.06=p).
نتایج مقایسه‌ای دوز دارو، کاهشی را در تعداد CAAهای جدید با افزایش دوز نشان داد. متاآنالیز دوز 400 میلی‌گرم/کیلوگرم/روز طی مدت پنج روز، در برابر 2 میلی‌گرم/کیلوگرم به صورت تک-دوز، کاهش قابل توجهی را در بروز CAA طی سی روز نشان داد: RR = 4.47؛ (95% CI؛ 1.55 تا 12.86). این مقایسه کاهش قابل توجهی را در طول مدت تب با دوز بالاتر نیز نشان داد.
تفاوت مهمی از نظر آماری میان ترکیبات مختلف IVIG مشاهده نشد.
هیچ تفاوتی با اهمیت آماری در میزان عوارض جانبی در هیچ یک از گروه‌ها دیده نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.