اسپاسم، که شامل افزایش تون عضلات است، رایج‌ترین مشکل حرکتی است که در کودکان مبتلا به فلج مغزی دیده می‌شود. باکلوفن دارویی است که به منظور کاهش تون غیر-طبیعی عضلانی، روی گیرنده‌های مغز و نخاع عمل می‌کند. سال‌های زیادی است که این دارو به صورت خوراکی استفاده شده است. از جمله معایب مصرف خوراکی باکلوفن آن است که فقط مقدار کمی از دارو، پیش از آنکه اثر خود را اعمال کند، از سد خونی-مغزی عبور می‌کند، و این که دوز مصرفی آن نیز به دلیل وقوع اثر ناخواسته آرام‌بخشی بیش از حد، محدود می‌شود. تزریق باکلوفن به داخل مایع اطراف طناب نخاعی بر این مشکلات غلبه می‌کند. این روش، درمان باکلوفن داخل-نخاعی نامیده می‌شود و از طریق قرار دادن یک پمپ زیر پوست که به یک کاتتر متصل است، وارد غشای پوشش نخاع شده و باکلوفن را به‌طور مستقیم به مایع اطراف طناب نخاعی و مغز وارد می‌کند.

این مرور نتیجه می‌گیرد که شواهد کمی از مطالعات انجام شده تا به امروز وجود دارد که نشان می‌دهد باکلوفن داخل-نخاعی یک درمان موثر برای کاهش اسپاسم در کودکان مبتلا به فلج مغزی در کوتاه-مدت است. تاثیر باکلوفن داخل-نخاعی بر اسپاسم در کودکان مبتلا به فلج مغزی در درازمدت، چندان مشخص نیست.

دو مطالعه کوتاه‌-مدت (که توسط یک گروه از محققین انجام شدند) کاهش اسپاسم را نشان می‌دهند، اما یک مطالعه منفرد و طولانی‌-مدت‌تر حداقل شواهدی را برای کاهش اسپاسم با استفاده از باکلوفن داخل-نخاعی به دست آورد. دو مطالعه کوتاه‌-مدت دیگر کاهش اسپاسم را با استفاده از باکلوفن داخل-نخاعی نشان دادند، اما نویسندگان از روش‌های نامناسبی برای آنالیز داده‌ها استفاده کردند، بنابراین مشخص نیست که این نتایج معتبر هستند یا خیر. همه این مطالعات تعداد کمی شرکت‌کننده داشتند، بنابراین نتایج به دست آمده چندان قابل اطمینان نیستند.

این تحقیق همچنین شواهدی را از یک مطالعه کوتاه-مدت و یک مطالعه طولانی-مدت‌تر (دوباره توسط یک گروه از محققین انجام شدند) ارائه می‌دهد که باکلوفن داخل-نخاعی منجر به ارتقای بهبودی در راحتی، سهولت مراقبت و برخی از جنبه‌های کیفیت زندگی در کودکان مبتلا به فلج مغزی می‌شود. با این حال، نتایج مطالعه طولانی‌-مدت‌تر ممکن است تحت تاثیر این موضوع قرار گرفته باشند که هم شرکت‌کنندگان و هم محققان از اینکه در گروه درمان قرار گرفته‌اند یا در گروه کنترل، اطلاع داشته‌اند. همین مطالعه نشان داد که باکلوفن داخل-نخاعی، عملکرد حرکتی درشت را در کودکان مبتلا به فلج مغزی کمی بهبود می‌بخشد، اما باز هم، ممکن است این نتایج تحت تاثیر روش‌هایی قرار گرفته باشند که در این مطالعه استفاده شدند.

به شواهد بیشتری در مورد اثربخشی باکلوفن داخل-نخاعی در درمان اسپاسم از دیگر محققین برای تائید این نتایج نیاز است.

شواهد کمی از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده کنترل‌ شده کوتاه‌-مدت در مورد پیامدهای بی‌خطری و اقتصادی این درمان، زمانی که درمان طولانی‌-مدت از طریق دستگاه کاشته‌شده انجام می‌شود، وجود دارد. به همین دلایل، نمی‌توانیم نتیجه‌گیری کنیم که پس از درمان، نیاز به اعمال جراحی ارتوپدی در کودکان تحت درمان با استفاده از باکلوفن داخل-نخاعی تغییر می‌کند یا خیر.