داروهایی به نام «آنتیسایکوتیک»، که برای درمان برخی از سلامتهای روانی استفاده میشوند، گاهی اوقات برای درمان درد مزمن به کار میروند. نوع جدیدی از این داروها به نام «آنتیسایکوتیکهای آتیپکال» با عوارض جانبی کمتر و برخی مزایای بیشتر در دسترس قرار دارند. نویسندگان مرور تاثیر این داروها را بر درد و عوارض جانبی آنها ارزیابی کردند. بر اساس نتایج 5 مورد از 11 کارآزمایی وارد شده، برخی از تاثیرات مفید داروهای آنتیسایکوتیک در درمان درد حاد و مزمن وجود داشت. آنالیز این مطالعات کاهش قابلتوجهی را در درد پس از تجویز داروی آنتیسایکوتیک در مقایسه با دارونما یا داروی دیگر نشان داد، با این حال، این نتایج بر اساس مطالعات کوچک بوده و بنابراین ممکن است غیرقابل اعتماد باشند. همچنین مهم است که تاثیرات ناخواستهای را که این داروها ممکن است ایجاد کنند، در نظر بگیریم.
جستوجوی اخیر پنج مطالعه جدید را پیدا کرد که همگی کنار گذاشته شدند، بنابراین مرور مانند قبل باقی میماند.
داروهای آنتیسایکوتیک ممکن است به عنوان یک درمان کمکی در درمان شرایط دردناک استفاده شوند. با این وجود، پیش از استفاده از داروهای آنتیسایکوتیک برای درمان شرایط دردناک، باید عوارض جانبی اکستراپیرامیدال و آرامبخشی ناشی از آن در نظر گرفته شوند.
نتایج مربوط به داروهای آنتیسایکوتیک در درمان شرایط مختلف دردناک متفاوت بوده و اغلب حجم نمونه در RCTهای بررسی شده، کوچک هستند. انجام مطالعات بیشتر در مورد داروهای آنتیسایکوتیک آتیپکال در مطالعات بزرگتر دوسو کور و کنترل شده با دارونما که شامل ارزیابی استاندارد شده درد و مستند کردن آن باشد، ضروری است.
این یک نسخه بهروز شده از مرور اصیل کاکرین است که در شماره 4، 2008 منتشر شد. نقش آنتیسایکوتیکها به عنوان مسکّنهای ادجوانت (کمکی) موضوع بحثهای طولانیمدت است. نورولپتانالژزی (neuroleptanalgesia) (یعنی حالت سکون، آگاهی تغییریافته، و بیدردی ناشی از ترکیبی از مصرف یک ضد درد اوپیوئیدی و یک داروی آنتیسایکوتیک)، که یک اصطلاح رایج برای مدیریت درد حاد است، تاثیر منفی بر روند بیماری و مورتالیتی کلی در بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار (unstable angina) دارد. با این وجود، داروهای آنتیسایکوتیک برای درمان دردهای مزمن (به عنوان مثال سردرد مزمن، فیبرومیالژی و نوروپاتی ناشی از دیابت) استفاده میشوند. استفاده از آنتیسایکوتیکهای آتیپکال، یک کلاس جدید از داروهای آنتیسایکوتیک، ممکن است عوارض جانبی اکستراپیرامیدال کمتر شده و مزایای بیشتری از درمان در دسترس قرار گیرد.
ارزیابی اثربخشی ضد دردی و عوارض جانبی آنتیسایکوتیکها در درمان درد حاد یا مزمن در بزرگسالان.
بانکهای اطلاعاتی زیر جستوجو شدند: CENTRAL، در کتابخانه کاکرین ، (شماره 12 از 12، 2012)؛ MEDLINE (1966 تا 11/1/2013)؛ EMBASE (1980 تا 2013 هفته 03) و PsycINFO (1806 تا هفته 3 ژانویه 2013). جستوجوها ابتدا در سال 2007، و سپس در سالهای 2011 و 2013 انجام شدند.
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) با حضور بزرگسالان که هر دوزی را از یک داروی آنتیسایکوتیک خوراکی برای درمان درد حاد یا مزمن دریافت کرده، و در آن ارزیابی ذهنی درد به عنوان پیامد ثانویه توصیف شد.
دادهها توسط دو نویسنده مستقل استخراج شده، و نتایج برای یافتن تفاوتها مقایسه شدند. هرگونه اختلافنظر از طریق بحث، حلوفصل شد. کیفیت همه کارآزماییها بر اساس روشهای تعیین شده در بخش ششم کتابچه راهنمای کاکرین برای مرورهای سیستماتیک مداخلات (Cochrane Handbook for Systematic Reviews of Interventions) رتبهدهی شدند.
در مجموع 770 شرکتکننده در 11 مطالعه وارد شده، شرکت کردند. دادههای پنج مطالعه تصادفیسازی شده دوسو کور (double-blind)، تاثیرات مفید داروهای آنتیسایکوتیک را در درمان درد حاد و مزمن نشان دادند. تجزیهوتحلیل کمّی (quantitative) این مطالعات نشان داد که میانگین شدت درد پس از تجویز داروی آنتیسایکوتیک در مقایسه با دارونما (placebo) یا ترکیب فعال دیگر، کاهش معنیداری داشت، تفاوت میانگین وزندهی شده (WMD): 1.78-؛ 95% CI؛ 2.71- تا 0.85-، برای دادههای پیوسته (continuous data)؛ و نسبت خطر (relative risk): 0.43؛ 95% CI؛ 0.25 تا 0.73، تعداد افراد مورد نیاز برای درمان (numbers needed to treat; NNT): 2.6، برای دادههای دو حالتی (dichotomous data). با این وجود، تست ناهمگونی (heterogeneity) هم برای دادههای پیوسته (P = 0.0007) و هم برای دادههای دو حالتی (P = 0.04) معنیدار بود. بدیهی است که این امر باعث میشود NNT محاسبه شده کمتر قابل اعتماد باشد و هنگام تفسیر این نتایج، رعایت احتیاط لازم است.
بیشترین عوارض جانبی گزارش شده، تاثیرات خارج هرمی (یعنی حرکات غیرارادی، پارکینسونیسم و آکاتژی) و آرامبخش بودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.