کاتاراکت (cataract) یا آب مروارید شایع‌ترین علت نابینایی در سراسر جهان است. این وضعیت همان کدر شدن عدسی است که باعث از بین رفتن شفافیت چشم می‌شود، که با برداشتن لنز و جایگزینی آن با لنز مصنوعی درمان می‌شود. جراحی آب مروارید معمولا تحت بی‌حسی موضعی، با بی‌حسی پری‌بولبار (اطراف چشم) یا رتروبولبار (پشت چشم)، انجام می‌شود. بحث بر سر این است که رویکرد پری‌بولبار نسبت به بلوک رتروبولبار، بی‌حسی موثرتر و بی‌خطر‌تری را برای جراحی آب مروارید فراهم می‌کند یا خیر. بی‌حسی پری‌بولبار با تزریق داروی بی‌حس‌کننده در چشم، اطراف مدار کره چشم (globe)، انجام می‌شود. بی‌حسی رتروبولبار با تزریق داروی بی‌حس‌کننده در پشت کره چشم، که نزدیک اعصاب کنترل‌کننده حرکت و حس چشم قرار دارد، انجام می‌شود.
ما قصد داشتیم دو نوع بی‌حسی موضعی را برای جراحی آب مروارید مقایسه کنیم. مرور ما نشان داد که تفاوتی میان این دو نوع بی‌حسی از نظر کنترل درد و فلج عضلات چشم برای فلج کردن حرکت کره چشم (آکینزی (akinesia)) و امکان جراحی وجود ندارد. نیاز به تزریق بیشتر بی‌حسی موضعی با بی‌حسی پری‌بولبار بیشتر گزارش شد (چهار کارآزمایی). فقط یک مورد خونریزی پشت چشم رخ داد که آن هم با بی‌حسی رتروبولبار (در یک کارآزمایی) بود. قابلیت پذیرش این دو روش برای بیماران در دو مطالعه‌ای که در مورد این پیامد گزارش دادند، مشابه بود. هیچ یک از کارآزمایی‌ها وقوع هیچ گونه عارضه تهدید کننده زندگی را گزارش نکردند. خطر سوگیری در مطالعات وارد شده، متوسط بود.
انتخاب کمی میان بلوک پری‌بولبار و رتروبولبار از نظر بی‌حسی و فلج عضلات چشم حین جراحی وجود دارد که قابلیت پذیرش بیماران، نیاز به تزریق بیشتر و ایجاد عوارض شدید را اندازه‌گیری می‌کند. عوارض موضعی یا سیستمیک شدید برای هر دو نوع بلوک نادر بودند.
کاتاراکت (cataract) یا آب مروارید یک علت عمده نابینایی در سراسر جهان به شمار می‌رود. جراحی آب مروارید معمولا تحت بی‌حسی موضعی (منطقه‌ای) انجام می‌شود، مگر اینکه از نظر پزشکی منعی وجود داشته باشد. بی‌حسی موضعی شامل انسداد عصبی است که بخشی از بدن را عصب‌دهی می‌کند، و شامل نفوذ به ناحیه اطراف عصب با عامل بی‌حسی موضعی است. دو رویکرد اصلی در چشم عبارتند از پری‌بولبار (peribulbar) و رتروبولبار (retrobulbar). بحث بر سر این است که رویکرد پری‌بولبار، بی‌حسی موثرتر و بی‌خطر‌تری را برای جراحی آب مروارید نسبت به بلوک رتروبولبار فراهم می‌کند یا خیر.
هدف از انجام این مرور، بررسی تاثیرات بی‌حسی پری‌بولبار (PB) در مقایسه با بی‌حسی رتروبولبار (RB) بر نمرات درد، فلج عضلات (akinesia) چشمی، قابلیت پذیرش بیمار و عوارض چشمی و سیستمیک بود.
برای نسخه قبلی این مرور، بانک‌های اطلاعاتی را تا دسامبر 2007 جست‌وجو کردیم. در این نسخه به‌روزشده، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) (مارچ 2015)؛ MEDLINE (1960 تا مارچ 2015)؛ و EMBASE (1980 تا مارچ 2015) را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای را وارد کردیم که بی‌حسی پری‌بولبار و بی‌حسی رتروبولبار را برای جراحی آب مروارید مقایسه کردند.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و به استخراج داده‌ها پرداختند. با نویسندگان کارآزمایی برای دریافت اطلاعات بیشتر، روش‌شناسی (methodology) مطالعه و داده‌های از دست رفته تماس گرفتیم. نقل قول (narrative) توصیفی را از نتایج انجام دادیم زیرا مطالعات واردشده از روش‌های مختلفی برای گزارش پیامدها استفاده کردند. یک آنالیز زیرگروه را برای فلج عضلات کره چشم انجام دادیم.
شش کارآزمایی را شامل 1438 شرکت‌کننده وارد کردیم. سه مورد از شش کارآزمایی، تولید توالی (sequence generation) کافی داشتند در حالی که همه کارآزمایی‌ها پنهانسازی تخصیص (allocation concealment) نامشخص را نشان دادند. هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت در درک درد حین انجام جراحی با بی‌حسی رتروبولبار یا پری‌بولبار وجود نداشت. هر دو روش تا حد زیادی موثر بودند. هیچ شواهدی دال بر وجود تفاوت در فلج کامل عضلات یا نیاز به تزریق بیشتر عامل بی‌حس‌کننده موضعی وجود نداشت. کبودشدگی ملتحمه پس از بلوک پری‌بولبار (خطر نسبی (RR): 2.11؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.46 تا 3.05) و هماتوم پلک پس از بلوک رتروبولبار شایع‌تر بودند (RR: 0.36؛ 95% CI؛ 0.15 تا 0.88). خونریزی رتروبولبار ناشایع بوده و فقط یک بار، در بیماری که بلوک رتروبولبار داشت، رخ داد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.