پانزده کارآزمایی‌ گنجانده شدند، که شش مورد آن در این به‌روزرسانی اضافه شدند. سه کارآزمایی‌ از یک مداخله پرستاری برای مدیریت بالینی تنگی نفس، مزایایی را از نظر بهبود نشانه، وضعیت عملکردی و عملکرد عاطفی برای بیمار نشان دادند. چهار کارآزمایی‌ برنامه‌های ساختاریافته پرستاری را ارزیابی کرده و تاثیرات مثبتی را بر تاخیر در بدتر شدن وضعیت بالینی، وابستگی و دیسترس نشانه، و بهبودی در عملکرد عاطفی و رضایت از مراقبت پیدا کردند.

سه کارآزمایی‌ تاثیر مداخلات مختلف روان‌درمانی، روانی‌اجتماعی و آموزشی را در بیماران مبتلا به سرطان ریه ارزیابی کردند. یک کارآزمایی به ارزیابی مشاوره پرداخت و نشان داد که برای برخی از اجزای عاطفی بیماری مفید بود، اما یافته‌ها قطعی نبودند. یک کارآزمایی، تاثیرات مربیگری خود-نظارتی حسی (coaching sensory self monitoring) و ارائه گزارش از متغیرهای مرتبط با درد را بررسی کرد و دریافت که اگرچه مربیگری، میزان داده‌های مرتبط با درد را که توسط بیماران مبتلا به سرطان ریه به ارائه‌دهندگان ارسال می‌شود، افزایش می‌دهد، میزان تاثیر آن اندک است و منجر به بهبودی در اثربخشی ضددرد‌های تجویز شده برای سطح درد هر بیمار نخواهد شد. یک کارآزمایی، جلسات تلفنی آموزش مهارت‌های مقابله‌ای (coping skills training; CST) به کمک مراقب یا ارائه آموزش/حمایت از سوی مراقب را مقایسه کرد و دریافت که بیماران در هر دو شرایط درمانی، بهبودی‌هایی را در درد، افسردگی، کیفیت زندگی و خود-کارآمدی نشان دادند.

دو کارآزمایی‌ برنامه‌های ورزشی را ارزیابی کردند؛ یک مورد، تاثیر مفیدی را بر توانمندسازی خود فرد (self empowerment) پیدا کرد و مطالعه دیگر، افزایش قدرت عضله چهار سر ران را نشان داد، اما هیچ تغییر قابل توجهی برای هیچ معیاری از کیفیت زندگی ایجاد نشد. یک کارآزمایی از مداخلات تغذیه‌ای، تاثیرات مثبتی را برای افزایش دریافت انرژی نشان داد، اما هیچ بهبودی در کیفیت زندگی دیده نشد. دو کارآزمایی کوچک رفلکسولوژی (reflexology)، برخی از تاثیرات مثبت اما کوتاه‌مدت آن را بر اضطراب و شدت درد نشان داد.

محدودیت‌های اصلی مطالعات شامل تنوع مداخلات ارزیابی‌شده و رویکردهای اجرا شده برای اندازه‌گیری پیامدهای مورد نظر، و فقدان اطلاعات در کارآزمایی‌ها در مورد چگونگی تخصیص (allocation) بیماران به گروه‌های درمانی و کورسازی (blinding) آنها بودند.