آنافیلاکسی یک واکنش آلرژیک جدی است که شروع سریعی داشته و ممکن است باعث مرگ بیمار شود. این وضعیت معمولا توسط غذا، نیش حشره، مصرف دارو، یا لاتکس لاستیکی طبیعی ایجاد می‌شود. این واکنش بدون هشدار رخ داده و می تواند یک تجربه ترسناک برای افراد در معرض خطر و برای خانواده و دوستان آنها باشد. از تجویز آدرنالین (اپی‌نفرین) به‌طور گسترده‌ای به عنوان درمان اصلی در افراد دچار آنافیلاکسی حمایت می‌شود. هیچ داروی دیگری با تاثیر مشابه بر بسیاری از سیستم‌های بدن که به‌طور بالقوه در آنافیلاکسی درگیر هستند، وجود ندارد. پایه شواهد در حمایت از استفاده از آدرنالین نامشخص است. بنابراین با جست‌وجو در پایگاه‌های اطلاعاتی کلیدی برای یافتن مطالب منتشر شده و منتشر نشده با کیفیت بالا در مورد استفاده از آدرنالین برای درمان اضطراری، یک مرور سیستماتیک را در متون علمی انجام دادیم؛ هم‌چنین، با کارشناسان این حوزه و شرکت‌های دارویی مربوطه تماس گرفتیم. جست‌وجوهای ما هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای را در مورد این موضوع بازیابی نکرد. ما به این نتیجه رسیدیم که استفاده از آدرنالین در آنافیلاکسی بر اساس سنت و شواهدی از سری‌های وقوع مرگ‌ومیر است که در آن اکثر افرادی که بر اثر آنافیلاکسی فوت می‌کنند، درمان فوری آدرنالین دریافت نکرده‌اند. به نظر می‌رسد که در صورت تزریق سریع آدرنالین، جان افراد نجات می‌یابد، با این حال، هیچ شواهدی از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده موافق یا مخالف استفاده از آدرنالین در درمان اضطراری آنافیلاکسی وجود ندارد. با توجه به نادر بودن آنافیلاکسی، غیر-قابل پیش‌بینی بودن آن، و سرعت شروع واکنش‌ها، انجام چنین کارآزمایی‌هایی مملو از مشکلات اخلاقی و روش‌شناسی (methodology) است.
بر اساس نتایج این مرور، قادر به ارائه هیچ توصیه جدیدی در مورد استفاده از آدرنالین برای درمان آنافیلاکسی نیستیم. اگرچه نیاز به انجام کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده، دوسو-کور و کنترل‌شده با دارونما با کیفیت روش‌شناسی (methodology) بالا برای تعیین میزان واقعی فواید تجویز آدرنالین در آنافیلاکسی وجود دارد، بعید است که چنین کارآزمایی‌هایی در افراد مبتلا به آنافیلاکسی انجام شود. در واقع، انجام چنین مطالعاتی ممکن است غیراخلاقی باشند زیرا درمان سریع با آدرنالین برای بقا در آنافیلاکسی بسیار مهم است. هم‌چنین، انجام چنین مطالعاتی دشوار خواهد بود زیرا اپیزودهای آنافیلاکتیک معمولا بدون هشدار، اغلب در یک محیط غیر-پزشکی اتفاق می‌افتند، و شدت آن هم بین افراد و از یک اپیزود به اپیزود دیگر در یک فرد متفاوت است. در نتیجه، به دست آوردن اندازه‌گیری‌های پایه و اندازه‌گیری‌های زمان‌بندی شده مکرر ممکن است دشوار یا غیرممکن باشند. در غیاب کارآزمایی‌های مناسب، هرچند بر اساس شواهدی با کیفیت پائین، توصیه می‌کنیم که تجویز آدرنالین با تزریق عضلانی (IM) هم‌چنان باید به عنوان درمان خط اول برای مدیریت آنافیلاکسی در نظر گرفته شود.
آنافیلاکسی یک واکنش حساسیت مفرط جدی است که شروع سریع داشته و ممکن است باعث مرگ بیمار شود. استفاده از آدرنالین به عنوان درمان اولیه انتخابی برای آنافیلاکسی توصیه می شود.
ارزیابی فواید و مضرات آدرنالین (اپی‌نفرین) در درمان آنافیلاکسی.
برای نسخه قبلی این مرور، بانک‌های اطلاعاتی زیر را تا مارچ 2007 جست‌وجو کردیم. در این نسخه، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین؛ 2010، شماره 11)؛ MEDLINE (1966 تا نوامبر 2010)؛ EMBASE (1966 تا نوامبر 2010)؛ CINAHL (1982 تا نوامبر 2010)؛ BIOSIS (تا نوامبر 2010)، ISI Web of Knowledge (تا نوامبر 2010) و LILACS (1982 تا نوامبر 2010) را جست‌وجو کردیم. هم‌چنین وب‌سایت‌هایی را جست‌وجو کردیم که کارآزمایی‌های در حال انجام را فهرست کردند و با شرکت‌های داروسازی و کارشناسان بین‌المللی در زمینه آنافیلاکسی تماس گرفتیم تا بتوانیم مطالب منتشر نشده را پیدا کنیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و شبه-تصادفی‌سازی شده و کنترل شده را وارد کردیم که آدرنالین را با عدم-مداخله، دارونما (placebo) یا دیگر آگونیست‌های آدرنرژیک واجد شرایط مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مطالعات را برای ورود ارزیابی کردند.
هیچ مطالعه‌ای را نیافتیم که معیارهای ورود را داشته باشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.