درد معمولا پس از پروسیجرهای جراحی رخ داده، و همیشه به خوبی کنترل نمی‌شود. این مرور داده‌های پنجاه-یک مطالعه را ارزیابی کرد و دریافت که پاراستامول برای حدود نیمی از شرکت‌کنندگان دچار درد متوسط تا شدید پس از جراحی، از جمله جراحی دندان برای یک دوره حدودا چهار ساعت، تسکین درد موثری را ارائه می‌دهد. هیچ تفاوت بارزی بین دوزهای پاراستامول که معمولا استفاده می‌شود، وجود نداشت. این مطالعات تک-دوز، پاراستامول را با عوارض جانبی جدی مرتبط نکردند.
تک-دوز پاراستامول برای حدود نیمی از بیماران مبتلا به درد حاد پس از جراحی، برای یک دوره حدودا چهار ساعته، بی‌دردی موثری را فراهم می‌کند و با عوارض جانبی کمی، عمدتا خفیف، همراه است.
این یک نسخه به‌روز شده از یک مرور اصیل کاکرین است که در شماره 1، 2004 منتشر شد - این مرور از عنوان قبلی تحت عنوان «تک-دوز پاراستامول (استامینوفن) با و بدون کدئین در درمان درد پس از جراحی» جدا شده است. آخرین نسخه این مرور به این نتیجه رسید که پاراستامول یک مسکّن موثر برای درد پس از جراحی است، اما از آن زمان کارآزمایی‌های بیشتری منتشر شده‌اند. این مرور به دنبال ارزیابی اثربخشی و بی‌خطری (safety) پاراستامول با استفاده از داده‌های کنونی، و مقایسه یافته‌ها با دیگر مسکّن‌هایی بود که به همین روش ارزیابی شدند.
ارزیابی اثربخشی تک-دوز پاراستامول خوراکی در درمان درد حاد پس از جراحی.
ما کتابخانه کاکرین، MEDLINE؛ EMBASE، بانک اطلاعاتی تسکین درد آکسفورد (Oxford Pain Relief Database) و فهرست منابع مقالات را برای به‌روز کردن نسخه موجود این مطالعه در جولای 2008 جست‌وجو کنیم.
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده، دوسو-کور، و کنترل‌شده با دارونما از پاراستامول خوراکی در تسکین درد حاد پس از جراحی در بزرگسالان.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. از ناحیه زیر منحنی «تسکین درد در برابر زمان» (pain relief versus time) برای محاسبه نسبتی از شرکت‌کنندگان استفاده کردیم که با تجویز پاراستامول یا دارونما به حداقل 50% تسکین درد در مدت چهار تا شش ساعت، با استفاده از معادلات معتبر، دست یافتند. تعداد افراد مورد نیاز برای درمان برای رسیدن به یک منفعت (number-needed-to-treat-to-benefit; NNT) با استفاده از 95% فواصل اطمینان (CI) محاسبه شد. نسبتی از شرکت‌کنندگان که از داروهای ضد-درد نجات در یک بازه زمانی مشخص استفاده کردند، و زمان سپری شده تا استفاده از آن دارو، به عنوان معیارهایی از طول اثر داروی ضد-درد، مورد بررسی قرار گرفتند. هم‌چنین اطلاعاتی در مورد عوارض جانبی و تعداد موارد خروج از مطالعه گردآوری شد.
پنجاه-یک مطالعه، با 5762 شرکت‌کننده، وارد شدند: 3277 شرکت‌کننده با تک-دوز خوراکی پاراستامول و 2425 نفر با دارونما تحت درمان قرار گرفتند. حدود نیمی از شرکت‌کنندگانی که تحت درمان با پاراستامول در دوزهای استاندارد قرار گرفتند، در مقایسه با حدود 20% که با دارونما درمان شدند، حداقل 50% تسکین درد را طی چهار تا شش ساعت به دست آوردند. عدد NNT برای حداقل 50% تسکین درد طی چهار تا شش ساعت پس از مصرف یک دوز پاراستامول به شرح زیر بود: NNT برای دوز 500 میلی‌گرم برابر با 3.5 (2.7 تا 4.8)؛ NNT برای دوز 600 تا 650 میلی‌گرم معادل با 4.6 (3.9 تا 5.5)؛ NNT برای دوز 975 تا 1000 میلی‌گرم برابر با 3.6 (3.4 تا 4.0). دوز-پاسخ وجود نداشت. آنالیز حساسیت هیچ تاثیر قابل‌توجهی را از اندازه یا کیفیت کارآزمایی بر این پیامد نشان نداد.
حدود نیمی از شرکت‌کنندگان طی چهار تا شش ساعت به داروهای ضد-درد بیشتر نیاز داشتند، در حالی که این میزان با دارونما حدود 70% بود. پنج نفر باید با 1000 میلی‌گرم پاراستامول، رایج‌ترین دوز مصرفی، تحت درمان قرار گیرند تا از نیاز به مصرف داروی نجات در یک نفر طی چهار تا شش ساعت پیشگیری شود، که ممکن است با دارونما به آن نیاز پیدا کند. گزارش‌های مربوط به عوارض جانبی متناقض و اغلب ناقص بودند. عوارض جانبی گزارش‌شده عمدتا خفیف و گذرا بودند، و با 1000 میلی‌گرم پاراستامول و دارونما با نرخ مشابهی رخ دادند. موردی از بروز عوارض جانبی جدی گزارش نشد. خروج از مطالعه به دلیل عوارض جانبی غیر-معمول بود و در هر دو گروه درمان با پاراستامول و دارونما رخ داد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.