حملات غیرصرعی شبیه حملات صرع هستند اما در اثر صرع ایجاد نمی‌شوند. تحقیقات زیادی در مورد علل وقوع آنها صورت گرفته، اما شواهد در مورد درمان موفقیت‌آمیز، کمتر در دسترس قرار دارد. ما مطالعات موجود را در مورد درمان افراد مبتلا به حملات غیرصرعی مرور کردیم. تعداد 12 مطالعه را یافتیم که به انواع مختلف درمان مانند روان‌درمانی، درمان شناختی رفتاری و هیپنوتیزم پرداختند. سیصد و چهل و سه شرکت‌کننده در این 12 مطالعه وارد شدند. چهار مطالعه، کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده، و 8 مورد، تصادفی‌سازی نشده بودند. اکثر کارآزمایی‌های کنترل‌شده شامل بیمارانی با دیگر تشخیص‌ها، همچنین حملات غیرصرعی بودند. اکثر مطالعات تصادفی‌سازی نشده شامل بیمارانی بودند که عمدتا حملات غیرصرعی داشتند. بیشتر مطالعات واردشده، بهبودی در پیامدها را برای درمان مورد بررسی گزارش کردند. یک کارآزمایی تصادفی‌سازی‌شده با بررسی درمان شناختی رفتاری نشان داد که تشنج به‌طور قابل‌توجهی کاهش یافت. با توجه به تنوع درمان‌ها و طراحی‌ها در مطالعات واردشده، ترکیب نتایج برای ایجاد یک پیامد کلی برای این مرور ممکن نبود.
بسیاری از مطالعات از روش‌های رضایت‌بخشی استفاده نکردند، به این معنی که شواهد دارای خطر بالای سوگیری (bias) بودند. شواهد کلی برای پیامد اصلی کاهش تشنج در اثر درمان، به جز در یک مطالعه، قابل اعتماد نبودند. نتیجه‌گیری ما این است که شواهد قابل اعتماد کمی برای حمایت از استفاده از هر گونه درمان در افراد مبتلا به حملات غیرصرعی وجود دارد. شواهد در این مرور تا 4 فوریه 2013 به‌روز است.
شواهدی با سطح اعتماد پائین برای حمایت از کاربرد هر گونه درمانی، از جمله CBT، در درمان تشنج‌های غیرصرعی وجود دارد. انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده بیشتری در مورد CBT و دیگر مداخلات مورد نیاز است.
تشنج‌های غیرصرعی روان‌زا (psychogenic non-epileptic seizures)، که به عنوان اختلال حمله‌ای غیرصرعی (non-epileptic attack disorder; NEAD) نیز شناخته می‌شوند، در غیاب همبستگی‌های فیزیولوژیکی یا الکتروانسفالوگرافیکی، ظاهر بیرونی صرعی دارند. تشنج‌های غیرصرعی می‌توانند به صورت مجزا یا همراه با تشنج‌های صرعی رخ دهند. ایجاد و حفظ تشنج‌های غیرصرعی به خوبی مستند شده و متون علمی رو به رشدی در مورد درمان تشنج‌های غیرصرعی وجود دارند که شامل درمان‌های غیرروان‌شناختی (شامل درمان دارویی ضداضطراب و ضدافسردگی) و درمان‌های روان‌شناختی (از جمله درمان شناختی رفتاری (cognitive behavioural therapy; CBT)، هیپنوتیزم درمانی (hypnotherapy) و درمان پارادوکسیکال (paradoxical)) می‌شوند. روش‌های درمانی مختلفی با موفقیت متغیر امتحان شده‌اند. هدف از این مرور کاکرین، ایجاد پایه شواهد برای درمان تشنج‌های غیرصرعی فقط با درمان‌های رفتاری و روان‌شناختی بود.
ارزیابی اینکه درمان‌های رفتاری یا روان‌شناختی برای تشنج‌های غیرصرعی یا NEAD منجر به کاهش در دفعات تشنج یا بهبود کیفیت زندگی، یا هر دو، می‌شوند یا خیر، و اینکه کدام درمان به‌طور قابل توجهی موثرتر از دیگران است.
پایگاه ثبت تخصصی گروه صرع در کاکرین (4 فوریه 2013)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) ( کتابخانه کاکرین 2013، شماره 1) (ژانویه 2013)، MEDLINE (1946 تا 4 فوریه 2013)، PsycINFO (4 فوریه 2013) و SCOPUS (4 فوریه 2013) را جست‌وجو کردیم. هیچ نوع محدودیتی از نظر زبان نگارش مقاله اعمال نشد. فهرست منابع مطالعات بازیابی‌شده را برای یافتن گزارش‌های بیشتر از مطالعات مرتبط بررسی کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) و مطالعات کنترل‌شده و کنترل‌نشده قبل و بعد، واجد شرایط ورود بودند. مطالعات برای ارزیابی یک یا چند نوع مداخله رفتاری یا روان‌شناختی، یا هر دو، برای درمان تشنج‌های غیرصرعی مورد نیاز بودند. مطالعات مربوط به تشنج‌های غیرصرعی دوران کودکی از مرور ما حذف شدند.
دو نویسنده مرور (JM؛ JP) به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را برای ورود ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. پیامدها شامل کاهش در دفعات بروز تشنج و بهبودی در کیفیت زندگی بودند.
دوازده مطالعه، با مجموع 343 شرکت‌کننده، معیارهای ورود (چهار RCT و هشت مطالعه کنترل‌نشده قبل و بعد) را برآورده کردند. از چهار RCT، یک مورد بیماران مبتلا به تشنج غیرصرعی را بررسی کرد، و بیماران در سه مورد دیگر دارای تشخیص مختلط (تشنج کاذب (pseudoseizures)، اختلال تبدیلی (conversion disorder) و اختلال جسمانی‌سازی (somatisation)) بودند. اکثر مطالعات تصادفی‌سازی نشده به‌طور انحصاری از بیماران مبتلا به تشنج غیرصرعی استفاده کردند. به‌طور کلی، پنج مطالعه اثربخشی روان‌درمانی، سه مطالعه CBT، دو مطالعه هیپنوتیزم، یک مطالعه قصد تناقضی (paradoxical intention) را ارزیابی کرده و یک مطالعه دارای طراحی مداخله ترکیبی بود. دو مطالعه واردشده را با خطر پائین سوگیری (bias)، یک مطالعه را با خطر نامشخص سوگیری، و نه مطالعه را با خطر بالای سوگیری طبقه‌بندی کردیم. به دلیل وجود ناهمگونی (heterogeneity) در طراحی و مداخلات، متاآنالیز انجام نشد. بیشتر مطالعات واردشده، بهبودی در پیامدها را برای مداخله تحت بررسی گزارش کردند. یک RCT که اثربخشی CBT را در این گروه از بیماران بررسی کرد، کاهش قابل توجهی را در دفعات تشنج در مقایسه با گروه کنترل پیدا کرد (P < 0.001).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.