متداول‌ترین راه برای تجویز داروی ضد-درد پس از جراحی، خوراکی است، اما برخی از بیماران قادر به بلع نیستند، احساس تهوع دارند، یا بلافاصله پس از جراحی استفراغ می‌کنند، و در این بیماران تجویز داخل وریدی یا عضلانی دارو ممکن است ترجیح داده شود. این مرور هفت مطالعه پارکوکسیب، یک مهارکننده COX-2 تزریقی، را برای تسکین درد حاد پس از جراحی ارزیابی کرد. تک-دوزهای 20 میلی‌گرم یا 40 میلی‌گرم باعث تسکین موثر درد در 50 تا 60% از افراد تحت درمان شد، در مقایسه با 15% که با دارونما درمان شدند. طول مدت تسکین درد با دوز بالاتر طولانی‌تر بود (10.6 ساعت برای 40 میلی‌گرم در مقابل 6.9 ساعت برای 20 میلی‌گرم)، و افراد بسیار کمتری که دوز بالاتر را دریافت کردند، طی 24 ساعت به داروی نجات نیاز داشتند (66% در مقابل 81%). عوارض جانبی عموما از نظر شدت خفیف تا متوسط بوده و در بیش از نیمی از افراد تحت درمان در هر دو گروه پارکوکسیب و دارونما گزارش شدند.
یک دوز واحد از پارکوکسیب 20 میلی‌گرم یا 40 میلی‌گرم تاثیر ضد-دردی موثری را برای 50 تا 60% از افرادی که تحت درمان قرار گرفتند، در مقایسه با حدود 15% با دارونما ایجاد کرد، و به خوبی تحمل شد. مدت زمان بی‌دردی طولانی‌تر بود، و شرکت‌کنندگان به‌طور قابل‌توجهی کمتر به داروی نجات در طول 24 ساعت با دوز بالاتر نیاز پیدا کردند.
پارکوکسیب (parecoxib) نخستین COX-2 موجود برای تجویز تزریقی بود، و ممکن است، تزریق داخل-وریدی یا عضلانی آن، مزایایی نسبت به داروهای خوراکی در زمانی ارائه دهد که بیماران حالت تهوع و استفراغ دارند یا قادر به قورت دادن نیستند، مانند بلافاصله پس از جراحی.
ارزیابی اثربخشی تک-دوز وریدی یا عضلانی پارکوکسیب در مدیریت درد حاد پس از جراحی، نیاز به استفاده از داروی نجات، و هر گونه عارضه جانبی مرتبط.
ما Cochrane CENTRAL؛ MEDLINE؛ و EMBASE را در نوامبر 2008 جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده، دوسو-کور، و کنترل‌شده با دارونما در مورد پارکوکسیب در مقایسه با دارونما (placebo) برای تسکین درد حاد پس از جراحی در بزرگسالان.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم ارزیابی کیفیت کارآزمایی و استخراج داده‌ها را انجام دادند. از ناحیه زیر منحنی «تسکین درد در برابر زمان» (pain relief versus time) برای محاسبه نسبتی از شرکت‌کنندگان استفاده کردیم که با تجویز پارکوکسیب و دارونما به حداقل 50% تسکین درد در مدت 6 ساعت، با استفاده از معادلات معتبر، دست یافتند. تعداد افراد مورد نیاز برای درمان برای رسیدن به یک مزیت (number-needed-to-treat-to-benefit; NNT) با استفاده از 95% فواصل اطمینان (CI) محاسبه شد. نسبتی از شرکت‌کنندگان که از داروهای آنالژزیک نجات در یک بازه زمانی مشخص استفاده کردند، و زمان سپری شده تا استفاده از آنالژزیک نجات، به عنوان معیارهای اثربخشی بیشتر مداخله مورد بررسی قرار گرفت. هم‌چنین اطلاعاتی را در مورد عوارض جانبی و تعداد موارد خروج از مطالعه گردآوری کردیم.
هفت مطالعه (1446 شرکت‌کننده) وارد شدند. تفاوت معنی‌داری بین دوزها، یا بین تجویز وریدی و عضلانی برای تسکین 50% درد طی 6 ساعت وجود نداشت: عدد NNT در مقایسه با دارونما به ترتیب 3.1 (2.4 تا 4.5)، 2.4 (2.1 تا 2.8)، و 1.8 (1.5 تا 2.3) برای 10، 20 و 40 میلی‌گرم پارکوکسیب بود. تعداد کمتری از شرکت‌کنندگان درمان‌شده با پارکوکسیب نسبت به دارونما در طول 24 ساعت به داروی نجات نیاز داشتند: پارکوکسیب 40 میلی‌گرم به‌طور قابل‌توجهی بهتر از پارکوکسیب 20 میلی‌گرم بود (NNT برای پیشگیری از استفاده از داروهای نجات به ترتیب 7.5 (5.3 تا 12.8) و 3.3 (2.6 تا 4.5)؛ P < 0.0007). میانه (median) زمان سپری شده تا استفاده از داروی نجات، به ترتیب، 3.1 ساعت، 6.9 ساعت و 10.6 ساعت با پارکوکسیب 10 میلی‌گرم، 20 میلی‌گرم و 40 میلی‌گرم، و 1.5 ساعت با دارونما بود. عوارض جانبی عموما خفیف تا متوسط بودند، به ندرت منجر به خروج افراد از مطالعات شدند، و از نظر فراوانی بین گروه‌ها تفاوتی نداشت. هیچ موردی از عارضه جانبی جدی با پارکوکسیب یا دارونما گزارش نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.