اوتیت میانی با افیوژن (otitis media with effusion; OME) یا «گوش چسبنده (glue ear)» در کودکان بسیار شایع است و کاهش شنوایی و ناراحتی حاصل از آن، به خصوص در مواردی که افیوژن دوطرفه و مزمن است، ممکن است منجر به بروز مشکلات زبان، رشد و تکامل و رفتار شود. تعدادی از گزینه‌های درمانی از جمله استروئیدها، آنتی‌بیوتیک‌ها، ضداحتقان‌ها، آنتی‌هیستامین‌ها و جراحی (قرار دادن گرومت‌ها (grommet) (لوله‌های تهویه (ventilation tubes))) در دسترس هستند. قرار دادن گرومت یکی از رایج‌ترین جراحی‌های دوران کودکی است. با این حال، بهترین استراتژی درمانی بحث‌برانگیز است، زیرا گوش چسبنده اغلب به‌طور خودبه‌خودی در عرض چند ماه برطرف می‌شود.
باد کردن خودکار (autoinflation) تکنیکی است که در آن شیپور اوستاش (شیپوری که گوش میانی و پشت بینی را به هم متصل می‌کند) با افزایش فشار در بینی، دوباره باز می‌شود. این کار را می‌توان با بازدم اجباری با دهان و بینی بسته، دمیدن یک بالون از طریق هر سوراخ بینی یا استفاده از ماسک بی‌حس‌کننده انجام داد. هدف این است که هوا از طریق شیپور اوستاش وارد گوش میانی شود، فشارها را یکسان کرده و اجازه تخلیه بهتر مایع را فراهم آورد.
این مرور شامل هشت کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده از باد کردن خودکار برای درمان گوش چسبنده بود. همه مطالعات، کوچک، با مدت درمان محدود و پیگیری کوتاه‌مدت بودند.
نویسندگان مرور از یک پیامد ترکیبی استفاده کردند که شامل هر پیامدی بود که نشان از بهبودی داشت (همانطور که در مطالعات فردی تعریف شد) و پیامدها را در مقاطع زمانی «تا یک ماه» و «بیش از یک ماه» اندازه‌گیری کردند. بهبودی فقط در آنالیزهای «بیش از یک ماه» نشان داده شد. آنالیز زیرگروه بر اساس نوع مداخله، تاثیر معنی‌داری را با استفاده از دستگاه Politzer در کمتر یک ماه و بیش از یک ماه نشان داد. هیچ یک از مطالعات تفاوت معنی‌داری را در بروز عوارض جانبی میان مداخلات نشان نداد.
نویسندگان نتیجه می‌گیرند که شواهد برای استفاده از باد کردن خودکار در کوتاه‌مدت مطلوب به نظر می‌رسد. با توجه به تعداد اندک مطالعات و نداشتن پیگیری طولانی‌مدت، نمی‌توان تاثیرات بلندمدت مرتبط با استفاده از این دستگاه‌ها را تعیین کرد.
همه مطالعات، کوچک، با مدت درمان محدود و پیگیری کوتاه‌مدت بودند. با این حال، به دلیل هزینه پائین و نداشتن عوارض جانبی، منطقی است که باد کردن خودکار را، در حالی که در انتظار رفع خودبه‌خودی اوتیت میانی با افیوژن هستیم، در نظر بگیریم. مراقبت‌های اولیه می‌توانند مکان مفیدی برای ارزیابی چنین مداخلاتی باشند و تحقیقاتی در این زمینه در حال انجام هستند. تحقیقات بیشتر همچنین باید طول دوره درمان، تاثیر طولانی‌مدت بر پیامدهای رشد و تکامل در کودکان و پیامد کیفیت زندگی را برای کودکان و خانواده‌ها در نظر بگیرند.
این مطالعه، یک به‌روز‌رسانی از مرور کاکرین است که نخستین‌بار در کتابخانه کاکرین در شماره 4، سال 2006 منتشر شد.
اوتیت میانی با افیوژن (otitis media with effusion; OME) یا «گوش چسبنده (glue ear)» تجمع مایع در گوش میانی، در غیاب التهاب یا عفونت حاد، است. این وضعیت، شایع‌ترین علت کم‌شنوایی اکتسابی در دوران کودکی و دلیل رایج برای قرار دادن «گرومت (grommets)» است. درمان‌های بالقوه آن شامل ضداحتقان‌ها، موکولیتیک‌ها، استروئیدها، آنتی‌هیستامین‌ها و آنتی‌بیوتیک‌ها است. دستگاه‌های باد کردن خودکار (autoinflation) به عنوان یک وسیله مکانیکی ساده برای بهبودی در وضعیت «گوش چسبنده» پیشنهاد شده است.
ارزیابی اثربخشی باد کردن خودکار در مقایسه با عدم درمان در کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیت میانی همراه با افیوژن.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه گوش و حلق و بینی در کاکرین، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)؛ PubMed؛ EMBASE؛ CINAHL؛ Web of Science؛ BIOSIS Previews؛ Cambridge Scientific Abstracts؛ ICTRP؛ و منابع دیگر را برای یافتن کارآزمایی‌های منتشرشده و منتشرنشده جست‌وجو کردیم. تاریخ آخرین جست‌وجو، 12 اپریل 2013 بود.
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای را انتخاب کردیم که هر شکلی را از باد کردن خودکار در مقابل عدم استفاده از آن در افراد مبتلا به «گوش چسبنده» مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مطالعات را برای ورود ارزیابی کرده، خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کرده، و دادهها را از مطالعات واردشده استخراج کردند.
هشت مطالعه، با مجموع 702 شرکت‌کننده، معیارهای ورود را داشتند. به‌طور کلی، مطالعات عمدتا در معرض خطر سوگیری پائین یا نامشخص ارزیابی شدند؛ خطر نامشخص، عمدتا به دلیل کمبود اطلاعات بود. هیچ شواهدی مبنی بر گزارش‌دهی انتخابی (selective reporting) وجود نداشت.
برآوردهای جمع‌بندی شده از مداخله حمایت کردند، اما تاثیر قابل توجهی را بر تیمپانومتری (tympanometry) (نوع C2 و B) در کمتر از یک ماه، و نه بیش از یک ماه، نشان ندادند. به‌طور مشابه، هیچ تغییر قابل توجهی برای شنوایی‌سنجی با تون خالص گسسته (discrete pure-tone audiometry) و شنوایی‌سنجی غیرگسسته (non-discrete audiometry) وجود نداشت. برآوردهای جمع‌بندی شده، مداخله را برای ترکیبی از معیارهای تیمپانوگرام یا شنوایی‌سنجی در کمتر از یک ماه، اما نه به‌طور معنی‌دار، ترجیح داد؛ نتیجه در بیش از یک ماه معنی‌دار شد (RRI: 1.74؛ 95% CI؛ 1.22 تا 2.50). آنالیز زیرگروه بر اساس نوع مداخله تاثیر معنی‌داری را با استفاده از دستگاه Politzer کمتر از یک ماه (RRI: 7.07؛ 95% CI؛ 3.70 تا 13.51) و بیش از یک ماه (RRI: 2.25؛ 95% CI؛ 1.67 تا 3.04) نشان داد.
هیچ یک از مطالعات تفاوت معنی‌داری را در بروز عوارض جانبی میان مداخلات نشان نداد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.