83 مطالعه را در این مرور به‌روزرسانی‌شده وارد کردیم: دو RCT اضافه (10 مورد در مجموع) و گزارش‌های کارآزمایی اضافه کمتر برای مطالعات واردشده قبلی. RCTها شامل 27,232 شرکت‌کننده تخصیص‌یافته به گروه‌های دریافت مکمل‌های سلنیوم یا دارونما (placebo) بودند. برای تجزیه‌وتحلیل RCTها با خطر پائین سوگیری، خلاصه‌ای از خطر نسبی (RR) برای هر مورد بروز سرطان، معادل 1.01 بود (95% فاصله اطمینان (CI): 0.93 تا 1.10؛ 3 مطالعه؛ 19,475 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بالا). RR برای تخمین مرگ‌و‌میر ناشی از سرطان، معادل 1.02 گزارش شد (95% CI؛ 0.80 تا 1.30؛ 1 مطالعه؛ 17,448 شرکت‌کننده). محققان برای اغلب سرطان‌های بررسی‌شده در یک محل خاص (site‐specific)، شواهد اندکی را درباره هرگونه تاثیر مکمل‌یاری سلنیوم فراهم کردند. دو RCT با 19,009 شرکت‌کننده نشان دادند که سرطان کولورکتال (RR: 0.99؛ 95% CI؛ 0.69 تا 1.43)، سرطان پوست غیر‌-ملانوم (RR: 1.16؛ 95% CI؛ 0.30 تا 4.42؛ 2 مطالعه؛ 2027 شرکت‌کننده)، سرطان ریه (RR: 1.16؛ 95% CI؛ 0.89 تا 1.50؛ 2 مطالعه؛ 19,009 شرکت‌کننده)، سرطان پستان (RR: 2.04؛ 95% CI؛ 0.44 تا 9.55؛ 1 مطالعه؛ 802 شرکت‌کننده)، سرطان مثانه (RR: 1.07؛ 95% CI؛ 0.76 تا 1.52؛ 2 مطالعه؛ 19,009 شرکت‌کننده) و سرطان پروستات (RR: 1.01؛ 95% CI؛ 0.90 تا 1.14؛ 4 مطالعه؛ 18,942 شرکت‌کننده) تحت تاثیر مکمل‌یاری سلنیوم قرار نگرفتند. قطعیت شواهد برای همه این سرطان‌ها بالا بود، به جز سرطان پستان که به دلیل عدم دقت دارای قطعیت متوسط گزارش شد و سرطان پوست غیر‌-ملانوم که قطعیت آن را به دلیل ناهمگونی بالا، در سطح متوسط درجه‌بندی کردیم. RCTهایی که خطر پائین سوگیری داشتند، نشان‌دهنده افزایش خطر ملانوم بودند.

هنگامی که ما همه RCTها را بدون توجه به خطر سوگیری وارد متاآنالیز کردیم، نتایج برای اکثر پیامدها مشابه بودند. مکمل‌یاری سلنیوم، بروز کلی سرطان (RR: 0.99؛ 95% CI؛ 0.86 تا 1.14؛ 5 مطالعه؛ 21,860 شرکت‌کننده) و مرگ‌و‌میر (RR: 0.81؛ 95% CI؛ 0.49 تا 1.32؛ 2 مطالعه؛ 18,698 شرکت‌کننده) را کاهش نداد. RRهای خلاصه برای سرطان‌های یک محل خاص، نشان‌دهنده تغییرات محدود در مقایسه با تخمین‌های به‌دست آمده از مطالعاتی با کیفیت بالا به‌تنهایی بودند؛ به غیر از سرطان کبد که نتایج آن معکوس گزارش شد.

مکمل‌یاری سلنیوم در بزرگ‌ترین کارآزمایی، تحت عنوان کارآزمایی مربوط به سلنیوم و ویتامین E برای سرطان، خطر آلوپسی و درماتیت را افزایش داده، و این مکمل برای شرکت‌کنندگان با بالاترین وضعیت زمینه‌ای سلنیوم، خطر ابتلا را به سرطان پروستات با درجه بالا نیز افزایش داد. RCTها بیانگر افزایش اندک در خطر ابتلا به دیابت نوع 2 مرتبط با مکمل‌یاری بودند. فرضیه ایجاد ‌شده توسط کارآزمایی پیشگیری تغذیه‌ای از سرطان - که افراد با سطح سلنیوم پائین خون، می‌توانند خطر سرطان (به‌ویژه سرطان پروستات) خود را از طریق افزایش مصرف سلنیوم کاهش دهند – تأیید نشده است. از آنجایی که شرکت‌کنندگان RCT غالبا مرد بودند (88%)، نتوانستیم تاثیر بالقوه جنس یا جنسیت را ارزیابی کنیم.

ما 15 مطالعه کوهورت مشاهده‌ای دیگر را وارد کردیم (70 مورد در مجموع؛ بیش از 2,360,000 شرکت‌کننده). ما دریافتیم که بروز پائین‌تر سرطان (خلاصه نسبت شانس (OR): 0.72؛ 95% CI؛ 0.55 تا 0.93؛ 7 مطالعه؛ 76,239 شرکت‌کننده) و مرگ‌ومیر پائین‌تر سرطان (OR: 0.76؛ 95% CI؛ 0.59 تا 0.97؛ 7 مطالعه؛ 183,863 شرکت‌کننده) با بالاترین دسته مواجهه با سلنیوم در مقایسه با پایین‌ترین دسته ارتباط دارد. بروز سرطان در مردان (OR: 0.72؛ 95% CI؛ 0.46 تا 1.14؛ 4 مطالعه؛ 29,365 مرد) نسبت به زنان (OR: 0.90؛ 95% CI؛ 0.45 تا 1.77؛ 2 مطالعه؛ 18,244 زن) کمتر بود. داده‌ها نشان‌دهنده کاهش در خطر سرطان‌های یک محل خاص برای سرطان‌های معده، کولورکتال، ریه، مثانه، و پروستات بودند. هرچند این مطالعات دارای ضعف‌های عمده‌ ناشی از طراحی مطالعه، طبقه‌بندی نادرست مواجهه و عوامل مخدوش کننده سنجیده‌ نشده بالقوه به دلیل سبک زندگی یا عوامل تغذیه‌ای در مقایسه با عوامل محیطی بودند که در تحلیل‌های چند متغیره به حساب می‌آیند. به‌علاوه، هیچ شواهدی از رابطه دوز-پاسخ بین وضعیت سلنیوم و خطر سرطان وجود ندارد. قطعیت شواهد برای هر پیامد، در سطح بسیار پائینی قرار داشت. بعضی از مطالعات پیشنهاد کرده‌اند که ممکن است عوامل ژنتیکی، ارتباط بین سلنیوم و خطر سرطان را تغییر دهند – موضوعی که تحقیقات بیشتری را می‌طلبد.