تاخیر/اختلال اولیه در گفتار و زبان یک مشکل رایج تکاملی است که در صورت برطرف نشدن، می‌تواند باعث ایجاد مشکلاتی در یادگیری و اجتماعی شدن تا دوره نوجوانی و بعد از آن شود. این مرور اثربخشی مداخلات گفتاردرمانی و زبان‌درمانی را برای کودکان مبتلا به تاخیر/اختلال زبانی و گفتاری اولیه بررسی می‌کند. این مرور به این نتیجه می‌رسد که هرچند ممکن است گفتاردرمانی و زبان‌درمانی برای کودکان مبتلا به مشکلات واج‌شناسی بیانی و واژگان بیانی اثربخشی داشته باشد، شواهد مربوط به اثربخشی مداخلات برای نحو بیانی مختلط است، و هیچ شواهدی در مورد مداخلات برای کودکان دارای مشکلات دریافتی زبان در دست نیست.
این مرور نشان می‌دهد که به‌طور کلی مداخلات گفتاردرمانی و زبان‌درمانی برای کودکان دارای مشکلات واج‌شناسی بیانی و واژگان بیانی موثر هستند. شواهد برای مشکلات نحو بیانی مختلط‌تر است، و نیاز به تحقیقات بیشتر برای بررسی مداخله برای مشکلات زبان دریافتی وجود دارد. درجات زیادی از ناهمگونی (heterogeneity) در نتایج وجود دارد، و منابع این امر باید بررسی شوند.
تصور می‌شود که حدود 6% از کودکان، مشکلات گفتاری و زبانی دارند که اکثریت آنها هیچ مشکل تکاملی قابل توجه دیگری را نشان نمی‌دهند. در حالی که مشکلات اکثر کودکان حل می‌شود، کودکانی که مشکلات آنها تا مدرسه ابتدایی ادامه می‌یابد، ممکن است مشکلات مزمنی را در زمینه سواد، اجتماعی شدن، رفتار و پیشرفت تحصیلی نشان دهند.
بررسی اثربخشی مداخلات گفتاری و زبانی برای کودکان مبتلا به تاخیر/اختلال زبانی و گفتاری اولیه.
بانک‌های اطلاعاتی زیر جست‌وجو شدند: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده در کاکرین (کتابخانه کاکرین، CENTRAL: 2002/3)؛ CINAHL (1982 - جولای 2002)؛ EMBASE (1980 - هفته 4 سپتامبر 2002)؛ ERIC (1965 - 2002)؛ MEDLINE (1966 - هفته 3 سپتامبر 2002)؛ PsycINFO (1872-هفته 2 ماه 10؛ 2002) ، National Research Register (2002/3). علاوه بر این، منابع از مطالعات مروری متون علمی و فهرست منابع مقالات گرفته شدند.
این مرور، کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) را از مداخلات گفتاردرمانی و زبان‌درمانی برای کودکان یا نوجوانان مبتلا به تاخیر/اختلال زبانی و گفتاری اولیه در نظر گرفت.
پیش از اینکه نسخه کامل متن تمام مقالات مرتبط بالقوه به دست آید، عناوین و چکیده‌ها شناسایی شده و از نظر ارتباط ارزیابی شدند. داده‌ها بسته به ماهیت گروه کنترل دسته‌بندی شده و از نظر تاثیر مداخله بر واج‌شناسی بیانی و دریافتی (expressive and receptive phonology)، نحو (syntax) و واژگان (vocabulary) در نظر گرفته شدند. پیامدهای مورد استفاده در آنالیز، به تمرکز مطالعه وابسته بوده و فقط تاثیرات اولیه درمان در این مرور در نظر گرفته شدند.
نتایج بیست و پنج مطالعه در متاآنالیز استفاده شدند. نتایج حاکی از آن است که گفتاردرمانی و زبان‌درمانی برای کودکان دارای مشکلات واج‌شناسی (SMD: 0.44؛ 95% CI: 0.01 تا 0.86) یا مشکلات واژگانی (SMD: 0.89؛ 95% CI: 0.21 تا 1.56) موثر هستند، اما شواهد کمتری مبنی بر موثر بودن این مداخلات برای کودکان دارای مشکلات دریافتی وجود دارد (SMD: -0.04؛ 95% CI؛ 0.64- تا 0.56). یافته‌های مختلطی در مورد اثربخشی مداخلات نحو بیانی یافت شد (n = 233؛ SMD: 1.02؛ 95% CI: 0.04 تا 2.01). هیچ تفاوت معنی‌داری میان مداخله انجام شده توسط پزشک یا والدین آموزش‌دیده نشان داده نشد و مطالعات تفاوتی را بین تاثیرات مداخلات گروهی و فردی نشان ندادند (SMD: 0.01؛ 95% CI؛ 0.26- تا 1.17). استفاده از همسالان دارای تکلم عادی در درمان تاثیر مثبتی بر پیامد درمان داشت (SMD: 2.29؛ 95% CI: 1.11 تا 3.48).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.