تجویز آنتیبیوتیکها در نوزادان تازه متولد شده که ممکن است در سن کمتر از 48 ساعت، دچار عفونتهای خون شوند. عفونت خون (سپسیس) میتواند نوزادان تازه متولد شده را به شدت بیمار کند یا حتی باعث مرگ آنها شود. سپسیس در نوزادان با سن بیش از 48 ساعت، عفونت دیررس نوزادی نامیده میشود؛ علت آن معمولا باکتریایی، و گاهی عفونت قارچی است. پزشکان اغلب در صورت مشکوک بودن به این وضعیت خطرناک، آنتیبیوتیکها را تجویز میکنند، زیرا تشخیص این که نوزاد تازه به دنیا آمده به سپسیس دیردرس نوزادی مبتلاست یا خیر، دشوار است. آنتیبیوتیکهای خاصی که برای درمان این وضعیت تجویز میشوند، میتوانند عوارض جانبی جدی داشته باشند، از جمله مقاومت آنتیبیوتیکی، که به وخامت عفونت میانجامد. این مرور کاکرین، بررسی کرد که از نظر اثربخشی و عوارض جانبی، کدام آنتیبیوتیکها در درمان سپسیس دیررس نوزادی بهترین هستند. نویسندگان در منابع علمی پزشکی به جستوجو پرداختند و فقط یک مطالعه را یافتند که واجد تمام معیارهای نویسندگان بود. این مطالعه، از سال 1988، با شرکت 28 نوزاد تازه متولد شده انجام شد. برخی از نوزادان فقط آنتیبیوتیک بتا-لاکتام را دریافت کردند، در حالی که برخی دیگر با بتا-لاکتام به همراه یک آنتیبیوتیک دیگر، یک آمینوگلیکوزید، درمان شدند. در این مطالعه، تفاوت معنیداری میان دو نوع درمان آنتیبیوتیکی وجود نداشت. نویسندگان مرور کاکرین نتیجه گرفتند که پژوهش کافی برای توصیه یک نوع درمان آنتیبیوتیکی نسبت به دیگری در سپسیس دیررس نوزادی وجود ندارد.
این مرور با یک مرور جدید کاکرین (Korang 2021) جایگزین شده است.
شواهد کافی از کارآزماییهای تصادفیسازی شده به نفع هیچیک از رژیمهای خاص آنتیبیوتیکی در درمان موارد مشکوک به سپسیس دیررس نوزادی به دست نیامد. شواهد موجود کیفیت بالایی ندارند. اگرچه موارد مشکوک به سپسیس و استفاده از آنتیبیوتیک شایع هستند، انجام پژوهش کیفی برای بررسی ویژه استفاده از آنتیبیوتیک وسیعالطیف و آنتیبیوتیک با طیف مصرف محدود در سپسیس دیررس نوزادی مورد نیاز است. پژوهش آتی همچنین نیاز به ارزیابی هزینه-اثربخشی و تاثیر آنتیبیوتیکها در سیستمهای مختلف، نظیر کشورهای توسعهیافته یا در حال توسعه و گروههایی با سن بارداری پائینتر، دارد.
سپسیس دیررس نوزادی (عفونت سیستمیک پس از 48 ساعت نخست تولد)، همچنان دلیل قابلتوجهی برای موربیدیتی و مرگومیر به حساب میآید. درمان زودهنگام با آنتیبیوتیکها ضروری است، زیرا نوزادان میتوانند به سرعت رو به وخیمشدن سلامت پیش روند. مشخص نیست که کدام رژیم آنتیبیوتیکی برای درمان اولیه موارد مشکوک به سپسیس دیررس، مناسبترین است.
این مرور با یک مرور جدید کاکرین (Korang 2021) جایگزین شده است.
مقایسه اثربخشی و عوارض جانبی رژیمهای مختلف آنتیبیوتیکی در درمان موارد مشکوک به سپسیس دیررس در نوزادان تازه متولد شده.
استراتژی جستوجوی استاندارد گروه مرور نوزادان در کاکرین مورد استفاده قرار گرفت، که شامل جستوجوهای الکترونیکی در پایگاه مرکزی ثبت کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL، کتابخانه کاکرین، شماره 4 سال 2004)؛ MEDLINE (1966 تا دسامبر 2004)؛ EMBASE (1980 تا دسامبر 2004) و CINAHL (1982 تا دسامبر 2004)؛ خلاصههای الکترونیکی نشستهای انجمن تخصصی بیماریهای کودکان (1996 تا دسامبر 2004) و مرورهای قبلی شامل کراس رفرنسها (Cross References) (همه مقالات مرجع) هستند.
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده و کارآزماییهای نیمه-تصادفیسازی شده که به مقایسه رژیمهای مختلف آنتیبیوتیکی اولیه در نوزادان مشکوک به سپسیس دیررس پرداختند.
هر دو نویسنده مرور، خلاصهها و گزارشهای کامل را در برابر معیارهای ورود بررسی کرده، کیفیت و دادههای استخراج شده از مقالات را ارزیابی کردند. برای پیامدهای دو-حالتی، تاثیر درمان به صورت نسبت خطر (relative risk) و تفاوت خطر (risk difference) با 95% فاصله اطمینان بیان شد. NNT برای پیامدهایی محاسبه شد که کاهش قابلتوجه در تفاوت خطر داشتند.
سیزده مطالعه به عنوان احتمالا واجد شرایط برای ورود شناسایی شدند. اکثر مطالعات کنار گذاشته شدند، زیرا دادهها را برای عفونت زودرس و دیررس تفکیک نکردند. دو مطالعه هنوز در انتظار ارزیابی هستند. فقط یک مطالعه کوچک، با مشارکت 24 نوزاد، در این مرور وارد شد. این مطالعه، درمان بتا-لاکتام را با ترکیبی از بتا-لاکتام و آمینوگلیکوزید مقایسه کرد. مطالعه مذکور، واجد معیارهای از پیش تعیین شده ما برای روششناسی با کیفیت خوب نبود. در نوزادان مشکوک به عفونت، تفاوت معنیداری در مورتالیتی (RR: 0.17؛ 95% CI؛ 0.01 تا 3.23) یا شکست درمان (RR: 0.17؛ 95% CI؛ 0.01 تا 3.23) وجود نداشت. مقاومت آنتیبیوتیکی بررسی شد و هیچ موردی در هیچ یک از دو گروه مشاهده نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.