پیشینه
اختلالات روانی رایج شامل اختلالات اضطرابی، اختلالات افسردگی، شرایط فیزیکی مرتبط با استرس، اختلالات رفتاری خاص و اختلالات شخصیتی، هستند. افراد مبتلا به این اختلالات معمولا در مدیریت احساسات دشوار خود مشکل دارند و اغلب با نشانه‌های فیزیکی و روانی یا الگوهای رفتاری اجتنابی پاسخ می‌دهند. چنین الگوها و پاسخ‌های هیجانی از نظر تئوری توسط روان‌درمانی‌های روان‌پویشی کوتاه‌مدت (short-term psychodynamic psychotherapies; STPP) قابل درمان هستند، زیرا هدف این درمان‌ها بهبود مشکلات بلندمدت و کوتاه‌مدت در پردازش هیجان، رفتار و ارتباط/روابط با دیگران است. تصور می‌شود که STPP با آگاه کردن بیماران از احساسات، افکار و مشکلات ارتباط/روابط مرتبط با آسیب‌های گذشته و اخیر، کار می‌کند. این به نوبه خود به اصلاح مشکلات مربوط به احساسات و روابط با دیگران کمک می‌کند.
این مرور به دنبال یافتن آن بود که STPP از کنترل لیست انتظار ( افراد درمان را پس از تاخیری که طی آن افراد گروه «فعال» درمان را دریافت می‌کنند، درمان می‌شوند)، درمان معمول و درمان حداقلی (درمان‌های جزئی که انتظار نمی‌رود تاثیر قوی ارائه دهند) موثرتر است یا خیر.
ویژگیهای مطالعه
بانک‌های اطلاعاتی علمی را جست‌وجو کردیم تا همه مطالعات منتشرشده و منتشرنشده را از STPP در مقایسه با کنترل لیست انتظار، درمان معمول یا درمان حداقلی تا جولای 2012 پیدا کنیم. برای یافتن مطالعات در بزرگسالان بالای 17 سال مبتلا به اختلالات روانی رایج که در یک محیط سرپایی درمان شدند، جست‌وجو کردیم. افراد مبتلا به اختلالات روان‌پریشی (سایکوز) را حذف کردیم.
نتایج کلیدی
تعداد 33 مطالعه را شامل 2173 نفر وارد کردیم. هنگامی که نتایج مطالعات ترکیب و آنالیز شدند، به این نتیجه رسیدیم که در گروه‌هایی از افراد دریافت‌کننده STPP در مقایسه با گروه‌های کنترل، چه در کوتاه‌مدت (کمتر از سه ماه پس از درمان) و چه در میان‌مدت (سه تا شش ماه پس از درمان)، بهبودی به‌طور قابل توجهی بیشتر بود. این مزایا عموما در طولانی‌مدت افزایش یافت. با این حال، برخی از نتایج در طولانی‌مدت از نظر آماری معنادار باقی نماندند و، علاوه بر این، مطالعات از نظر طراحی متفاوت بودند، به این معنی که این نتیجه‌گیری‌ها تجربی بوده و نیاز به تایید در پژوهش‌های بیشتر دارند. این یافته که درمان روان‌شناختی کوتاه‌مدت ممکن است به‌طور گسترده‌ای قابل اجرا و موثر باشد، در فضای کنونی مراقبت‌های سلامت جهانی و محدودیت‌های اقتصادی، اهمیت دارد.
کیفیت شواهد
مطالعات، کیفیت متغیر داشتند.
مطالعات بیشتری در مورد STPP انجام شده و همچنان امیدوارکننده هستند، با دستاوردهای متوسط تا بزرگ برای طیف گسترده‌ای از افراد. با این حال، با توجه به داده‌های محدود، از دست دادن اهمیت آماری در برخی معیارها در پیگیری طولانی‌مدت و ناهمگونی میان مطالعات، این یافته‌ها باید با احتیاط تفسیر شوند. علاوه بر این، تنوع در ارائه درمان و کیفیت درمان ممکن است قابلیت اطمینان تخمین‌های تاثیر STPP را محدود کند. انجام مطالعات بزرگتر و با کیفیت بالاتر و با تشخیص‌های خاص ضروری است.
از اواسط دهه 1970، روان‌درمانی‌های روان‌پویشی کوتاه‌مدت (short-term psychodynamic psychotherapies; STPP) برای طیف وسیعی از اختلالات روان‌شناختی و سوماتیک (جسمانی) توسعه یافته و مطالعه شده‌اند. اولین متاآنالیزهای منتشرشده از STPP، با استفاده از روش‌ها و نمونه‌های مختلف، نتایج متناقضی را به همراه داشته‌اند، اگرچه برخی از متاآنالیزها به‌طور مداوم از پایه تجربی STPP پشتیبانی می‌کنند. این یک نسخه به‌روز شده از مرور کاکرین است که آخرین‌بار در سال 2006 به‌روز شد.
ارزیابی اثربخشی STPP برای بزرگسالان مبتلا به اختلالات روانی رایج در مقایسه با کنترل‌های لیست انتظار، درمان‌های معمول و گروه کنترل حداقل تماس (minimal contact controls) در کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs). مشخص کردن تاثیرات افتراقی STPP برای افراد مبتلا به اختلالات مختلف (مانند اختلالات افسردگی، اختلالات اضطرابی، اختلالات سوماتوفرم (somatoform)، اختلالات مختلط و اختلال شخصیت) و ویژگیهای درمانی (مانند درمان‌های دستی (manualised therapies) در مقابل درمان‌های غیردستی).
پایگاه ثبت تخصصی گروه مرور افسردگی، اضطراب و اختلال روانی در کاکرین تا فوریه 2014 جست‌وجو شد، این پایگاه ثبت شامل کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده مرتبط از کتابخانه کاکرین (تمام سال‌ها)، EMBASE (1974-)؛ MEDLINE (1950-) و PsycINFO (1967-) است. ما همچنین جست‌وجوهایی را در CENTRAL؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ CINAHL؛ PsycINFO؛ DARE و Biological Abstracts (همه سال‌ها تا جولای 2012) انجام داده و همه مطالعات مرتبط (تا سال 2012 شناسایی شدند) به‌طور کامل در این به‌روزرسانی مرور گنجانده شدند. منابع را از مقالات بازیابی‌شده بررسی کردیم. در تلاش برای یافتن مطالعات جدید، با گروه بزرگی از محققان روان‌پویشی تماس گرفتیم.
همه RCTهای بزرگسالان مبتلا به اختلالات روانی رایج را وارد کردیم، که در آنها درمان روان‌پویشی مختصر به مدت 40 ساعت یا کمتر در قالب فردی ارائه شد.
هشت نویسنده مرور که به صورت جفتی کار کردند، مطالعات را ارزیابی کردند. مطالعات را فقط در صورتی انتخاب کردیم که گروه‌های دوتایی از نویسندگان مرور موافق بودند که مطالعات معیارهای ورود را داشتند. اگر دو نویسنده مرور نتوانستند به اتفاق نظر برسند، با نویسنده سوم مرور مشورت کردیم. دو نویسنده مرور داده‌ها را جمع‌آوری کرده و در نرم‌افزار Review Manager وارد کردند. دو نویسنده مرور خطر سوگیری (bias) را ارزیابی و رتبه‌بندی کردند. سوگیری انتشار (publication bias) را با استفاده از نمودار قیفی (funnel plot) بررسی کردیم. دو نویسنده مرور، آنالیزهای زیرگروه را انجام داده و بررسی کردند.
اعداد 33 مطالعه STPP را شامل 2173 شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده و مبتلا به اختلالات روانی رایج وارد کردیم. مطالعات در مورد شرایط مختلفی بودند که در آنها مشکلات مربوط به تنظیم عاطفی ظاهرا از طریق طیف وسیعی از تظاهرات نشانه‌ها، نقش مسببی داشتند. این مطالعات STPP را برای پیامدهای اولیه این مرور (کاهش نشانه‌های عمومی، سوماتیک، اضطراب و افسردگی)، همچنین مشکلات بین فردی و سازگاری اجتماعی ارزیابی کردند. به جز معیارهای سوماتیک در کوتاه‌مدت، همه دسته‌های پیامد بهبودی قابل توجهی را در درمان در مقایسه با گروه‌های کنترل در کوتاه‌مدت و میان‌مدت نشان دادند. اندازه تاثیرگذاری (effect size) مداخله در پیگیری طولانی‌مدت افزایش یافت، اما برخی از این تاثیرات به معنی‌داری آماری نرسیدند. تعداد نسبتا کمی از مطالعات (N < 20) داده‌های مربوط به دسته‌های پیامد را ارائه کردند. همچنین ناهمگونی (heterogeneity) قابل توجهی میان مطالعات در بیشتر دسته‌ها وجود داشت، احتمالا به دلیل تفاوت‌های مشاهده‌شده میان درمان‌های دستی در مقابل درمان‌های غیردستی، درمان‌های کوتاه‌مدت در مقابل طولانی‌تر، مطالعات با پیامدهای ارزیابی شده توسط ناظر در مقابل گزارش خود بیماران، و مطالعاتی که از مدل‌های درمانی مختلف استفاده کردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.