درمان سرطان دهانه رحم با برداشتن کامل تومور به روش جراحی یا تخریب تومور یا با استفاده از اشعه قابل دستیابی است. اگر تومور فراتر از مرزهای دهانه رحم رشد کرده یا به قطری بیشتر از 4 سانتی‌متر رسیده باشد، به عنوان سرطان دهانه رحم پیشرفته به صورت موضعی شناخته می‌شود. برای چنین تومورهایی جراحی به‌تنهایی کافی نیست و به جای آن پرتودرمانی انتخاب خواهد شد. با این حال، هر چه تومور بزرگ‌تر باشد، شانس کمتری دارد که فقط پرتودرمانی قادر به درمان آن شود. در چندین مطالعه بالینی مشخص شد که پاسخ این تومورها به پرتودرمانی با افزودن هیپرترمی بهبود یافته است. هیپرترمی نوعی درمان سرطان است که در آن بافت بدن در معرض دمای بالا قرار می‌گیرد (یعنی حدود 42 تا 43 درجه سانتی‌گراد در طول یک ساعت) تا به سلول‌های سرطانی آسیب رسانده و آنها را از بین ببرند. این دما به‌خودی‌خود قادر است سلول‌های تومور را تحت شرایط خاصی از بین ببرد و همچنین باعث افزایش اثر کشندگی اشعه بر سلول‌های تومور می‌شود. با این حال، نتایج مشاهده شده با این درمان در مطالعات بالینی بعدی به دست نیامدند. بنابراین نتایج تمام مطالعات بالینی منتشر شده‌ای را آنالیز کردیم که نتایج درمان پرتودرمانی تنها را با نتایج درمان ترکیبی پرتودرمانی و هیپرترمی در بیماران مبتلا به کارسینومای دهانه رحم پیشرفته به صورت موضعی مقایسه کردند. نتایج به دست آمده پیامد بهتری را برای بیمارانی نشان دادند که با ترکیب پرتودرمانی و هیپرترمی درمان شدند. بنابراین پس از درمان، محو کامل تومور به‌طور منظم‌تری مشاهده شد، در طول دوره پیگیری، رشد مجدد تومور در محل اولیه کمتر مشاهده شد و تعداد بیشتری از بیماران در آخرین زمان پیگیری هنوز زنده بودند. عوارض جانبی مربوط به درمان با افزودن هیپرترمی به پرتودرمانی استاندارد افزایش پیدا نکرد. با این حال، تعداد بیماران وارد شده در مطالعات بالینی آنالیز شده، محدود است زیرا اکثر بیماران مبتلا به بیماری مرحله IIIB بودند. از این رو، نویسندگان به این نتیجه رسیدند که هیپرترمی ممکن است بهبود بالینی را در پیامد درمان برای بیماران مبتلا به کارسینومای دهانه رحم پیشرفته به صورت موضعی، به ویژه بیماران مبتلا به بیماری مرحله IIIB، به ارمغان آورد. برای تضمین استفاده از آن برای همه بیماران مبتلا به کارسینومای دهانه رحم پیشرفته به صورت موضعی، به اطلاعات بالینی بیشتری نیاز است.
تعداد محدود بیماران در دسترس برای آنالیز، نواقص روش‌شناختی و تعداد بسیار بیشتر بیماران مبتلا به مرحله IIIB از FIGO، امکان نتیجه‌گیری قطعی را در مورد تاثیر افزودن هیپرترمی به پرتودرمانی استاندارد ناممکن ساخت. با این حال، داده‌های موجود نشان می‌دهند که افزودن هیپرترمی باعث بهبود کنترل عود موضعی تومور و افزایش بقای کلی در بیماران مبتلا به کارسینومای دهانه رحم پیشرفته به صورت موضعی، بدون تاثیر بر سمیّت حاد یا تاخیری درجه 3 تا 4 مرتبط با درمان، می‌شود.
هیپرترمی نوعی درمان سرطان است که در آن بافت بدن در معرض دمای بالا قرار می‌گیرد تا سلول‌های سرطانی را از بین ببرد. این روش چندین دهه قبل در حوزه انکولوژی بالینی معرفی شد. نتایج بالینی مثبت آن، که عمدتا از مطالعات تک-مرکزی به دست آمدند، منجر به استفاده از آن در بالین، هرچند در تعداد محدودی از مراکز سرطان در سراسر جهان، شد. از آنجایی که کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده (randomised clinical trials; RCTs) و در مقیاس بزرگ در این زمینه انجام نشده، نمی‌توان در مورد نقش قطعی آن به عنوان مکمل پرتودرمانی در درمان کارسینومای دهانه رحم پیشرفته به صورت موضعی (locally advanced cervix carcinoma; LACC) نتیجه‌گیری کرد.
ارزیابی اینکه افزودن هیپرترمی به پرتودرمانی استاندارد در درمان LACC تاثیری بر (1) کنترل موضعی تومور، (2) بقا و (3) موربیدیتی مرتبط با درمان دارد یا خیر.
بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)، (شماره 1، 2009) و پایگاه ثبت تخصصی گروه‌های سرطان زنان در کاکرین، MEDLINE؛ EMBASE، بانک‌های اطلاعاتی آنلاین برای ثبت کارآزمایی جست‌وجو شدند، و جست‌وجوی دستی در مجلات و چکیده‌های کنفرانس، مرورها، و فهرست منابع انجام شد، و برای شناسایی کارآزمایی‌های بالقوه واجد شرایط، که تا ژانویه 2009 منتشر شده یا منتشر نشده بودند، با کارشناسان این حوزه تماس گرفته شد.
RCTهایی که پرتودرمانی (radiotherapy; RT) تنها را در مقابل ترکیب هیپرترمی و پرتودرمانی (hyperthermia and radiotherapy; RHT) در بیماران مبتلا به LACC مقایسه کردند.
بین سال‌های 1987 و 2009، نتایج شش RCT منتشر شد، که برای آنالیز فعلی مورد استفاده قرار گرفتند.
حدود 74% از بیماران مبتلا به FIGO stage IIIB LACC بودند. پیامد درمان برای بیمارانی که درمان ترکیبی را دریافت کردند به‌طور قابل توجهی بهتر بود (شکل‌های 4 تا 6). تجزیهوتحلیل داده‌های تجمیع شده، نرخ بسیار بالاتری را برای پاسخ کامل به درمان (نسبت خطر (relative risk): 0.56؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.39 تا 0.79؛ p < 0.001)، نرخ بسیار کمتری را برای عود موضعی تومور (نسبت خطر (HR): 0.48؛ 95% CI؛ 0.37 تا 0.63؛ p < 0.001) و بقای کلی (overall survival; OS) بسیار بهتری را برای بیماران (HR 0.67؛ 95% CI؛ 0.45 تا 0.99؛ p = 0.05) به دنبال درمان ترکیبی با RHT نشان داد. تفاوت معنی‌داری در سمیّت حاد (RR: 0.99؛ 95% CI؛ 0.30 تا 3.31؛ p = 0.99) یا سمیّت درجه 3 تا 4 تاخیری (RR: 1.01؛ 95% CI؛ 0.44 تا 2.30؛ p = 0.96) مرتبط با درمان بین هر دو گروه درمانی مشاهده نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.