سوال مطالعه مروری
نویسندگان کاکرین شواهد موجود را از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده در مورد استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها برای بزرگسالان مبتلا به لارنژیت (laryngitis) حاد مرور کردند.
پیشینه
لارنژیت حاد در واقع التهاب لارنکس (larynx) است. شایع‌ترین نشانه‌های آن شامل گرفتگی صدا، تب، گلودرد، ترشحات از پشت بینی و مشکل در بلعیدن است. آنتی‌بیوتیک‌ها اغلب توسط پزشکان یا خود فرد تجویز می‌شوند. دلایل تجویز بیش از حد آنتی‌بیوتیک‌ها در درمان عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی مانند لارنژیت حاد متفاوت است اما اغلب به نگرش و انتظارات پزشکان و بیماران بازمی‌گردد.
ویژگی‌های مطالعه
این مرور سه مطالعه را شامل 351 شرکت‌کننده یافت که اثربخشی درمان‌های آنتی‌بیوتیکی مختلف را در بزرگسالان مبتلا به لارنژیت حاد ارزیابی کردند. شواهد تا دسامبر 2014 به‌روز است.
کیفیت شواهد
سطح کیفیت شواهد را از پائین تا بسیار پائین رتبه‌بندی کردیم، عمدتا به این دلیل که بسیاری از مطالعات دارای محدودیت‌های روش‌شناسی بودند، نتایج پیامد بر اساس تعداد محدودی از کارآزمایی‌ها بوده و کارآزمایی‌ها شامل شرکت‌کنندگانی بودند که نتوانستند تجمیع شوند.
نتایج کلیدی
به این نتیجه رسیدیم که به نظر می‌رسد پنی‌سیلین V و اریترومایسین (erythromycin) هیچ مزیتی در درمان لارنژیت حاد ندارند. اریترومایسین توانست اختلال صدا را در یک هفته و سرفه را در دو هفته، زمانی که به صورت ذهنی اندازه‌گیری شدند، کاهش دهد. فوزافونژین (fusafungine) می‌تواند نرخ بیماران درمان‌شده را در روز پنجم بهبود بخشد. به‌طور کلی، هیچ مزیت بارزی برای پیامد اولیه، که ارزیابی عینی کیفیت صدا است، وجود ندارد اما بهبودهایی در معیارهای ذهنی (یعنی سرفه، گرفتگی صدا) که می‌تواند برای بیماران مهم باشد، دیده می‌شود. با این حال، این مزایای نسبتا کم از آنتی‌بیوتیک‌ها ممکن است هزینه، عوارض جانبی یا پیامدهای منفی را برای الگوهای مقاومت آنتی‌بیوتیکی جبران نکنند. کاربردهای عملی این هستند که تجویز آنتی‌بیوتیک‌ها در مرحله اول نباید انجام شوند زیرا به‌طور عینی نشانه‌ها را بهبود نمی‌بخشد.
هنگام ارزیابی پیامدهای عینی، به نظر نمی‌رسد مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها در درمان لارنژیت حاد موثر باشند. به نظر می‌رسد که آنها برای برخی از پیامدهای ذهنی مفید هستند. اریترومایسین توانست اختلال صدا را در یک هفته و سرفه را در دو هفته، زمانی که به صورت ذهنی اندازه‌گیری شدند، کاهش دهد. فوزافونژین توانست نرخ درمان را در روز پنجم افزایش دهد. RCTهای وارد شده دارای مشکلات روش‌شناسی (methodology) مهمی بودند و این مزایای نسبتا کم از آنتی‌بیوتیک‌ها ممکن است هزینه، عوارض جانبی یا پیامدهای منفی را برای الگوهای مقاومت آنتی‌بیوتیکی جبران نکند.
این یک نسخه به‌روز شده از مرور اصیل منتشرشده در سال 2005 است. لارنژیت (laryngitis) حاد یک بیماری شایع در سراسر جهان است. تشخیص آن اغلب فقط با شرح حال بیمار انجام می‌شود و درمان نیز اغلب نشانه‌ها را هدف قرار می‌دهد.
ارزیابی اثربخشی و بی‌خطری (safety) درمان‌های مختلف آنتی‌بیوتیکی در بزرگسالان مبتلا به لارنژیت حاد. هدف ثانویه، ارائه گزارش از نرخ عوارض جانبی مرتبط با این درمان‌ها بود.
CENTRAL (سال 2014، شماره 11)؛ MEDLINE (ژانویه 1966 تا هفته 3 نوامبر 2014)؛ EMBASE (1974 تا دسامبر 2014)؛ LILACS (1982 تا دسامبر 2014) و BIOSIS (1980 تا دسامبر 2014) را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs)، که به مقایسه هر نوع درمان آنتی‌بیوتیکی با دارونما (placebo) برای لارنژیت حاد پرداختند. پیامد اصلی، نمرات عینی صدا بود.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج و سنتز کردند.
سه RCT (351 شرکت‌کننده) را وارد کردیم که خطر متوسط تا بالای سوگیری (bias) داشتند. کیفیت شواهد برای تمام پیامدها در حد بسیار پائین بود. سطح کیفیت مطالعات را به دلیل محدودیت در طراحی یا اجرای مطالعه (خطر سوگیری)، عدم دقت (imprecision) و ناهمگونی نتایج کاهش دادیم. یک کارآزمایی جدید را که فقط به صورت چکیده کنفرانس ارائه شد، در این نسخه به‌روز شده گنجاندیم.
در یک مطالعه در مورد لارنژیت حاد در بزرگسالان، 100 شرکت‌کننده برای دریافت پنی‌سیلین V (800 میلی‌گرم دو بار در روز به مدت پنج روز) یا دارونمای (placebo) یکسان تصادفی‌سازی شدند. ثبت صدای هر بیمار در حال خواندن یک متن استاندارد در اولین ویزیت، در طول معاینه مجدد پس از یک و دو هفته، و در پیگیری پس از دو تا شش ماه انجام شد. تفاوت‌های قابل توجهی میان گروه‌ها وجود نداشت. این کارآزمایی همچنین نشانه‌های گزارش‌شده را توسط شرکت‌کنندگان اندازه‌گیری کرد و تفاوت‌های چشمگیری را پیدا نکرد.
یک مطالعه تاثیر اریترومایسین (erythromycin) را برای لارنژیت حاد در 106 بزرگسال بررسی کرد. از لحاظ میانگین نمرات عینی صدای اندازه‌گیری شده در اولین ویزیت، در معاینه مجدد پس از یک و دو هفته، و در پیگیری انجام‌شده پس از دو تا شش ماه، تفاوت معنی‌داری میان گروه‌ها وجود نداشت. در یک هفته، تفاوت‌های مفید و قابل توجهی در شدت نشانه‌های گزارش‌شده برای صدا (خفیف، متوسط و شدید) طبق قضاوت شرکت‌کنندگان وجود داشت (P value = 0.042). با این حال، تعداد شرکت‌کنندگانی که اختلال صدا (نشانه‌های ذهنی) در آنها در هفته‌های یک و دو بهبود یافت، بین گروه‌ها تفاوت معنی‌داری نداشت. با مقایسه گروه‌های اریترومایسین و دارونما بر نرخ تداوم سرفه در دو هفته، خطر نسبی (RR) معادل 0.38 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.15 تا 0.97؛ P value = 0.04) و تعداد افراد مورد نیاز جهت درمان تا حصول یک پیامد مفید بیشتر (number needed to treat for an additional beneficial outcome; NNTB) معادل 5.87 (95% CI؛ 3.09 تا 65.55) بود. RR را معادل 0.64 (95% CI؛ 0.46 تا 0.90؛ P value = 0.034) و NNTB را معادل 3.76 (95% CI؛ 2.27 تا 13.52؛ P value = 0.01) برای نمرات ذهنی صدا در یک هفته محاسبه کردیم.
سومین کارآزمایی از روسیه شامل 145 بیمار با نشانه‌های لارنژیت حاد بود. شرکت‌کنندگان برای قرار گرفتن در سه گروه درمانی تصادفی‌سازی شدند: گروه 1: دوره هفت روزه فوزافونژین (fusafungine) (شش بار در روز به صورت استنشاقی)؛ گروه 2: دوره هفت روزه فوزافونژین (شش بار در روز به صورت استنشاقی) به همراه کلاریترومایسین (clarithromycin) (250 میلی‌گرم دو بار در روز به مدت هفت روز)؛ گروه 3: عدم درمان. نرخ بهبودی بالینی در روزهای 1 ± 5؛ 1 ± 8 و 2 ± 28 اندازه‌گیری شد. نویسندگان، تفاوت‌های قابل توجهی را در نرخ درمان بالینی در روز 1 ± 5 به نفع فوزافونژین (یک کارآزمایی؛ 93 شرکت‌کننده؛ RR: 1.50؛ 95% CI؛ 1.02 تا 2.20؛ P value = 0.04) و فوزافونژین به همراه کلاریترومایسین (یک کارآزمایی؛ 97 شرکت‌کننده؛ RR: 1.47؛ 95% CI؛ 1.00 تا 2.16؛ P value = 0.05) در مقایسه با عدم درمان گزارش کردند. با این حال، هیچ تفاوت معنی‌داری در روزهای 1 ± 8 و 2 ± 28 مشاهده نشد. همچنین، در مقایسه فوزافونژین با فوزافونژین به همراه کلاریترومایسین در روزهای 1 ± 5؛ 1 ± 8 و 2 ± 28، تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.