ما پنج مطالعه را وارد کردیم (همگی کوتاه‌مدت بودند، N=190). تفاوت معنی‌داری را میان ترکیب آنتی‌سایکوتیک و ضدافسردگی در مقابل گروه کنترل برای پیامد «ترک زودهنگام مطالعه به هر دلیلی» پیدا نکردیم (90=n؛ 3 RCT؛ RR: 3.0؛ 95% CI؛ 0.35 تا 26.04). ترک زودهنگام مطالعه به دلیل عوارض جانبی (n=64؛ 2 RCT؛ RR: 5.0؛ 95% CI؛ 0.26 تا 97.0) و ترک زودهنگام مطالعه به دلیل عدم اثربخشی درمان (n=34؛ 1 RCT؛ RR: 3.0؛ 95% CI؛ 0.13 تا 68.84) نیز تفاوت معنی‌داری را میان دو گروه درمانی نشان ندادند. از نظر پاسخ بالینی به درمان، شرکت‌کنندگان تحت درمان با داروهای آنتی‌سایکوتیک به همراه داروهای ضدافسردگی نسبت به کسانی که فقط با داروهای آنتی‌سایکوتیک درمان شدند، از نظر آماری، بهبودی بیشتر (n=30؛ 1 RCT؛ WMD: -1.0؛ 95% CI؛ 1.61- تا 0.39-) و شدت بسیار کمتر نشانه‌ها را در نقطه پایانی (endpoint) (n=30؛ 1 RCT؛ WMD: -0.9؛ 95% CI؛ -1.55- تا -0.25) در مقیاس برداشت کلی بالینی (Clinical Global Impression Scale) نشان دادند. تعداد بیشتری از افرادی که به درمان ترکیبی اختصاص یافتند، در مقایسه با افرادی که داروهای آنتی‌سایکوتیک و دارونما (placebo) را دریافت کردند، بهبودی قابل توجهی را در نشانه‌های منفی داشتند (60=n؛ 2 RCT؛ RR: 0.56؛ 95% CI؛ 0.32 تا 0.97، NNT: 3؛ 95% CI؛ 3 تا 34). تفاوت‌های معنی‌داری به نفع درمان ترکیبی در جنبه‌های مختلف نشانه‌های منفی مشاهده شد: «عاطفه سطحی (affective flattening)» (n=30؛ 1 RCT؛ WMD: -7.0؛ 95% CI؛ 10.37- تا 3.63-)، « ناتوانی در صحبت کردن (alogia)» (n=26؛ 1 RCT؛ WMD: -3.00؛ 95% CI؛ 5.14- تا 0.86-) و «ناتوانی در شروع یا درگیر شدن در رفتارهای هدفمند (avolition)» (n=30؛ 1 RCT؛ WMD: -3.0؛ 95% CI؛ 5.04- تا 0.96-). هیچ تفاوت آماری معنی‌داری میان گروه‌های درمان از نظر پیامد «بروز حداقل یک عارضه جانبی» یافت نشد (84=n؛ 2 RCT؛ RR: 1.80؛ 95% CI؛ 0.66 تا 4.90). برای اختلالات حرکتی و دیگر عوارض جانبی، هیچ تفاوت آماری معنی‌داری در هیچ یک از مطالعاتی که داده‌های قابل استفاده را در مورد این پیامدها ارایه کردند، یافت نشد. هیچ داده‌ای در مورد پیامدهایی مانند تبعیت از درمان، هزینه، عملکرد اجتماعی و شناختی، عود، بازگشت نشانه‌های منفی، بستری مجدد در بیمارستان یا کیفیت زندگی وجود ندارد. هیچ داده میان‌مدت یا طولانی‌مدتی به دست نیامد.