معمولا نمک از مایع روی سطح ریه‌ها جذب می‌شود تا از تجمع مایع در آنجا جلوگیری کند. در فیبروز سیستیک نمک بیش از حد جذب می‌شود و مایع کمی روی سطوح راه هوایی باقی می‌ماند. در نتیجه، افراد مبتلا به فیبروز سیستیک در پاک‌سازی ریه‌های خود از ترشحات چسبنده دچار مشکل هستند. بنابراین ریه‌ها مستعد ابتلا به عفونت می‌شوند. داروهایی که مستقیما روی ریه‌ها استفاده می‌شوند، ممکن است از جذب بیش از حد نمک پیشگیری کنند. این امر ممکن است به پاک‌سازی بهتر مخاط و عفونت و آسیب کمتر ریه منجر شود. این مرور پنج مطالعه را با تعداد کل 226 شرکت‌کننده در بر می‌گیرد. همه مطالعات به بررسی تاثیر داروهای کوتاه‌اثری که مستقیما روی ریه‌ها استفاده می‌شوند، در مقایسه با دارونما (placebo)، پرداختند. هنگامی که نتایج سه مطالعه در طول شش ماه با هم ترکیب شدند، گروه دارونما نسبت به گروه درمان، سرعت کاهش کمتری را در ظرفیت حیاتی اجباری (forced vital capacity) نشان داد. با این حال، هر یک از اینها در نتایج خود متفاوت بودند. یک مطالعه دیگر نشان داد، افرادی که قبل از دریافت هیپرتونیک سالین، مسدودکننده کانال سدیم دریافت کردند، نسبت به افرادی که دارونما را پیش از هیپرتونیک سالین دریافت کردند، عملکرد ریه یا پاک‌سازی مخاط بهتری نداشتند. ما هیچ شواهدی را پیدا نکردیم مبنی بر اینکه مسدود کننده‌های کانال سدیم کوتاه‌اثر که مستقیما به ریه‌ها تجویز می‌شوند، وضعیت تنفسی را در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک بهبود می‌بخشند. حتی شواهد محدودی از کاهش عملکرد ریه به دست آمد. کارآزمایی‌هایی از بررسی مسدودکننده‌های کانال سدیم طولانی‌اثر در حال انجام هستند.
ما هیچ شواهدی را دال بر مفید بودن تجویز موضعی مسدودکننده کانال سدیم کوتاه‌اثر در بهبود وضعیت تنفسی در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک پیدا نکردیم، و برخی شواهد محدود از بدتر شدن عملکرد ریه به دست آمد.
افراد مبتلا به فیبروز سیستیک (cystic fibrosis; CF) انتقال نمک و سدیم را از طریق پوشش راه هوایی خود افزایش می‌دهند. جذب بیش از حد سدیم منجر به کاهش سطح مایعی می‌شود که سطح راه هوایی را می‌پوشاند و (همراه با ترشح ناقص کلرید) یک نقص اولیه در افراد مبتلا به CF به حساب می‌آید.
تعیین اینکه تجویز موضعی داروهایی که مانع انتقال سدیم می‌شوند، وضعیت تنفسی افراد مبتلا به CF را بهبود می‌بخشد یا خیر.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه فیبروز سیستیک و اختلالات ژنتیکی در کاکرین را شامل منابع شناسایی‌شده از طریق جست‌وجوی جامع در بانک اطلاعاتی الکترونیکی جست‌وجو کرده، و جست‌وجوهای دستی را در مجلات مرتبط و کتاب‌های خلاصه مقالات کنفرانس‌ها انجام دادیم. برای دستیابی به داده‌های منتشرنشده یا داده‌های پیگیری، با محققین اصلی که در این زمینه کار می‌کنند، نویسندگان قبلی و شرکت‌های دارویی که عوامل انتقال یون را تولید می‌کنند، تماس گرفتیم.
تاریخ آخرین جست‌وجو در پایگاه ثبت گروه: 19 دسامبر 2013.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) یا کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی و کنترل شده منتشرشده یا منتشرنشده از مصرف مسدودکننده‌های کانال سدیم در مقایسه با دارونما (placebo) یا دیگر مسدودکننده‌های کانال سدیم یا همان مسدودکننده‌های کانال سدیم در یک رژیم دوزاژ متفاوت.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم به استخراج داده‌ها پرداختند. انجام متاآنالیز با توجه به تفاوت در طراحی مطالعات، محدود شد.
پنج RCT، با مجموع 226 شرکت‌کننده، که تجویز موضعی مسدودکننده کانال سدیم کوتاه‌اثر، آمیلوراید (amiloride)، را در مقایسه با دارونما بررسی کردند، واجد شرایط ورود به مرور شدند. در سه مطالعه در طول شش ماه، تفاوت معنی‌داری در تفاوت در تغییر نسبی FVC به نفع دارونما مشاهده شد (تفاوت میانگین وزن‌دهی‌شده: 1.51% (95% فاصله اطمینان: 2.77- تا 0.25-)، اگرچه ناهمگونی (heterogeneity) مشهود بود. یک مطالعه دو هفته‌ای نشان داد که مصرف سالین هیپرتونیک (hypertonic saline) با پیش‌درمان آمیلوراید در مقایسه با پیش‌درمان با دارونما، منجر به بهبود قابل توجهی در عملکرد تنفسی یا پاک‌سازی موکوس نشد. هیچ تفاوت قابل توجهی در دیگر پیامدهای مرتبط بالینی شناسایی نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.