میاستنی چشمی (ocular myasthenia) شکلی از میاستنی گراویس (myasthenia gravis) است که در آن ضعیف شدن عضلات چشم باعث دوبینی یا افتادگی پلک می‌شود. این نوع از میاستنی تقریبا 50% از افراد مبتلا به میاستنی گراویس را تشکیل می‌دهد. میاستنی گراویس یک اختلال خود ایمنی است که در آن آنتی‌بادی‌های خود بدن مانع از انتقال تکانه‌های عصبی به ماهیچه‌ها شده و باعث ضعف نوسانی در عضلاتی می‌شوند که به راحتی خسته می‌شوند. تقریبا نیمی از افراد مبتلا به میاستنی چشمی، دچار میاستنی گراویس جنرالیزه و ضعف در دیگر عضلات می‌شوند. برای اکثر افراد، این شرایط طی دو سال اول بروز نشانه‌های چشمی رخ خواهد داد.
هدف از درمان میاستنی چشمی، بازگرداندن فرد به وضعیت دید واضح و پیشگیری از ایجاد یا محدود کردن شدت میاستنی گراویس جنرالیزه است. درمان‌های پیشنهادی برای میاستنی چشمی عبارت هستند از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی از جمله کورتیکواستروئیدها و آزاتیوپرین (azathioprine)، تیمکتومی (thymectomy) (برداشتن غده تیموس با جراحی)، و مهار کننده‌های استیل‌کولین‌استراز (acetylcholinesterase inhibitors) (که استیل‌کولین را برای جبران کمبود گیرنده‌های استیل‌کولین افزایش می‌دهد).
دو کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) مرتبط با درمان میاستنی چشمی در نسخه اصلی این مرور در سال 2006 شناسایی شد، هیچ کارآزمایی جدیدی در این نسخه یا نسخه‌های به‌روز شده قبلی وجود نداشت. یک کارآزمایی شامل 43 شرکت‌کننده مبتلا به میاستنی چشمی بود که با کورتیکوتروپین (corticotropin) (نوعی کورتیکواستروئید) یا دارونما (placebo) درمان شدند. کارآزمایی دیگر فقط شامل سه شرکت‌کننده مبتلا به میاستنی چشمی و هفت شرکت‌کننده مبتلا به میاستنی گراویس جنرالیزه بود که با نئوستیگمین (neostigmine) داخل بینی (یک مهار کننده استیل‌کولین‌استراز) یا دارونما درمان شدند. هیچ کارآزمایی‌ای نتوانست در دستیابی به نتیجه‌گیری‌های قطعی در مورد تاثیر این درمان‌ها در پیشگیری از پیشرفت بیماری به سمت میاستنی گراویس جنرالیزه یا بهبود نشانه‌های چشمی کمک کند. چندین مطالعه غیر تصادفی‌سازی شده و با کیفیت مناسب، استفاده از کورتیکواستروئیدها و آزاتیوپرین را ترجیح دادند، اما این عوامل و عوامل دیگر باید در RCTهایی با طراحی خوب بررسی شوند.
متون علمی تصادفی‌سازی و کنترل شده در دسترس، امکان هیچ‌گونه نتیجه‌گیری معنی‌دار را در مورد اثربخشی هر شکلی از درمان برای میاستنی چشمی فراهم نمی‌کند. داده‌های چندین مطالعه مشاهده‌ای و با کیفیت بالا نشان می‌دهند که کورتیکواستروئیدها و آزاتیوپرین (azathioprine) ممکن است در کاهش خطر پیشرفت بیماری به میاستنی گراویس جنرالیزه مفید باشند.
تقریبا در 50% از افراد مبتلا به میاستنی گراویس (myasthenia gravis) نشانه‌های صرفا چشمی ظاهر می‌شوند که اصطلاحا میاستنی چشمی (ocular myasthenia) نامیده می‌شود. از این میان، 50% تا 60% به بیماری جنرالیزه مبتلا می‌شوند، که بیشتر آنها طی دو سال رخ می‌دهد. مدیریت آنها بحث‌برانگیز است. این یک نسخه به‌روز شده از مروری است که برای نخستین‌بار در سال 2006 منتشر شده و پیش از این در سال‌های 2008 و 2010 به‌روز شد.
ارزیابی تاثیرات درمان میاستنی چشمی و پاسخ به سه سوال خاص در این زمینه. آیا درمان‌هایی وجود دارند که بر پیشرفت بیماری از چشمی به جنرالیزه تاثیر بگذارند؟ آیا درمانی وجود دارد که نشانه‌های دوبینی (diplopia) یا پتوز (ptosis) را بهبود بخشد؟ فراوانی عوارض جانبی مرتبط با درمان‌های مورد استفاده چقدر است؟
در این مرور به‌روز شده، پایگاه ثبت تخصصی گروه بیماری‌های عصبی عضلانی در کاکرین (3 آگوست 2012)؛ CENTRAL (سال 2012، شماره 7)؛ MEDLINE (ژانویه 1996 تا جولای 2012) و EMBASE (ژانویه 1974 تا جولای 2012) را برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs)، هم‌چنین مطالعات مورد-شاهدی و کوهورت، جست‌وجو کردیم. عناوین و چکیده تمامی مقالات توسط هر دو نویسنده خوانده شدند، متون کامل مقالات احتمالا مرتبط نیز مرور شدند. منابع همه مقالات موجود در مرور برای شناسایی مقالات مرتبط دیگر اسکن شده و برای شناسایی داده‌های منتشر شده و منتشر نشده، با کارشناسان این حوزه تماس گرفته شد. در صورت لزوم، برای دریافت اطلاعات بیشتر با نویسندگان تماس گرفتیم.
ورود به مطالعه مستلزم داشتن سه معیار بود: (الف) طرح مطالعه تصادفی‌سازی (یا شبه-تصادفی‌سازی) و کنترل شده؛ (ب) درمان فعال در مقایسه با دارونما (placebo)، عدم درمان یا برخی درمان‌های دیگر؛ و (ج) گزارش نتایج به‌طور جداگانه برای بیماران مبتلا به میاستنی چشمی (درجه 1) طبق تعریف بنیاد میاستنی گراویس آمریکا (Myasthenia Gravis Foundation of America).
داده‌هایی را در مورد خطر پیشرفت بیماری به میاستنی گراویس جنرالیزه، بهبود نشانه‌های چشمی، و فراوانی عوارض جانبی مرتبط با درمان گردآوری کردیم.
در مرور اصیل، دو RCT مرتبط با درمان میاستنی چشمی را شناسایی کردیم، که فقط یکی از آنها نتایج را از نظر معیارهای از پیش مشخص شده پیامد که در این مرور استفاده شد، گزارش کرد. این مطالعه فقط شامل سه شرکت‌کننده بود و کیفیت روش‌شناسی (methodology) محدود شده‌ای داشت. در جست‌وجوهای انجام شده برای این نسخه یا نسخه‌های به‌روز شده قبلی، هیچ RCT جدیدی به دست نیامد. در غیاب داده‌های RCT، مروری را بر داده‌های مشاهده‌ای موجود ارائه می‌کنیم.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.