درمان توصیه‌شده فعلی در بخش اورژانس برای افرادی که دچار حمله آسم می‌شوند، استفاده از بتا 2 -آگونیست‌ها، کورتیکواستروئیدهای سیستمیک و اکسیژن است. متاسفانه، برخی افراد با این درمان‌های استاندارد بهتر نمی‌شوند و بنابراین علاقه‌مند به توسعه درمان‌های بیشتری هستند که به افراد دچار حمله آسم کمک کنند. یکی از این درمان‌ها، آنتی‌لکوترین‌ها (antileukotrienes) هستند که به صورت قرص خوراکی در دسترس قرار دارند؛ این دارو همچنین به صورت تزریقی تولید می‌شود، با این حال شکل داخل وریدی آن به بازار عرضه نشده و در نتیجه در دسترس نیست.
این مرور، تاثیر عوامل آنتی‌لکوترین (که معمولا به عنوان درمان پیشگیرانه کمکی در آسم مزمن استفاده می‌شود) را هنگام استفاده در آسم حاد تحت درمان در بخش اورژانس، مورد بررسی قرار می‌دهد. هشت کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) را روی 1470 بزرگسال و 470 کودک شناسایی کردیم که به این سوال پرداختند، همچنین در بیشتر این مطالعات به شرکت‌کنندگان دوره‌هایی از کورتیکواستروئید نیز در زمان درمان داده شد. تفاوت معنی‌داری را در احتمال بستری شدن در بیمارستان میان افرادی که با آنتی‌لکوترین‌های خوراکی و دارونما (placebo) یا مراقبت‌های معمول درمان شدند، پیدا نکردیم. در پایان مطالعات، تفاوت معنی‌داری میان گروه‌های درمان و کنترل از نظر تعداد شرکت‌کنندگانی که نیاز به مراقبت بیشتری داشتند (از جمله بستری شدن در بیمارستان یا گزینه‌های درمانی دیگر)، مشاهده نشد. بهبودی در عملکرد ریه در افراد دریافت‌کننده آنتی‌لکوترین‌ها در مقایسه با افرادی که دارونما (placebo) استفاده کردند، مشاهده شد. انجام پژوهش‌های بیشتری در این زمینه مورد نیاز است و تعداد کم مطالعاتی که کودکان را وارد کردند، امکان ارایه شواهد را در مورد تاثیرات این دسته از داروها بر کودکان فراهم نمی‌کند.
دو کارآزمایی وجود داشتند که 772 بزرگسال و 276 کودک را برای دریافت آنتی‌لکوترین‌های داخل وریدی تصادفی‌سازی کردند، در این کارآزمایی‌ها، تفاوتی با اهمیت آماری از نظر میزان بستری شدن در بیمارستان بین گروه‌ها وجود نداشت، با این حال بهبود عملکرد ریه در بزرگسالان تحت درمان با آنتی‌لکوترین‌ها مشاهده شد.
در حال حاضر، شواهد موجود، استفاده روتین را از LTRAهای خوراکی در مدیریت آسم حاد تایید نمی‌کند. انجام مطالعات بیشتری برای ارزیابی اینکه درمان داخل وریدی می‌تواند خطر بستری شدن در بیمارستان را کاهش دهد یا خیر، و همچنین برای تعیین مناسب‌ترین رژیم دوز، مورد نیاز است. همچنین به منظور بررسی بی‌خطری و کارآمدی دوزهای بیشتر برای افراد تحت درمان نگهدارنده، انجام پژوهش‌های بیشتری مورد نیاز است، و انجام کارآزمایی‌های بزرگ‌تر روی کودکان برای امکان‌پذیر شدن آنالیز زیرگروه ضروری است. برای تعیین دیگر پیامدهای اقتصادی سلامت در بیماران بستری، می‌بایست مطالعات طولانی‌مدت صورت گیرند.
تظاهر نشانه‌های آسم حاد در بخش اورژانس اغلب منجر به بستری شدن بیمار در بیمارستان می‌شود. گزینه‌های درمانی موجود کنونی شامل درمان با کورتیکواستروئید، بتا 2 -آگونیست‌ها و اکسیژن است. عوامل آنتی‌لکوترین (antileukotriene) به عنوان درمان کمکی برای استروئیدهای استنشاقی در مدیریت آسم مزمن مفید هستند. ارزیابی ارزش (مقدار) آنها هنگام استفاده به شکل خوراکی یا داخل وریدی در شرایط حاد ضروری است.
تعیین اینکه افزودن یک آنتاگونیست گیرنده لکوترین (leukotriene receptor antagonist; LTRA) تاثیر مفیدی را در کودکان و بزرگسالان مبتلا به آسم حاد که در حال حاضر برونکودیلاتورهای استنشاقی و کورتیکواستروئیدهای سیستمیک دریافت می‌کنند، ایجاد می‌کند یا خیر.
پایگاه ثبت تخصصی کارآزمایی‌های گروه راه‌های هوایی در کاکرین را با استفاده از اصطلاحات و عبارات از پیش تعیین‌شده جست‌وجو کردیم. جست‌وجوها تا فوریه 2012 به‌روز هستند.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده‌ای را وارد این مرور کردیم که به ارزیابی اثربخشی آنتی‌لکوترین‌ها و مراقبت استاندارد آسم حاد در مقایسه با دارونما (placebo) و مراقبت استاندارد در افراد مبتلا به آسم حاد در هر سنی پرداختند. هر دوز و هر روش تجویز عامل لکوترین را در نظر گرفتیم.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم مطالعات را برای ورود به این مرور ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. سپس داده‌ها را بررسی کرده و اختلاف‌نظرات را از طریق بحث و گفت‌وگو حل کردیم. در صورت لزوم با نویسندگان مطالعه تماس گرفتیم تا اطلاعات و داده‌های بیشتری را به دست آوریم.
هشت کارآزمایی، با انجام 10 مقایسه درمان-کنترل، که 1470 بزرگسال و 470 کودک را وارد کردند، با معیارهای ورود به این مرور مطابقت داشتند. کیفیت این مطالعات، مختلط بود و از نظر شدت تشدید حملات آسم، ناهمگونی (heterogeneity) وجود داشت.
در سه کارآزمایی روی 194 کودک، هیچ تفاوت معنی‌داری در نرخ بستری در بیمارستان میان گروه‌های LTRA و کنترل برای درمان خوراکی به دست نیامد (خطر نسبی (RR): 0.86؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.21 تا 3.52). با استفاده از یک پیامد ترکیبی گسترده‌تر که نیاز به مراقبت بیشتر را اندازه‌گیری کرد، هیچ تفاوت معنی‌داری میان درمان‌ها مشاهده نشد (RR: 0.87؛ 95% CI؛ 0.60 تا 1.28). نتایج به دست آمده، اندیکاسیون‌های بهبود عملکرد ریه را با تفاوت معنی‌دار در حجم بازدمی اجباری در یک ثانیه (forced expiratory volume in one second; FEV 1 ) نشان داد که در دو کارآزمایی روی 641 بزرگسال، به نفع LTRAها تمام شد (تفاوت میانگین (MD): 0.08؛ 95% CI؛ 0.01 تا 0.14). داده‌های کافی برای این پیامد در کودکان وجود نداشت. شایع‌ترین عارضه جانبی ذکر شده، سردرد بود؛ با این حال، تفاوت معنی‌داری میان گروه LTRAها و کنترل دیده نشد (RR: 0.81؛ 95% CI؛ 0.22 تا 2.99). به دلیل تعداد ناکافی نمونه‌ها، امکان انجام آنالیز زیرگروه بر اساس سن وجود نداشت.
ترکیب نتایج دو کارآزمایی در رابطه با درمان داخل وریدی روی 772 بزرگسال و یک کارآزمایی روی 276 کودک، کاهش خطر بستری شدن در بیمارستان را نشان داد که از اهمیت آماری برخوردار نبود (RR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.61 تا 1.01). در مطالعات انجام‌شده روی بزرگسالان، تفاوتی اندک در FEV 1 مشاهده شد که اهمیت آماری داشت (MD: 0.12؛ 95% CI؛ 0.06 تا 0.17)، اما در کارآزمایی واحد روی کودکان چنین تفاوتی دیده نشد (MD: 0.01؛ 95% CI؛ 0.06- تا 0.08).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.