دستورالعمل درمانی پیشرفته (advance treatment directives) سندی است که اگر فردی توانایی تصمیم‌گیری را برای درمان در آینده از دست بدهد (از دست دادن ظرفیت)، ترجیحات وی را برای درمان مشخص می‌کند. آنها به‌طور مرسوم برای شرط درمان در موقعیت‌های پایان زندگی استفاده می‌شوند. با این حال، افرادی که مشکلات سلامت روانی دارند همچنین ممکن است دوره‌هایی را بگذرانند که قادر به تصمیم‌گیری در مورد درمان خود نباشند، و یک بیانیه پیشرفته می‌تواند به انتخاب داروی مناسب کمک کند، و می‌گوید چه کسی باید مراقب کودکان باشد و انتخاب‌هایی را در دیگر زمینه‌های زندگی و درمان آنها مشخص می‌کند.
این مرور به این موضوع می‌پردازد که داشتن بیانیه پیشرفته منجر به بستری شدن کمتر در بیمارستان (اعم از داوطلبانه یا غیرارادی)، تماس کمتر با واحد خدمات سلامت روانی و بهبود عملکرد عمومی بیمار می‌شود یا خیر. دو مطالعه یافت شدند که شامل 321 نفر بودند. هر دو در انگلستان انجام شدند. یک کارآزمایی شامل افرادی بود که شخص مربوطه با همکاری روان‌پزشک، هماهنگ کننده مراقبت و کارمند پروژه، یک طرح بحران مشترک تهیه کرد (با شدت بالا)، در حالی که دیگری نیاز به پر کردن کتابچه‌ای به نام «ترجیحات برای مراقبت» (شدت پائین) داشت. هر دو مطالعه با مراقبت‌های معمول در منطقه مورد نظر مقایسه شدند.
از آنجایی که مداخلات کاملا متفاوت بودند، و همه پیامدها توسط هر دو مطالعه اندازه‌گیری نشدند، مقایسه کارآزمایی‌ها بسیار دشوار است. افرادی که کتابچه را پر کردند، در مقایسه با مراقبت‌های معمول، هیچ کاهشی را در پذیرش در بیمارستان (داوطلبانه یا غیرارادی) یا تماس با خدمات سرپایی نشان ندادند. گروه با شدت بالا، تفاوتی را در پذیرش داوطلبانه در مقایسه با افرادی که تحت مراقبت‌های معمولی بودند نشان ندادند، اما احتمال کمتری داشت که به‌طور غیرارادی در بیمارستان بستری شوند یا تحت قانون سلامت روان (Mental Health Act) ارزیابی شوند. آنها همچنین کمتر احتمال داشت اعمال خشونت‌آمیز نشان دهند. تفاوتی در استفاده از خدمات سرپایی روان‌پزشکی توسط افراد گروه مداخله مشاهده نشد. اینها مطالعات کوچکی هستند و تحقیقات بیشتری مورد نیاز است، اما پیشنهاد می‌شود که استفاده از دستورالعمل‌های درمانی پیشرفته می‌تواند جایگزینی برای دستورات درمانی جامعه باشد.
(خلاصه به زبان ساده در ابتدا برای این مرور توسط Janey Antoniou از RETHINK UK؛ (
www.rethink.org
) ارائه شد).
داده‌های بسیار کمی برای ارائه توصیه‌های قطعی در دسترس هستند. به نظر می‌رسد فرم‌های سخت‌گیرانه‌تر دستورالعمل‌های پیشرفته امیدوارکننده هستند، اما در حال حاضر عملکرد بالینی باید با شواهدی غیر از شواهدی که از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده به دست آمده‌اند، هدایت شود. برای تعیین اینکه اعمال مداخلاتی با شدت بالاتر، مانند برنامه‌ریزی مشترک بحران (joint crisis planning)، تاثیری بر پیامدهای مرتبط بالینی دارند یا خیر، انجام کارآزمایی‌های بیشتری لازم است.
دستورالعمل درمانی پیشرفته (advance treatment directives) سندی است که اگر فردی توانایی تصمیم‌گیری را در آینده از دست بدهد، ترجیحات وی را برای درمان مشخص می‌کند. آنها در شرایط پایان زندگی برای مراقبت مستقیم استفاده شده‌اند، اما باید به خوبی با وضعیت سلامت روان متناسب شوند.
بررسی تاثیرات دستورالعمل‌های درمانی پیشرفته برای افراد مبتلا به بیماری روانی شدید.
پایگاه ثبت گروه اسکیزوفرنی در کاکرین (فوریه 2008)، کتابخانه کاکرین (شماره 1، 2008)، BIOSIS (1985 تا فوریه 2008)، CINAHL (1982 تا فوریه 2008)، EMBASE (1980 تا فوریه 2008)، MEDLINE (1966 تا فوریه 2008)، PsycINFO (1872 تا فوریه 2008)، همچنین SCISEARCH و Google - موتور جست‌وجوی اینترنتی (فوریه 2008) را جست‌وجو کردیم. ما منابع مرتبط را بررسی کردیم و با نویسندگان اول مطالعات واردشده تماس گرفتیم.
این جست‌وجو را در 17 می 2012 به‌روز کرده و نتایج را به بخش در انتظار طبقه‌بندی مطالعه افزودیم.
ما همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) را شامل بزرگسالان مبتلا به بیماری روانی شدید وارد کردیم که به مقایسه هر نوع دستورالعمل پیشرفته با مراقبت استاندارد برای خدمات سلامت و پیامدها بالینی پرداختند.
داده‌ها را جداگانه استخراج کردیم. برای داده‌های دو حالتی (dichotomous data) همگن، خطر نسبی (RR) اثر ثابت (fixed-effect) و 95% فاصله اطمینان (CI) آنها را بر اساس قصد درمان (intention-to-treat) محاسبه کردیم. برای داده‌های پیوسته (continuous data)، تفاوت میانگین وزن‌دهی‌شده (WMD) و 95% فاصله اطمینان آنها را دوباره با استفاده از یک مدل اثر ثابت به دست آوردیم.
ما توانستیم دو کارآزمایی را شامل 321 فرد مبتلا به بیماری‌های روانی شدید وارد کنیم. تفاوت معنی‌داری در بستری شدن در بیمارستان (160=n؛ 1 RCT؛ RR: 0.69؛ 95% CI؛ 0.5 تا 1.0)، یا تعداد مراجعات سرپایی به کلینیک روان‌پزشکی میان شرکت‌کنندگانی که دستورالعمل‌های درمانی پیشرفته یا مراقبت‌های معمولی را دریافت کردند، وجود نداشت. به‌طور مشابه، هیچ تفاوت معنی‌داری برای انطباق با درمان، آسیب به خود یا تعداد موارد دستگیری، یافت نشد. شرکت‌کنندگانی که در گروه دستورالعمل‌های درمانی پیشرفته قرار گرفتند، نسبت به گروه مراقبت معمول، به استفاده کمتر از زمان مددکاران اجتماعی نیاز داشتند، (n=160؛ 1 RCT؛ WMD: -106.00؛ 95% CI؛ 156.2- تا 55.8-) و انجام اعمال خشونت‌آمیز نیز در گروه دستورالعمل‌های پیشرفته کمتر بود (n= 160؛ 1 RCT؛ RR: 0.27؛ 95% CI؛ 0.1 تا 0.9؛ NNT: 8؛ 95% CI؛ 6 تا 92). تعداد افرادی که مطالعه را زودتر ترک کردند، میان گروه‌ها تفاوتی نداشتند (n=321؛ 2 RCT؛ RR: 0.92؛ 95% CI؛ 0.6 تا 1.6).
افزودن 11 مطالعه به بخش «در انتظار طبقه‌بندی» این مرور ممکن است در زمان ارزیابی، نتیجه‌گیری‌ها را تغییر دهند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.