سوال مطالعه مروری
ما اثرات درمان‌ها را برای نکروز آواسکولار استخوان را در افراد مبتلا به بیماری سلول داسی‌شکل مرور کردیم.
پیشینه
بسیاری از افراد مبتلا به بیماری سلول داسی‌شکل، به علت از دست رفتن موقتی یا دائم جریان خون به قسمت‌هایی از استخوان‌هایشان دچار مرگ استخوانی می‌شوند. این مشکل می‌تواند بسیار دردناک باشد. استخوان‌هایی که معمولا تحت تاثیر قرار می‌گیرند، استخوان‌های ران در مفصل هیپ و استخوان‌های بازو در مفصل شانه هستند. هدف درمان، توقف درد و حفظ حرکت مفصل است. درمان‌ها شامل استراحت مفصل، فیزیوتراپی، استفاده از داروی مسکن، تعویض مفصل و پیوند استخوان است. با این حال، عوارض ناشی از جراحی ممکن است در افراد مبتلا به بیماری سلول داسی‌شکل مکررا رخ دهد. این یک به‌روزرسانی از مرور کاکرین است که قبلا منتشر شده است.
تاریخ جست‌وجو
شواهد تا این تاریخ به‌روز هستند: 17 سپتامبر 2019.
ویژگی‌های مطالعه
ما یک کارآزمایی واجد شرایط را یافتیم که در سال 2006 منتشر شده و داده‌های 38 نفر را که از 32 مرکز درمانی مختلف در ایالات متحده آمریکا گردآوری شده بود، تجزیه‌وتحلیل کرد. در این کارآزمایی، یک درمان جراحی و درمان‌های فیزیکی با درمان‌های فیزیکی به تنهایی مقایسه شد. این کارآزمایی نشان داد که استفاده از عمل جراحی علاوه بر رژیم درمان فیزیکی نمی‌تواند پیامد را برای افراد مبتلا به بیماری سلول داسی‌شکل و نکروز آواسکولار بهبود ببخشد.
نتایج کلیدی
پس از به‌طور متوسط سه سال پیگیری، استفاده از ترکیبی از عمل جراحی و درمان‌های فیزیکی، بهبود بالینی را در مقایسه با درمان فیزیکی به تنهایی نشان نمی‌دهد. با توجه به اینکه نتایج دقیق نیستند، ما درباره اینکه عمل جراحی و درمان‌های فیزیکی در ترکیب با یکدیگر دارای تاثیر مهمی بر درد لگن، بحران‌های انسداد عروقی و سندرم قفسه سینه حاد هستند یا نه، مطمئن نیستیم. نویسندگان کارآزمایی اطلاعاتی را درباره مورتالیتی و کیفیت زندگی گزارش ندادند.
کیفیت شواهد
تعداد محدود شرکت‌کنندگان در این مطالعه منجر به نتایج مبهم شد، بنابراین اطمینان به این نتایج بسیار پایین است.
ما هیچ شواهدی را نیافتیم که نشان دهد استفاده از رفع فشار مرکزی هیپ علاوه بر درمان فیزیکی در مقایسه با درمان فیزیکی به تنهایی به بهبود بالینی در افراد مبتلا به بیماری سلول داسی‌شکل با نکروز آواسکولار استخوان کمک می‌کند. با این حال، ما تاکید می‌کنیم که این نتیجه‌گیری ما مبتنی بر یک کارآزمایی با میزان بالای ریزش (attrition) است. کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده بیشتری برای بررسی نقش رفع فشار مرکزی هیپ برای این وضعیت بالینی مورد نیاز است. نقاط پایانی باید روی تجربه ذهنی شرکت‌کننده (به عنوان مثال کیفیت زندگی و درد) و مقیاس‌های عینی‌تر «زمان-تا-رخداد» یک عارضه (به عنوان مثال مورتالیتی، بقا، طول عمر هیپ) در شرکت‌کنندگان تمرکز کنند. در دسترس بودن شرکت‌کنندگان جهت توان کافی کارآزمایی‌ها یک نکته کلیدی برای انتخاب نقطه پایانی خواهد بود.
نکروز آواسکولار (avascular necrosis) استخوان یک عارضه مکرر و شدید در بیماری سلول داسی‌شکل است که درمان استانداردی برای آن وجود ندارد. این یک به‌روزرسانی از مرور کاکرین است که قبلا منتشر شده است.
تعیین تاثیر هر روش جراحی در مقایسه با سایر مداخلات جراحی یا روش‌های غیرجراحی، در نکروز آواسکولار استخوان در افراد مبتلا به بیماری سلول داسی‌شکل از نظر اثربخشی و ایمنی.
ما در پایگاه ثبت کارآزمایی‌های هموگلوبینوپاتی‌های گروه فیبروز کیستیک و اختلالات ژنتیکی در کاکرین، متشکل از منابع شناسایی‌شده از جست‌وجوها در بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی جامع و جست‌وجوهای دستی در مجلات مرتبط و کتاب چکیده مقالات کنفرانس‌ها به جست‌وجو پرداختیم. کارآزمایی‌های بیشتر، هم از پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌های در حال اجرا و هم از فهرست منابع مقالات شناسایی‌شده توسط استراتژی جست‌وجو، مورد جست‌وجو قرار گرفتند.
تاریخ آخرین جست‌وجو در پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه هموگلوبینوپاتی‌ها: 17 سپتامبر 2019.
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده که به مقایسه درمان‌های خاص برای نکروز آواسکولار استخوان در افراد مبتلا به بیماری سلول داسی‌شکل پرداخته بودند.
هر نویسنده به طور جداگانه، داده‌ها را استخراج و کیفیت کارآزمایی‌ها را ارزیابی کرد. کیفیت شواهد با استفاده از GRADE ارزیابی شد. با توجه به اینکه فقط یک کارآزمایی شناسایی شد، انجام متاآنالیز امکان‌پذیر نبود.
یک کارآزمایی (46 شرکت‌کننده) واجد شرایط برای ورود به این مرور بود. بعد از تصادفی‌سازی، هشت شرکت‌کننده، عمدتا به دلیل عدم تمایل به مشارکت در کارآزمایی، از مطالعه خارج شدند. داده‌های مربوط به 38 شرکت‌کننده در پایان کارآزمایی تجزیه‌وتحلیل شدند. بعد از به طور متوسط سه سال پیگیری، استفاده از رفع فشار مرکزی لگن (hip core decompression) و درمان فیزیکی، هیچگونه بهبود بالینی را در مقایسه با درمان فیزیکی به تنهایی و بر اساس نمره به دست آمده از کارآزمایی اصلی نشان نداد (بهبود 18.1 امتیاز برای کسانی که با مداخله درمانی تحت درمان بودند در مقابل بهبود 15.7 امتیازی با درمان کنترل). ما در مورد اینکه تفاوتی بین گروه‌ها از نظر عوارض جانبی عمده (درد هیپ؛ خطر نسبی: 0.95 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.56 تا 1.60)؛ بحران‌های انسداد عروقی (vaso-occlusive) خطر نسبی: 1.14 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.72 تا 1.80؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین)؛ و سندرم حاد قفسه سینه، خطر نسبی: 1.06 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.44 تا 2.56؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین)) وجود دارد یا خیر، بسیار نامطمئن هستیم. این کارآزمایی نتایج مروبط به مورتالیتی یا کیفیت زندگی را گزارش نداد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.