به خوبی مشخص شده که افسردگی در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی رخ می‌دهد. داروهای ضدروان پریشی آتیپیکال برای درمان نشانه‌های اسکیزوفرنی استفاده می‌شوند، اما تاثیرات خاص آنها روی مبتلایان به اسکیزوفرنی و افسردگی همزمان نامشخص است، اگرچه برای این منظور به بازار عرضه می‌شوند.
در این مرور، تاثیرات داروهای ضدروان‌پریشی آتیپیکال را برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی و افسردگی ارزیابی کردیم و متاسفانه به اطلاعات کافی در این زمینه دست نیافتیم. ما خواستیم شواهد موجود را ارزیابی کنیم تا مشخص شود که داروهای ضدروان‌پریشی آتیپیکال جایگزین بهتری نسبت به داروهای نورولپتیک قدیمی‌تر [به علاوه یا منهای درمان ضدافسردگی کمکی] برای افراد مبتلا به افسردگی و اسکیزوفرنی همزمان هستند یا خیر. با این حال، به دلیل کمبود کارآزمایی‌های مرتبط با داروهای ضدروان‌پریشی که با عنوان دارای تاثیرات ضدافسردگی نیز فروخته می‌شوند، ما نتوانستیم نتیجه‌گیری قطعی کنیم. کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده بیشتری با روش انجام خوب مورد نیاز است.
داده‌های بسیار کمی برای راهنمایی بیماران، مراقبان، پزشکان یا سیاست‌گذاران وجود دارند. عملکرد بالینی فعلی باید با شواهدی غیر از مواردی که از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده به دست آمده‌اند، هدایت شود و انجام کارآزمایی‌های بیشتری در این حوزه مهم مورد نیاز است.
بسیاری از افراد (تا 50%) مبتلا به اسکیزوفرنی، دچار افسردگی همزمان نیز هستند. پیشنهاد شده که داروهای آنتی‌سایکوتیک آتیپیکال جدید برای افرادی با این دو تشخیص، مفید هستند.
ارزیابی تاثیرات داروهای آنتی‌سایکوتیک آتیپیکال بر افراد مبتلا به اسکیزوفرنی و افسردگی.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه اسکیزوفرنی در کاکرین را جست‌وجو کردیم (مارچ 2006). ما این کار را با جست‌وجوی استنادی و تماس شخصی با نویسندگان و شرکت‌های دارویی مرتبط، تکمیل کردیم.
ما کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده را از بررسی داروهای آنتی‌سایکوتیک آتیپیکال که به‌طور خاص برای درمان افرادی با تشخیص اسکیزوفرنی و افسردگی همزمان استفاده شدند، وارد کردیم.
داده‌ها را جداگانه استخراج کردیم. ما نسبت خطر (relative risk) اثرات تصادفی (fixed effects)، و 95% فواصل اطمینان (CI) و، در صورت لزوم، تعداد افراد مورد نیاز برای درمان (numbers needed to treat; NNT) را برای داده‌های دو حالتی (dichotomous data) همگون بر اساس قصد درمان (intention-to-treat; ITT) محاسبه کردیم. تفاوت میانگین وزن‌دهی‌شده (weighted mean difference; WMD) را برای داده‌های پیوسته (continuous data) به دست آوردیم.
ما 878 استناد را پیدا کردیم اما فقط توانستیم سه مطالعه (پنج گزارش) را وارد کنیم. یک کارآزمایی تفاوت معنی‌داری را میان کوئتیاپین (quetiapine) و‌هالوپریدول (haloperidol) برای پیامد «کمتر از 50% کاهش در نمره PANSS» نیافت (180=n؛ RR: 0.91؛ 95% CI؛ 0.8 تا 1.0). بیمارانی که به دریافت سولپیراید (sulpiride) تخصیص پیدا کردند، در مقایسه با افرادی که کلرپرومازین (chlorpromazine) مصرف کردند، نمره افسردگی بسیار کمتری داشتند (1 RCT؛ n=36؛ WMD CPRS: -0.70؛ 95% CI؛ 1.2- تا 0.2-). با این حال، مجددا، در مقایسه کوئتیاپین در مقابل هالوپریدول، امتیازدهی پیوسته (continuous)، تفاوت‌ها را برجسته نکرد (1 RCT؛ 180=n؛ WMD PANSS depression change: -0.57؛ 95% CI؛ 1.4- تا 0.30). هنگامی که کلوزاپین با هر داروی آنتی‌سایکوتیک دیگری به همراه یک داروی ضدافسردگی یا دارونما (placebo) مقایسه شد، کلوزاپین به‌طور پیوسته امتیاز بهتری را در نمرات Hamilton کسب کرد (1 RCT؛ n=29؛ WMD در مقابل آنتی‌سایکوتیک + میانسرین (mianserin): 5.53-؛ 95% CI؛ 8.23- تا 2.8-؛ 1 RCT؛ n=32؛ WMD در مقابل آنتی‌سایکوتیک + مکلوبماید (meclobemide): 4.35-؛ 95% CI؛ 6.7- تا 2.03-؛ 1 RCT؛ n=33؛ WMD در مقابل آنتی‌سایکوتیک + دارونما: 6.35؛ 95% CI؛ 8.6- تا 4.1-).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.