درمان استاندارد برای سرطان مثانه تهاجمی، جراحی (برای برداشتن مثانه و بافت‌های اطراف)، و/یا رادیوتراپی (برای از بین بردن سلول‌های سرطانی) است. این مرور نشان می‌دهد که اگر شیمی‌درمانی با استفاده از داروی پلاتینوم در ترکیب با دیگر داروها، پیش‌از انجام جراحی و/یا رادیوتراپی انجام شوند، 50 مورد از 100 بیمار در پنج سال زنده خواهند ماند. این یافته در مقایسه با 45 مورد از هر 100 بیماری است که تحت جراحی و/یا رادیوتراپی بدون شیمی‌درمانی قرار می‌گیرند. این مزیت شیمی‌درمانی ترکیبی مبتنی بر پلاتینوم در همه انواع بیماران دیده شد و استفاده از آن را برای درمان سرطان مثانه مهاجم تایید می‌کند. بااین‌حال، شیمی‌درمانی مبتنی بر فقط یک داروی پلاتینوم، به بیماران کمک نمی‌کند تا عمر طولانی‌تری داشته باشند، و استفاده از آن توصیه نمی‌شود.
این میزان بهبودی در بقا، استفاده از شیمی‌درمانی ترکیبی مبتنی بر پلاتینوم را برای بیماران مبتلا به سرطان مثانه مهاجم تشویق می‌کند.
با وجود انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) که شامل بیش از 3000 بیمار هستند، در مورد اینکه شیمی‌درمانی نئوادجوانت (neoadjuvant chemotherapy) بقای (survival) بیماران مبتلا به سرطان مثانه تهاجمی را بهبود می‌بخشد یا خیر، اختلاف نظر وجود دارد.
انجام یک مرور سیستماتیک و متاآنالیز از داده‌های فردی بیمار برای ارزیابی تاثیر شیمی‌درمانی نئوادجوانت بر بقای بیماران مبتلا به این سرطان مثانه مهاجم.
جست‌وجوها در MEDLINE و CancerLit با اطلاعات به‌دست آمده از پایگاه ثبت کارآزمایی و با جست‌وجوی دستی در خلاصه مقالات کنفرانس‌های مرتبط و همچنین با بحث با محققان و سازمان‌های مرتبط تکمیل شدند. این موارد به‌طور مرتب تا جون 2003 به‌روز شده‌اند.
کارآزمایی‌هایی واجد شرایط ورود بودند که با هدف تصادفی‌سازی کردن بیماران مبتلا به کارسینوم سلولی انتقالی (transitional cell carcinoma) تهاجمی (یعنی مرحله بالینی T2 تا T4a) مثانه و تایید شده با بیوپسی برای دریافت درمان قطعی موضعی با یا بدون شیمی‌درمانی نئوادجوانت، انجام شدند.
ما داده‌های به‌روز شده را در مورد همه بیماران تصادفی‌سازی شده در همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده در دسترس، شامل 3005 بیمار از 11 RCT، جمع‌آوری، تایید و مجددا آنالیز کردیم. برای همه پیامدها، نسبت‌های خطر (hazard ratio) تجمعی را با استفاده از مدل اثر ثابت (fixed-effect model) به‌دست آوردیم. برای بررسی تاثیر بالقوه طراحی کارآزمایی، انجام آنالیزهایی را از قبل برنامه‌ریزی کردیم که کارآزمایی‌ها را بر اساس جنبه‌های مهم طراحی آنها که ممکن بود بر تاثیر درمان تاثیر بگذارند، گروه‌بندی کردند. برای بررسی هرگونه تفاوت در تاثیر درمان براساس زیرگروه‌های از پیش تعریف شده بیماران، از یک آنالیز logrank طبقه‌بندی شده (stratified) در نقطه پایانی (endpoint) اولیه بقا استفاده کردیم.
این نتایج شامل داده‌های یک کارآزمایی اضافی است و بنابراین آنها را در مقاله اصلی ABC 2003 به‌روز می‌کند. شیمی‌درمانی ترکیبی مبتنی بر پلاتینوم (platinum) با نسبت خطر (HR) ترکیبی 0.86 (95% CI؛ 0.77 تا 0.95، P = 0.003) مزیت قابل توجهی را برای بقای کلی (overall survival; OS) نشان داد؛ کاهش 14% در خطر مرگ؛ 5% سود مطلق در 5 سال (95% CI؛ 1% تا 7%). بقای کلی از 45% به 50% افزایش یافت. این تاثیر صرف‌نظر از نوع درمان موضعی مشاهده شد و میان زیرگروه‌های بیماران تفاوتی نداشت. HR برای همه کارآزمایی‌ها، از جمله آنهایی که از سیس‌پلاتین (cisplatin) تک‌عاملی استفاده کردند، به نفع شیمی‌درمانی نئوادجوانت گزارش شد (HR: 0.89؛ 95% CI؛ 0.81 تا 0.98، P = 0.022). اگرچه شیمی‌درمانی ترکیبی مبتنی بر پلاتینوم مفید بود، شواهد بارزی برای حمایت از استفاده از پلاتینوم تک‌عاملی وجود نداشت، در واقع، تفاوت معنی‌داری در تاثیر درمان میان این گروه از کارآزمایی‌ها دیده شد (0.029 = P).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.