پیشینه

برونشکتازی (bronchiectasis) بیماری ریوی طولانی‌مدت است. علامت اصلی بیماری سرفه‌ای است که خلط تولید کرده و منجر به عود عفونت‌های قفسه سینه می‌شود. از آنجایی که بیماری بدتر می‌شود، افراد کیفیت زندگی ضعیفی داشته و نهایتا ممکن است منتج به نارسایی تنفسی شود - وضعیتی که در آن بدن توانایی کنترل مناسب سطوح اکسیژن و دی‌اکسیدکرین را از دست می‌دهد.

سوال مطالعه مروری

ما می‌خواستیم دریابیم که پرستاران می‌توانند درمان افراد مبتلا به برونشکتازی (bronchiectasis) را به خوبی پزشکان مدیریت کنند یا خیر. کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را جست‌وجو کردیم که به مقایسه مراقبت پرستار-محور با مراقبت پزشک-محور پرداخته بودند.

ویژگی‌های مطالعه

یک مطالعه را از انگلستان شامل 80 فرد مبتلا به برونشکتازی به دست آوردیم. مطالعه در سال 2002 خاتمه یافته بود، زمانی که مدیریت برونشکتازی با درمان امروزی آن متفاوت بود. شرکت‌کنندگان به دو گروه تقسیم شده بودند: یک گروه از بیماران سرپایی برای یک دوره 12 ماهه تحت مراقبت پرستار متخصص و گروه دیگر تحت مراقبت پزشک قرار گرفته بودند. بعد از 12 ماه، این شرکت‌کنندگان بین گروه‌ها جابه‌جا شده بودند.

نتایج کلیدی

هیچ تفاوت قابل توجهی را بین مراقبت پرستار-محور و پزشک-محور از نظر عملکرد ریه، دوره‌های تشدید عفونی (وضعیت‌های تشدید (exacerbations))، یا کیفیت زندگی نیافتیم. ما دریافتیم که در سال اول مطالعه هزینه‌ها برای گروه تحت مراقبت پرستار به واسطه تعداد پذیرش‌های بیمارستانی بالاتر و استفاده بیشتر از تزریق‌های آنتی‌بیوتیکی افزایش یافته بود.

قطعیت شواهد

قطعیت شواهد در تنها مطالعه وارد شده به مرور، رضایت‌بخش بود، به این معنی که طرح مطالعه به گونه‌ای بود که شرکت‌کنندگان از گروهی که به آن تعلق داشتند، اطلاع داشتند.

حرف آخر

برای تعیین نحوه مقایسه متخصصین در امور پرستاری با پزشکان از نظر ارائه خدمات درمانی ایمن و اثربخش برای بیماران مبتلا به برونشکتازی پایدار (stable) به پژوهش بیشتری نیاز است.

این خلاصه به زبان ساده در کاکرین تا مارچ 2018 به‌روز شده بود.