چرا این مرور مهم است؟

افسردگی یک بیماری شایع و ناتوان‌کننده است، که بیش از 100 میلیون نفر را در سراسر جهان متاثر می‌سازد. این بیماری می‌تواند تاثیر قابل‌توجهی بر سلامت جسمانی افراد، هم‌چنین کاهش کیفیت زندگی آنها داشته باشد. پژوهش‌ها نشان داده‌اند که هر دو روش درمانی دارویی و روان‌شناختی می‌توانند در درمان افسردگی موثر باشند. با این حال، بسیاری از افراد ترجیح می‌دهند که درمان‌های جایگزین را امتحان کنند. برخی از دستورالعمل‌های بالینی NHS نشان می‌دهند که ورزش می‌تواند به عنوان یک انتخاب درمانی متفاوت مورد استفاده قرار گیرد. گبا این حال، مشخص نیست که پژوهش‌ها واقعا نشان می‌دهند که ورزش یک درمان موثر برای افسردگی است یا خیر.

چه کسانی ممکن است به این مرور علاقه‌مند باشند؟

بیماران و خانواده‌های افراد مبتلا به افسردگی.
پزشکان عمومی.
سیاست‌گذاران بخش سلامت روان.
متخصصانی که در مراکز ارائه خدمات سلامت روان کار می‌کنند.

این مرور قصد دارد به چه سوالاتی پاسخ دهد؟

این مرور، نسخه به‌روز شده از مرور قبلی کاکرین در سال 2010 است که نشان داد ورزش می‌تواند نشانه‌های افسردگی را کاهش دهد، اما تاثیر آن اندک بود و به نظر نمی‌رسید پس از آنکه شرکت‌کنندگان ورزش را متوقف کردند، ادامه داشته باشد.

ما می‌خواستیم بدانیم که کارآزمایی‌های بیشتر برای بررسی تاثیر ورزش به عنوان درمان افسردگی، از آخرین مروری که صورت گرفت، انجام شده تا به ما امکان دهد به سوالات زیر پاسخ دهیم یا خیر:

آیا ورزش برای کاهش نشانه‌های افسردگی موثرتر از عدم-درمان است؟
آیا ورزش برای کاهش نشانه‌های افسردگی موثرتر از داروهای ضد-افسردگی است؟
آیا ورزش برای درمان افسردگی موثرتر از درمان‌های روان‌شناختی یا دیگر درمان‌های غیر-دارویی است؟
ورزش به عنوان درمان افسردگی تا چه اندازه برای بیماران قابل قبول است؟

چه مطالعاتی وارد این مرور شدند؟

از بانک‌های اطلاعاتی برای یافتن همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده با کیفیت بالا در مورد تاثیر ورزش در درمان افسردگی در بزرگسالان بالای 18 سال استفاده کردیم. مطالعاتی را که تا مارچ 2013 منتشر شدند، جست‌وجو کردیم. هم‌چنین به جست‌وجوی مطالعات در حال انجام تا مارچ 2013 پرداختیم. همه مطالعات می‌بایست شامل بزرگسالانی با تشخیص افسردگی بوده و فعالیت بدنی انجام‌شده می‌بایست با معیارهایی مطابقت داشت تا اطمینان حاصل شود که با تعریف «ورزش» هم‌خوانی دارد.

تعداد 39 مطالعه را با مجموع 2326 شرکت‌کننده وارد مرور کردیم. نویسندگان مرور خاطرنشان کردند که سطح کیفیت برخی از مطالعات پائین بود و این امر اعتماد به یافته‌ها را محدود می‌کند. زمانی که فقط کارآزمایی‌هایی با کیفیت بالا گنجانده شدند، ورزش فقط تاثیر کمی بر خلق‌وخو نشان داد که دارای اهمیت آماری نبود.

شواهد حاصل از این مرور به ما چه می‌گوید؟

ورزش برای کاهش نشانه‌های افسردگی تا حدودی موثرتر از عدم-درمان است.
ورزش برای کاهش نشانه‌های افسردگی موثرتر از داروهای ضد-افسردگی نیست، اگرچه این نتیجه‌گیری بر اساس تعداد کمی از مطالعات است.
ورزش برای کاهش نشانه‌های افسردگی موثرتر از درمان‌های روان‌شناختی نیست، اگرچه این نتیجه‌گیری بر اساس تعداد کمی از مطالعات است.
نویسندگان مرور هم‌چنین خاطرنشان می‌کنند که وقتی فقط مطالعاتی با کیفیت بالا گنجانده شدند، تفاوت بین ورزش و عدم-درمان چندان قطعی نیست.
نرخ حضور در درمان‌های ورزشی از 50% تا 100% متغیر بود.
شواهد در مورد اینکه ورزش برای افسردگی منجر به بهبود کیفیت زندگی می‌شود یا خیر، قطعی نیست.

در گام بعدی باید چه اقدامی صورت گیرد؟

محققان توصیه می‌کنند که پژوهش‌های آینده باید با جزئیات بیشتری به این موضوع بپردازند که چه نوع تمرین ورزشی می‌تواند بیشترین مزیت را برای افراد مبتلا به افسردگی داشته، و تعداد و مدت جلساتی که بیشترین مزیت را دارند، چه هستند. انجام کارآزمایی‌های بزرگ‌تر و بیشتری مورد نیاز است تا مشخص شود که ورزش به اندازه داروهای ضد-افسردگی یا درمان‌های روان‌شناختی موثر است یا خیر.