داروهای ضدروان‌پریشی، روش اولیه درمان افرادی است که از بیماری‌های روانی رنج می‌برند. با این حال، بسیاری از افراد مبتلا به مشکلات سلامت روان به داروهای ضدروان‌پریشی که اغلب در درمان نشانه‌های مثبت (مانند شنیدن صداها یا دیدن چیزها) بسیار خوب عمل می‌کنند، پاسخ نمی‌دهند، اما برای نشانه‌های منفی (مانند از دست دادن احساسات، عدم تحرک) چندان خوب نیستند. علاوه بر این، این داروها گاهی می‌توانند عوارض جانبی ناتوان‌کننده‌ای را مانند اختلالات حرکتی، افزایش وزن، خواب‌آلودگی و سرگیجه ایجاد کنند. اگر کسی به داروهای مرسوم ضدروان‌پریشی پاسخ خوبی نشان ندهد، روان‌پزشکان باید نوع دیگری را از دارو انتخاب کنند که ممکن است به‌خودی‌خود بهتر عمل کنند؛ یا دارو یا داروهای جدید را برای تکمیل درمان دارویی اصلی با داروهای ضدروان‌پریشی، اضافه کنند.
بنزودیازپین‌ها را می‌توان به تنهایی یا در ترکیب با داروهای ضدروان‌پریشی مرسوم مصرف کرد. آنها باعث آرام‌بخشی، آرامش و شل شدن عضلات می‌شوند، بنابراین در آرام کردن افراد آشفته مبتلا به اضطراب، مشکلات خواب، تشنج، ترک الکل و مشکلات حاد سلامت روان مفید هستند.
این مرور 34 مطالعه را با 2657 نفر شناسایی کرد. آنها بنزودیازپین‌ها را زمانی که به عنوان تک درمانی استفاده می‌شوند یا در ترکیب با داروی دیگری برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی استفاده می‌شوند، مقایسه کردند. اطلاعات 34 مطالعه، به‌طور کلی ضعیف، ناقص و بد گزارش شدند. تعداد 34 مطالعه، کوتاه‌مدت بوده و حجم نمونه کوچکی داشتند. این مرور نشان می‌دهد که شواهد کمی برای حمایت از استفاده از بنزودیازپین‌ها به تنهایی یا در ترکیب با داروهای دیگر وجود دارد. با این حال، بنزودیازپین‌ها دارای خواص آرام‌بخشی هستند که می‌توانند بیماران را آرام کرده و به آنها کمک کنند تا برای دوره‌های کوتاه‌مدت، کمتر آشفته شوند. انجام تحقیقات بیشتر، به ویژه در مورد بنزودیازپین‌ها به عنوان درمان کمکی که در ترکیب با داروهای ضدروان‌پریشی مرسوم استفاده می‌شوند، مورد نیاز است.
این خلاصه به زبان ساده توسط بنجامین گری (Benjamin Gray)، Service User and Service User Expert؛ Rethink Mental Illness نوشته شده است (ایمیل: ben.gray@rethink.org) .
در حال حاضر هیچ شواهد قانع‌کننده‌ای برای تایید یا رد تجویز بنزودیازپین‌ها به عنوان تک درمانی یا همراه با داروهای آنتی‌سایکوتیک برای درمان دارویی اسکیزوفرنی و سایکوز شبه-اسکیزوفرنی وجود ندارد. شواهدی با کیفیت پائین نشان می‌دهد که بنزودیازپین‌ها برای آرام‌بخشی بسیار کوتاه‌مدت موثر هستند و می‌توانند برای آرام کردن افراد مبتلا به اسکیزوفرنی که به شدت آشفته هستند، در نظر گرفته شوند. با اندازه‌گیری نرخ خروج بیماران از مطالعه، به نظر می‌رسد قابلیت پذیرش درمان با بنزودیازپین کافی باشد. عوارض جانبی عموما به صورت ضعیفی گزارش شدند. برای روشن شدن شواهد درمان با بنزودیازپین در اسکیزوفرنی، به ویژه در مورد استراتژی‌های تقویت طولانی‌مدت درمان، انجام پروژه‌های تحقیقاتی آتی، با کیفیت بالا و با حجم نمونه بزرگ مورد نیاز است.
به دلیل تعداد زیاد افراد مبتلا به اسکیزوفرنی که به اندازه کافی به تک درمانی (monotherapy) با داروهای آنتی‌سایکوتیک پاسخ نمی‌دهند، شواهد مربوط به اثربخشی و بی‌خطری (safety) داروهای کمکی در تعدادی از کارآزمایی‌های بالینی مورد بررسی قرار گرفتند. یکی از رویکردها به این پرسش پژوهشی، استفاده از بنزودیازپین‌ها، به عنوان تک درمانی، همچنین همراه با داروهای آنتی‌سایکوتیک بود.
تعیین اثربخشی، قابلیت پذیرش، و تحمل‌پذیری بنزودیازپین‌ها در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی و سایکوزهای شبه-اسکیزوفرنی.
در فوریه 2011، جست‌وجو در متون علمی نسخه قبلی این مرور سیستماتیک را به‌روز کردیم (آخرین جست‌وجو در مارچ 2005). در پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه اسکیزوفرنی در کاکرین (شامل جست‌وجوهای مناسب در BIOSIS؛ CINAHL؛ Dissertation abstracts؛ EMBASE؛ LILACS؛ MEDLINE؛ PSYNDEX؛ PsycINFO؛ RUSSMED؛ Sociofile، همراه با جست‌وجوی دستی در مجلات مرتبط و تعدادی از خلاصه مقالات کنفرانس‌ها) جست‌وجو کردیم. علاوه بر این، منابع تمام مطالعات شناسایی‌شده را برای یافتن مطالعات مرتبط بیشتر بررسی کرده و با نویسندگان مقالات مرتبط تماس گرفتیم تا داده‌های از دست رفته کارآزمایی‌های موجود را به دست آوریم. هیچ محدودیتی را از نظر زبان نگارش مقاله اعمال نکردیم.
همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) را وارد کردیم که بنزودیازپین‌ها (به عنوان تک درمانی یا داروی کمکی) را با داروهای آنتی‌سایکوتیک یا دارونما (placebo) برای مدیریت دارویی اسکیزوفرنی و/یا سایکوزهای شبه-اسکیزوفرنی مقایسه کردند.
نویسندگان مرور (MD و CL) به‌طور مستقل از هم منابع جدید به دست آمده را از جست‌وجوی به‌روز شده، با توجه به معیارهای ورود، آنالیز کردند. MD و CL تمام داده‌ها را از کارآزمایی‌های واردشده استخراج کردند.
برای پیامدهای دو حالتی (dichotomous outcome)، خطرات نسبی (RRs) و 95% فواصل اطمینان (CIs) آنها را محاسبه کردیم. داده‌های پیوسته (continuous data) را با استفاده از تفاوت میانگین (MD) و 95% CI آنها تجزیهوتحلیل کردیم. ما هر پیامد از پیش انتخاب‌شده را از کارآزمایی‌های واردشده با خطر سوگیری (bias) ارزیابی کردیم.
جست‌وجوی به‌روز شده در سال 2011، سه کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده دیگر را یافت. این مرور در حال حاضر، شامل 34 مطالعه با 2657 شرکت‌کننده بود. بیشتر مطالعات، حجم نمونه کوچک، طول دوره کوتاه و گزارش‌دهی ناقص از داده‌های پیامد داشتند.
تک درمانی بنزودیازپین با دارونما در هشت کارآزمایی مقایسه می‌شود. تفاوت معنی‌داری میان دو گروه بنزودیازپین‌ها و دارونما از نظر نسبتی از شرکت‌کنندگان که از نظر بالینی پاسخ مهمی به درمان ندادند، دیده نشد (N = 382؛ 6 RCT؛ RR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.44 تا 1.02). نتایج حاصل از مقیاس‌های مختلف رتبه‌بندی که برای ارزیابی وضعیت کلی و روانی استفاده می‌شوند، متناقض بودند.
چهارده مطالعه تک درمانی با بنزودیازپین را در مقایسه با تک درمانی آنتی‌سایکوتیک‌ها بررسی کردند. ارزیابی پاسخ مهم درمانی از نظر بالینی، تفاوت آماری معنی‌داری را میان گروه‌های مورد مطالعه نشان نداد (30 دقیقه: N = 44؛ 1 RCT؛ RR: 0.91؛ 95% CI؛ 0.58 تا 1.43؛ 60 دقیقه: N = 44؛ 1 RCT؛ RR: 0.61؛ 95% CI؛ 0.20 تا 1.86؛ 12 ساعت: N = 66؛ 1 RCT؛ RR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.44 تا 1.30؛ ترکیب مطالعات کوتاه‌مدت: N = 112؛ 2 RCT؛ RR: 1.48؛ 95% CI؛ 0.64 تا 3.46). آرام‌بخشی مورد نظر بین شرکت‌کنندگان در گروه بنزودیازپین نسبت به گروه آنتی‌سایکوتیک در دقیقه 20 و 40، به‌طور قابل توجهی بیشتر رخ داد. هیچ تفاوت معنی‌دار بین گروهی برای وضعیت کلی و روانی یا بروز عوارض جانبی قابل شناسایی نیست.
بیست کارآزمایی، تقویت داروهای آنتی‌سایکوتیک را با بنزودیازپین، با تک درمانی آنتی‌سایکوتیک مقایسه کردند. از نظر پاسخ مهم از نظر بالینی، بهبودی قابل توجهی را از نظر آماری می‌توان فقط در 30 دقیقه اول درمان کمکی نشان داد (30 دقیقه: 1 RCT؛ N = 45؛ RR: 0.38؛ 95% CI؛ 0.18 تا 0.80؛ 60 دقیقه: 1 RCT؛ N = 45؛ RR: 0.07؛ 95% CI؛ 0.00 تا 1.13؛ 12 ساعت: N = 67؛ 1 RCT؛ RR: 0.85؛ 95% CI؛ 0.51 تا 1.41؛ ترکیب مطالعات کوتاه‌مدت: 6 RCT؛ N = 511؛ RR: 0.87؛ 95% CI؛ 0.49 تا 1.54). آنالیز وضعیت کلی و روانی هیچ تفاوت بین گروهی را نشان نداد، به جز برای آرام‌بخشی مورد نظر در دقیقه 30 و همچنین 60 دقیقه (30 دقیقه: N = 45؛ 1 RCT؛ RR: 2.25؛ 95% CI؛ 1.18 تا 4.30؛ 60 دقیقه: N = 45؛ 1 RCT؛ RR: 1.39؛ 95% CI؛ 1.06 تا 1.83).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.