دو کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) جدید را از جست‌وجوی به‌روز شده در سال 2015 پیدا کردیم. این مرور اکنون شامل شش مطالعه است که 1367 شرکت‌کننده را تصادفی‌سازی کرده و داده‌های مرتبط با شش مقایسه را ارائه می‌کند.

هنگامی که هالوپریدول به همراه پرومتازین با هالوپریدول به تنهایی برای پرخاشگری ناشی از سایکوز برای پیامد ناآرامی یا خواب 30 دقیقه‌ای مقایسه شد، درمان ترکیبی به وضوح موثرتر بود (316 = n؛ 1 RCT؛ RR: 0.65؛ 95% CI؛ 0.49 تا 0.87؛ شواهد با کیفیت بالا). 10 مورد وقوع دیستونی حاد (acute dystonia) در تنها بازوی هالوپریدول وجود داشت و هیچ موردی در گروه درمان ترکیبی وجود نداشت. کارآزمایی زودتر متوقف شد، زیرا هالوپریدول به تنهایی بیش از حد سمّی بود.

هنگامی که هالوپریدول به همراه پرومتازین با الانزاپین (olanzapine) مقایسه شد، داده‌های با کیفیت بالا نشان داد که هر دو روش آرامش‌بخش است. پیشنهاد شد که ترکیبی از هالوپریدول به همراه پرومتازین موثرتر بود، اما تفاوت بین این دو روش به سطح معمول معنی‌دار آماری نرسید (300 = n؛ 1 RCT؛ RR: 0.60؛ 95% CI؛ 0.22 تا 1.61؛ شواهد با کیفیت بالا). داده‌های با کیفیت پائین‌تر نشان دادند که خطر آرام‌سازی بیش از حد ناخواسته با رویکرد ترکیبی کمتر بود (116 = n؛ 2 RCT؛ RR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.12 تا 3.84).

هنگامی که هالوپریدول به همراه پرومتازین با زیپرازیدون (ziprasidone) مقایسه شد، تمام داده‌ها کیفیت پائین‌تری داشتند. داده‌های دو-تایی را برای پیامد آرام‌سازی یا خواب شناسایی نکردیم. میانگین نمره آرام‌سازی (مقیاس آرام‌سازی رامسی (Ramsay Sedation Scale)) برای رویکرد ترکیبی پائین‌تر بود، اما در سطوح متعارف از نظر آماری معنی نداشت (60 = n؛ 1 RCT؛ MD: -0.1؛ 95% CI؛ 0.58- تا 0.38). این داده‌ها کیفیت پائینی داشتند و معلوم نیست از لحاظ بالینی به چه معنایی باشد. به نظر می‌رسد ترکیب هالوپریدول به همراه پرومتازین آرام‌سازی نسبتا کمتری ایجاد کند، اما باز هم، تفاوت در سطوح معمولی از نظر آماری معنی‌دار نبود (111 = n؛ 2 RCT؛ RR: 0.30؛ 95% CI؛ 0.06 تا 1.43).

ما چندین داده برای مقایسه هالوپریدول به همراه پرومتازین در برابر هالوپریدول به همراه میدازولام (midazolam) یافتیم. میانگین نمرات مقیاس آرام‌سازی رامسی نشان می‌دهد که ترکیبی از هالوپریدول به همراه میدازولام باعث آرام‌سازی بیشتری می‌شود (60 = n؛ 1 RCT؛ MD: -0.6؛ 95% CI؛ 1.13- تا 0.07-؛ شواهد با کیفیت پائین). خطر آرام‌سازی بیش از حد، با هالوپریدول به همراه پرومتازین به طور قابل توجهی کمتر بود (117 = n؛ 2 RCT؛ RR: 0.12؛ 95% CI؛ 0.03 تا 0.49؛ شواهد با کیفیت پائین). به نظر می‌رسد هالوپریدول به همراه پرومتازین، خطر محدودیت‌های مورد نیاز را حدود 12 ساعت کاهش می‌دهد (60 = n؛ 1 RCT؛ RR: 0.24؛ 95% CI؛ 0.10 تا 0.55؛ شواهد با کیفیت پائین). ممکن است استفاده از میدازولام به همراه هالوپریدول، آرام‌سازی سریعی داشته باشد، اما این تاثیر ماندگار نیست.

هنگامی که هالوپریدول به همراه پرومتازین با لورازپام (lorazepam)، هالوپریدول به همراه پرومتازین مقایسه شد، به نظر می‌رسید به طور موثرتری باعث ایجاد آرام‌سازی یا آرامش در 30 دقیقه می‌شود (200 = n؛ 1 RCT؛ RR: 0.26؛ 95% CI؛ 0.10 تا 0.68؛ شواهد با کیفیت بالا). پیامد ثانویه مربوط به نیاز به محدودیت یا جلوگیری و انزوا در 12 ساعت، بین گروه‌ها به طور آشکاری متفاوت نبود، حدود 10% از افراد هر گروه، نیاز به مداخله ناگهانی داشتند (شواهد با کیفیت متوسط). داده‌های مربوط به آرام‌سازی گزارش نشده بود، با این حال، گروه ترکیبی عارضه جانبی جدی کمتری را طی 24 ساعت پیگیری نشان داد، اما تفاوت آشکاری بین گروه‌ها وجود نداشت و ما مطمئن نیستیم که دقیقا چه عارضه جانبی نامطلوبی وجود داشت. هیچ موردی از مرگ‌ومیر در این مطالعه وجود نداشت.

هنگامی که هالوپریدول به همراه پرومتازین با میدازولام مقایسه شد، شواهد روشنی وجود داشت که نشان داد میدازولام سریع‌تر از هالوپریدول به همراه پرومتازین، پس از وضعیت پرخاشگری، آرامش ایجاد می‌کند (301 = n؛ 1 RCT؛ RR: 2.90؛ 95% CI؛ 1.75 تا 4.8؛ شواهد با کیفیت بالا). به نظر می‌رسد میدازولام به خودی خود، در ایجاد آرامش افرادی که پرخاشگری ناشی از سایکوز دارند، سریع و موثر باشد. هیچ تفاوتی از نظر خطر عوارض جانبی جدی کلی وجود نداشت (301 = n؛ 1 RCT؛ RR: 1.01؛ 95% CI؛ 0.06 تا 15.95؛ شواهد با کیفیت بالا). با این حال، 1 نفر از 150 شرکت‌کننده‌ای که به گروه هالوپریدول به همراه پرومتازین اختصاص داده شدند، تشنج برگشت کننده سریع داشت، و 1 نفر از 151 شرکت‌کننده‌ای که به آنها میدازولام داده شده بود، ایست تنفسی سریع معکوس داشت.