سوال مطالعه مروری: آیا خط مشی تغذیه نوزادان پره‌ترم بر اساس تغذیه واکنشی نسبت به حجم تجویز شده تغذیه در فواصل برنامه‌ریزی شده، رشد، طول مدت بستری در بیمارستان و رضایت والدین را بهبود می‌بخشد؟
پیشینه: تغذیه نوزادان پره‌ترم در پاسخ به علائم گرسنگی و سیری خود (پاسخگو، مبتنی بر نشانه، یا رهبری نوزاد برای تغذیه) نسبت به فواصل برنامه‌ریزی شده ممکن است تجربه و رضایت نوزادان و والدین را افزایش دهد، به ایجاد تغذیه دهانی مستقل کمک کند، مواد مغذی دریافتی و نرخ رشد را افزایش دهد، و اجازه ترخیص سریع‌تر را از بیمارستان بدهد.
ویژگی‌های مطالعه: ما همه شواهد موجود را تا ژانویه 2016 جست‌وجو کردیم. نه کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده واجد شرایط (در مجموع شامل 593 نوزاد) را یافتیم که این موضوع را مورد بررسی قرار دادند که تغذیه نوزادان پره‌ترم در پاسخ به علائم تغذیه و سیری خود (گاهی اوقات تغذیه «تقاضایی» نامیده می‌شود) بهتر از تغذیه با حجم مجموعه‌ای از شیر در فواصل از پیش تعیین شده است. این کارآزمایی‌ها رژیم‌های واکنشی را با رژیم‌های با فاصله برنامه‌ریزی شده در نوزادان پره‌ترم در مرحله گذار از تغذیه با لوله به داخل معده به تغذیه دهانی مقایسه کردند.
نتایج: اگرچه این کارآزمایی‌ها معمولا کوچک بودند و اغلب آنها ضعف‌های روش‌شناسی داشتند، تجزیه‌وتحلیل‌ها نشان می‌دهند که تغذیه واکنشی باعث نرخ کمتری از افزایش وزن می‌شود و زمان مورد نیاز برای انتقال از تغذیه روده‌ای با لوله در نوزادان به تغذیه دهانی را کاهش می‌دهد. کیفیت این شواهد پائین است، و به دلیل اینکه کارآزمایی‌ها تاثیر قوی یا هم‌سو و سازگار بر طول مدت بستری در بیمارستان پیدا نکردند، اهمیت این یافته نامطمئن است. هیچ یک از کارآزمایی‌های وارد شده نظرات والدین، پرستار، یا کارکنان را گزارش نکرد.
نتیجه‌گیری‌ها: این مرور کاکرین شواهد قوی یا هم‌سو و سازگار که نشان دهد تغذیه واکنشی، پیامدهای مربوط به نوزادان پره‌ترم یا خانواده‌های آنها را بهبود می‌بخشد، ارائه نمی‌دهد. تغذیه واکنشی ممکن است به نوزادان در انتقال سریع‌تر به تغذیه دهانی کمک کند، اما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده بیشتری برای تایید این یافته مورد نیاز خواهد بود.
به طور کلی داده‌ها، شواهد قوی یا هم‌سو و سازگار که نشان دهند تغذیه واکنشی پیامدهای مهمی برای نوزادان پره‌ترم یا خانواده‌های آنها دارد، ارائه نمی‌دهد. برخی شواهد (با کیفیت پائین) وجود دارد که نشان می‌دهد نوزادان پره‌ترمی که تغذیه واکنشی دارند، زودتر از نوزادان تغذیه شده با حجم تجویز شده در فواصل برنامه‌ریزی شده به نشانه اشباع/سیری در رسیدن به تغذیه کامل دهانی می‌رسند. به دلیل ضعف روش‌شناسی در کارآزمایی‌های وارد شده، این یافته باید با احتیاط تفسیر شود. انجام RCTهای با مقیاس بزرگ درباره تعیین اینکه تغذیه واکنشی نوزادان پره‌ترم، بر سایر پیامدهای مهم تاثیر می‌گذارد یا خیر، مورد نیاز خواهد بود.
تغذیه نوزادان پره‌ترم در پاسخ به علائم گرسنگی و سیری خود (واکنشی، مبتنی بر نشانه، یا تغذیه با هدایت نوزاد (infant-led)) به جای فواصل برنامه‌ریزی شده، ممکن است تجربه و رضایت نوزادان و والدین را افزایش دهد، به ایجاد تغذیه دهانی مستقل کمک کند، مواد مغذی دریافتی و نرخ رشد را افزایش دهد، و اجازه ترخیص سریع‌تر را از بیمارستان بدهد.
بررسی تاثیر خط مشی تغذیه نوزادان پره‌ترم بر اساس تغذیه واکنشی در برابر تغذیه با حجم تجویز شده در فواصل برنامه‌ریزی شده بر نرخ رشد، سطح رضایت والدین، و زمان ترخیص از بیمارستان.
ما از راهبرد جست‌وجوی استاندارد گروه مرور نوزادان در کاکرین (Cochrane Neonatal Review group) برای جست‌وجو در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره 1؛ 2016)؛ MEDLINE via PubMed (از 1966 تا 17 فوریه 2016)؛ Embase (از 1980 تا 17 فوریه 2016)؛ CINAHL (از 1982 تا 17 فوریه 2016) استفاده کردیم. هم‌چنین بانک‌های اطلاعاتی کارآزمایی‌های بالینی، خلاصه مقالات کنفرانس‌ها، و فهرست منابع مقالات بازیابی شده را برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده و کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی شده جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) یا شبه-RCTهایی که خط مشی تغذیه نوزادان پره‌ترم را بر اساس تغذیه واکنشی در برابر تغذیه در فواصل برنامه‌ریزی شده مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور واجد شرایط بودن کارآزمایی و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی و استخراج داده‌ها را به طور جداگانه بر عهده گرفتند. ما اثرات درمان را در کارآزمایی‌های مجزا تجزیه‌وتحلیل کرده و برای داده‌های دو-حالتی، خطر نسبی و تفاوت خطر و برای داده‌های پیوسته، تفاوت میانگین (MD)، را با 95% فواصل اطمینان (CIs) گزارش کردیم. از مدل اثر-ثابت در متاآنالیزها (meta-analysis) استفاده کرده و علل بالقوه ناهمگونی را در تجزیه‌وتحلیل‌های حساسیت بررسی کردیم. کیفیت شواهد را در سطح پیامد با استفاده از رویکرد درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کردیم.
نه RCT واجد شرایط را، که در کل شامل 593 نوزاد بود، یافتیم. این کارآزمایی‌ها رژیم‌های واکنشی را با رژیم‌های با فاصله برنامه‌ریزی شده در نوزادان پره‌ترم در مرحله گذار از تغذیه با لوله به داخل معده به تغذیه دهانی مقایسه کردند. کارآزمایی‌ها به طور کلی کوچک بودند و شامل ضعف‌های روش‌شناسی از جمله عدم کورسازی و ارزیابی ناقص تمام شرکت‌کنندگان تصادفی‌سازی شده بودند. اگر چه متاآنالیزها با کیفیت داده‌ها و در دسترس بودن آنها محدود شدند، نتایج تغذیه واکنشی، نرخ کمتری از افزایش وزن را نشان دادند (تفاوت میانگین (MD): 1.36-؛ 95% CI؛ 2.44- تا 0.29- گرم/کیلوگرم/روز) و شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد تغذیه واکنشی زمان انتقال را از تغذیه روده‌ای با لوله به تغذیه دهانی برای نوزادان کاهش می‌دهد (MD: -5.53؛ 95% CI؛ 6.80- تا 4.25- روز). ارزیابی روش درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) حاکی از شواهد با کیفیت پائین بود. از آنجایی که کارآزمایی‌ها تاثیر قوی یا هم‌سو و سازگار بر طول مدت بستری در بیمارستان پیدا نکردند، اهمیت این یافته نامطمئن است. هیچ یک از کارآزمایی‌های وارد شده نظرات والدین، پرستار، یا کارکنان را گزارش نکرد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.