سوال مطالعه مروری
شواهد اندکی برای آگاهی از درمان روان‌پریشی (سایکوز) در افراد مبتلا به صرع وجود دارد.
پیشینه
شواهد قابل‌توجهی وجود دارد مبنی بر اینکه خطر ابتلا به نشانه‌های روان‌پریشی در افراد مبتلا به صرع بیشتر است. این نشانه‌ها گاهی‌اوقات اندکی بعد یا پیش از بروز تشنج‌های صرعی بروز می‌کنند، اما در برخی موارد آنها حتی در صورت عدم وجود تشنج می‌توانند مدت زمان طولانی‌تری باقی بمانند. مدیریت کسانی که از روان‌پریشی مرتبط با صرع رنج می‌برند با این واقعیت پیچیده شده که بیشتر داروهای مورد استفاده برای کنترل نشانه‌های اختلالات روان‌پریشی (سایکوتیک)، می‌توانند در کنترل موثر صرع اختلال ایجاد کنند و بالعکس.
ویژگی‌های مطالعه
فقط یک کارآزمایی کوچک با مجموع 16 شرکت‌کننده معیارهای ورود را به این مطالعه مروری داشت. در حال حاضر شواهدی برای آگاهی یافتن از درمان روان‌پریشی در افراد مبتلا به صرع وجود ندارد، و انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials) بیشتری مورد نیاز است.
آخرین جست‌وجو برای کارآزمایی‌ها در مارچ 2015 انجام شد.
فقط یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده را پیدا کردیم، که فاقد قدرت آزمایش اثربخشی داروهای ضد-روان‌پریشی در افراد مبتلا به روان‌پریشی همزمان با صرع بود.
شواهد محدود به‌دست آمده از این کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده کوچک، بهبود نشانه‌های روان‌پریشی، اما نه دیگر معیارهای پیامد را، با استفاده از یک داروی ضد-روان‌پریشی نشان می‌دهد. اثرات درمان روی كنترل تشنج به‌خوبی مطالعه نشد‌ه‌اند. انجام کارآزمایی‌های بیشتری برای دست‌یابی به اطلاعات، مورد نیاز است.
این یک نسخه به‌روز‌شده از مطالعه مروری اصلی کاکرین است که در شماره 4، 2008 منتشر شد.
افراد مبتلا به صرع، با خطر بیشتری برای بروز نشانه‌های روان‌پریشی مواجه هستند. سندرم‌های سایکوتیک (روان‌پریشی) که با صرع همراهی دارند، عموما به سه دسته روان‌پریشی ایکتال (ictal)، پست‌ایکتال (postictal)، و اینترایکتال (interictal) طبقه‌بندی می‌شوند. براساس گزارش ارائه شده، داروهای ضد-تشنج روان‌پریشی را تسریع می‌كنند. علاوه بر این، تمام داروهای ضد-روان‌پریشی توانایی ایجاد ناهنجاری‌های الکتروانسفالوگرام پاروکسیسمال و القای تشنج را دارند.
ارزیابی منافع مداخلات مورد استفاده در درمان نشانه‌های روان‌پریشی قابل توجه از نظر بالینی در افراد مبتلا به صرع با توجه به بهبود کلی، تغییرات در وضعیت روانی، بستری در بیمارستان، رفتار، کیفیت زندگی، تأثیر بر فراوانی تشنج، و تعامل با داروهای ضد-صرع.
ما پایگاه ثبت تخصصی گروه صرع در کاکرین (23 مارچ 2015)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL از طریق پایگاه ثبت آنلاین مطالعات کاکرین (Cochrane Register of Studies Online; CRSO)، 23 مارچ 2015)، MEDLINE (Ovid، از 1946 تا 23 مارچ 2015)، PsycINFO (از 1887 تا 23 مارچ 2015)، CINAHL (از 1937 تا 23 مارچ 2015)، و BIOSIS Previews (از 1969 تا 23 مارچ 2015) را جست‌وجو کردیم.
دو نویسنده مرور (SF و AS) به‌طور مستقل از هم استنادهای شناسایی شده را از این جست‌وجو بررسی کردند. ما چکیده‌هایی را شناسایی کردیم که به‌طور بالقوه مرتبط بودند و مقالات کامل را برای ورود و کیفیت روش‌شناسی آنها ارزیابی کردیم.
همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای که داروها، رفتار درمانی، درمان شناختی رفتاری، یا سایر مداخلات غیر-دارویی‌ای را مقایسه کردند که برای تسکین نشانه‌های روان‌پریشی در افراد مبتلا به صرع استفاده می‌شوند.
ما تصمیم گرفتیم تا داده‌های کلیه مطالعات مرتبط را که از روش‌های استاندارد شده استفاده کردند، استخراج و تجزیه‌وتحلیل کنیم. از آنجا‌که فقط یک مطالعه معیارهای ورود را به مطالعه داشت، مبادرت به هیچ متاآنالیزی نکردیم.
پس از ارزیابی خلاصه‌ها و عناوین 618 مقاله به‌طور مستقل از هم، پنج چکیده مرتبط را انتخاب کردیم. در نهایت، فقط یک مطالعه را پیدا کردیم که معیارهای ورود را به مطالعه داشت، و فقط چکیده آن در دسترس بود. این مطالعه استفاده از اولانزاپین (olanzapine) (10 میلی‌گرم در روز) را با هالوپریدول (halopridol) (12 میلی‌گرم در روز) در 16 فرد مبتلا به روان‌پریشی شبیه اسکیزوفرنی مقایسه کرد. سیزده شرکت‌کننده این مطالعه را به پایان رساندند. بهبود معنی‌داری با استفاده از اولانزاپین همراه بود. ما هیچ مطالعه‌ای را در مورد انجام مداخلات روانی‌اجتماعی در افراد مبتلا به صرع و روان‌پریشی شناسایی نکردیم.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.