از 15 کارآزمایی شناسایی‌شده، 14 مورد در چین و 14 کارآزمایی در بیمارستان‌ها انجام شدند. کیفیت گزارش‌دهی ضعیف بود و هیچ مطالعه‌ای به وضوح نحوه پنهان‏‌سازی تخصیص (allocation concealment) را توصیف نکرد، بسیاری از داده‌ها نیز از دست رفته یا غیرقابل استفاده بودند. همه نتایج مستعد سوگیری‌های (bias) قابل توجهی بودند. شایع‌ترین پیامد اولیه، قطر لکه خیس روی بالش خواب بود. آنتی‌ﻣﻮﺳﮑﺎرﯾﻨﯿﮏ‌ها (antimuscarinic) (آستمیزول (astemizole)، دیفن‌هیدرامین (diphenhydramine)، پروپانتلین (propantheline)، دوکسپین (doxepin)) شایع‌ترین داروهای ارزیابی‌شده بودند. برای پیامد «دست نیافتن به بهبودی مهم از نظر بالینی»، آستمیزول و دیفن‌هیدرامین موثرتر از دارونما (placebo) بودند (آستمیزول: n = 97؛ 2 RCT؛ RR: 0.61؛ 95% CI؛ 0.47 تا 0.81؛ NNT: 3؛ 95% CI؛ 2 تا 5؛ دیفن‌هیدرامین: n = 131؛ 2 RCT؛ RR: 0.43؛ 95% CI؛ 0.31 تا 0.58؛ NNT: 2؛ 95% CI؛ 1.5 تا 2.5)، اما دوزهای مورد استفاده از آستمیزول، دوزهایی بودند که می‌توانستند باعث سمیّت (toxicity) شوند. داده‌های مربوط به پروپانتلین ناهمگون بودند (I2= 86.6%)، اما هر دو مطالعه مزیت این دارو را نسبت به دارونما نشان دادند. روند ثبت عوارض جانبی ضعیف بود.

از دیگر مداخلات، اوریزانول (oryzanol) (عصاره روغن سبوس برنج و روغن جوانه برنج) نسبت به آنتی‌ﻣﻮﺳﮑﺎرﯾﻨﯿک دوکسپین مزایایی را از نظر «عدم تغییر مهم از نظر بالینی» نشان داد (n = 104؛ 1 RCT؛ RR: 0.45؛ 95% CI؛ 0.27 تا 0.75؛ NNT: 4؛ 95% CI؛ 2 تا 7). داروی چینی suo quo wan (شامل برگ بوی آمریکایی (spicebush)، سیب‌زمینی چینی و هل تلخ) نسبت به دوکسپین مزایایی را نشان داد (n = 70؛ 1 RCT؛ RR «عدم تغییر مهم از نظر بالینی»: 0.31؛ 95% CI؛ 0.16 تا 0.59؛ NNT: 3؛ 95% CI؛ 1.5 تا 3.7).