التهاب ممکن است نقش مهمی در ایجاد بیماری آلزایمر (Alzheimer’s disease; AD) داشته باشد. همچنین شواهدی از نظرسنجی‌های انجام‌شده در سطح جامعه وجود دارد که افراد دریافت‌کننده داروهای ضدالتهابی برای بیماری‌های مختلف، ممکن است کمتر به بیماری آلزایمر مبتلا شوند. چهارده مطالعه معیارهای ورود را برای این مرور داشته و هیچ یک معیارهای خروج را نداشتند. آسپرین، استروئیدها، و داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) (NSAIDهای مرسوم و مهارکننده‌های انتخابی سیکلواکسیژناز-2 (COX-2)) هیچ مزیت قابل توجهی را در درمان بیماری آلزایمر نشان ندادند. بنابراین استفاده از این داروها را نمی‌توان برای درمان بیماری آلزایمر توصیه کرد.
بر اساس مطالعات انجام‌شده، اثربخشی آسپرین، استروئیدها و NSAIDها (NSAIDهای مرسوم و مهارکننده‌های COX-2) ثابت نشده است. بنابراین نمی‌توان این داروها را برای درمان AD توصیه کرد.
بیماری آلزایمر (Alzheimer’s disease; AD) شایع‌ترین شکل دمانس است. بروز AD با افزایش سن به‌طور تصاعدی افزایش می‌یابد و شیوع آن در چند دهه آینده به‌طور قابل توجهی در سراسر جهان افزایش خواهد یافت. فرآیندهای التهابی در پاتوژنز بیماری مطرح هستند.
مرور اثربخشی و عوارض جانبی آسپرین، داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (non-steroidal anti-inflammatory drugs; NSAIDs) و استروئیدها در درمان AD، در مقایسه با دارونما (placebo).
در تاریخ 12 اپریل 2011، بانک اطلاعاتی ALOIS: پایگاه ثبت تخصصی گروه دمانس و بهبود شناختی در کاکرین را با استفاده از عبارات جست‌وجوی زیر جست‌وجو کردیم: aspirin OR "cyclooxygenase 2 inhibitor" OR aceclofenac OR acemetacin OR betamethasone OR celecoxib OR cortisone OR deflazacort OR dexamethasone OR dexibruprofen OR dexketoprofen OR diclofenac sodium OR diflunisal OR diflusinal OR etodolac OR etoricoxib OR fenbufen OR fenoprofen OR flurbiprofen OR hydrocortisone OR ibuprofen OR indometacin OR indomethacin OR ketoprofen OR lumiracoxib OR mefenamic OR meloxicam OR methylprednisolone OR nabumetone OR naproxen OR nimesulide OR "anti-inflammatory" OR prednisone OR piroxicam OR sulindac OR tenoxicam OR tiaprofenic acid OR triamcinolone OR NSAIDS OR NSAID. ALOIS شامل رکوردهایی از کارآزمایی‌های بالینی شناسایی‌شده از جست‌وجوهای ماهیانه در تعدادی از بانک‌های اطلاعاتی اصلی مراقبت سلامت (شامل MEDLINE؛ EMBASE؛ PsycINFO؛ CINAHL؛ LILACS)، تعدادی از پایگاه‌های ثبت کارآزمایی (از جمله پایگاه‌های ثبت ملی، بین‌المللی و دارویی)، و منابع علمی خاکستری (grey literature) است.
همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که کارآیی آسپرین، داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی و استروئیدها را در بیماری AD ارزیابی کردند.
یک نویسنده خطر سوگیری (bias) هر مطالعه را ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کرد. نویسنده دوم انتخاب داده‌ها را تایید کرد.
جست‌وجوی ما 604 مطالعه بالقوه مرتبط را شناسایی کرد. از این تعداد، 14 مطالعه (15 مداخله) RCT بودند و معیارهای ورود را داشتند. تعداد شرکت‌کنندگان برای گروه‌های آسپرین، استروئیدها و NSAIDها به ترتیب 352، 138 و 1745 نفر بودند. یک مطالعه انتخاب‌شده شامل دو مداخله مجزا بود. مداخلات ارزیابی‌شده در این مطالعات به چهار دسته تقسیم شدند: آسپرین (سه مداخله)، استروئیدها (یک مداخله)، NSAIDهای مرسوم (شش مداخله)، و مهارکننده‌های انتخابی سیکلواکسیژناز-2 (COX-2) (پنج مداخله). تمام مطالعات از نظر اعتبار درونی با استفاده از ابزار ارزیابی خطر سوگیری، ارزیابی شدند. سطح خطر سوگیری برای پنج مطالعه پائین، برای هفت مطالعه بالا و برای دو مطالعه نامشخص بود. هیچ بهبودی قابل توجهی در زوال شناختی برای آسپرین، استروئیدها، NSAIDهای مرسوم و مهارکننده‌های انتخابی COX-2 دیده نشد. بیمارانی که آسپرین دریافت کردند در مقایسه با گروه کنترل، بیشتر دچار خونریزی شدند، در حالی که بیماران دریافت‌کننده استروئید بیشتر دچار هیپرگلیسمی، نتایج غیرطبیعی آزمایشگاهی و ادم صورت شدند. بیماران دریافت‌کننده NSAID بیشتر با تهوع، استفراغ، افزایش کراتینین، افزایش LFT و هیپرتانسیون روبه‌رو شدند. روندی به سمت نرخ بالاتر مرگ‌ومیر میان بیماران تحت درمان با NSAIDها در مقایسه با دارونما مشاهده شد و این میزان برای مهارکننده‌های انتخابی COX-2 نسبت به داروهای NSAID مرسوم تا حدودی بیشتر بود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.